Είσαι τα πάντα μού τελικά💕

Κεφάλαιο 8

"Πωωω τι πονοκέφαλος είναι αυτός?"
με το που ξύπνησα ένιωθα το κεφάλι μου να πονάει και παρατήρησα πως δεν βρίσκω μουν στο δωμάτιο μου αλλά σε ένα άγνωστο. Τι στο καλό? Γιατί έχω τρομερό πονοκέφαλο και γιατί βρίσκομαι σε αυτό το δωμάτιο?

Από τις σκέψεις μου με διέκοψε μια γνωστή αγωριστεικη φωνή τότε γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Άρη να στέκεται στην πόρτα φορώντας μια φόρμα χωρίς μπλούζα.
"Αχ τι υπέροχη κοιλιακή είναι αυτοί" σκέφτηκα τότε μια μικρή φωνή μέσα μου είπε"Συγκεντρωσου Μελίνα"

Δεν πρόλαβα να μιλήσω και εκείνος είπε"Βλέπεις κάτι που σου αρέσει μικρή?" μου είπε με ένα πονηρό ύφος "ΌΧΙ" του είπα σχεδόν φωνάζοντας και του πέταξα το μαξιλάρια και σηκώθηκα όρθια.

"Που είμαι?" είπα αυτή την φορά λίγο πιο ήρεμα. Εκείνος με κοίταζε με ένα πονηρό χαμόγελο από την κορυφή μέχρι τα νύχια."Τι?" του είπα κάπως ενοχλημένη όμως απάντηση δεν πήρα στην πρώτη ερώτηση.

"Που είμαι? Θα μου πεις επιτέλους δεν θυμάμαι τίποτα?"Ηρεμισε μικρή μου είσαι....."τοτε τον διέκοψα" Σπίτι σου? Για ποιο λόγο?"Κοίτα χθες είχες μεθύσι πολύ και δεν ήθελα να σε αφήσω να φύγεις σε αυτή την κατάσταση που ήσουν"Πωωω η μάνα μου θα έχει ανησυχήσει πολύ και ο Νίκος αν το μάθει θα με σκοτώσει.

"Μην ανησυχείς έστειλα μήνυμα στην μάνα σου πως θα μείνεις στο σχολείο με την Ζετα"Γιατί το έκανες αυτό? Με πιο δικαίωμα με κράτησες εδώ?"Έλα αυτό είναι το ευχαριστω που σε φυλλοξενισα στο σπίτι μου"

Είπε κάπως παραπονεμένα και με πλησίασε τότε εγώ έκανα ένα βήμα πίσω"Έλα μην φοβάσαι"είπε κάπως περίεργα αυτή την φορά και με πλησίασε ποιο πολύ.

Εγώ είχα μείνει δεν ήξερα τι να κάνω
"Δεν θα μου πεις ευχαριστώ"μου ξανά είπε αφού πλέον βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Εκείνη την στιγμή εγώ τον έσπρωξα με όση δύναμη είχα

"Φύγε και ασεμαι ήσυχη δεν σου ζήτησα εγώ να με φυλλοξενισεις οπότε μην περιμένεις να σου πω ευχαριστώ" Τότε πήρα της γόβες μου στο χέρι και βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες και τον ένιωθα να έρχεται από πίσω μου. Τότε άρχισα να κατεβαίνω πιο γρήγορα τις σκάλες όμως ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου και με έκανε να τρομάξω.

Εκείνη την στιγμή με έπιασε από τούς καρπούς όχι πολύ δυνατά"Έλα χαλάρωσε δεν σου έκανα κάτι"Δεν μου έκανες κάτι? Δεν μου έκανες κάτι? Χα... ας γελάσω με κράτησες χωρίς την θέληση μου σπίτι σου αυτό μου έκανες. Μου φαίνεσαι άσχημα ενώ δεν με ξέρεις καν και μου λες τώρα πως δεν μου έχεις κάνει κάτι?"Έλα σου έχω ετοιμάσει να φας" είπε αδιάφορος χωρίς να τον ενδιαφέρει για αυτά που του είπα