The Final Exam

TFE 32: Raining Bullets

"Bwiset!!"

Impit na napasigaw nalamang si Ian habang napapa-suntok mula sa puno na kanilang pinagtaguan, matapos silang makatakas doon sa biglaang pag-atake sa kanila noong mamamatay-tao.

Hanggang ngayon kasi ay hindi pa'rin matanggap ng binata ang pag-iwan nila sa kanilang kaklaseng si Florelyn. Ngunit gustuhin niya mang bumalik upang iligtas ang kaibigan ay nangangamba naman siya sa kanyang sariling kapakanan.

"Hindi dapat natin siya iniwan," mangiyak-ngiyak na sabi ng binata.

Hindi naman makapag-salita iyong iba.

Specially from the fact that they've just lost another friend. And their own lives were almost taken away from them.

"Ilan pa ba ang mamamatay dahil lamang sa larong yan?" Muling naiwika ni Ian.

"Alam na'min kung ano ang nararamdaman mo, Ian," says Mark.
"Kaibigan din namin si Florelyn. Pero kung hindi pa tayo nakaalis mula doon, paniguradong maging tayo ay pinatay na 'rin no'ng killer," monologong ani pa nito.

Matapos sabihin iyon ni Mark ay lumapit naman siya sa binata, sabay tapik sa balikat nito.
"Kung gusto mo silang maipag-higanti, kinakailangan mo munang mabuhay," seryosong niyang sabi.
"We have to go," aniya pa. At matapos nito'y sinimulan niya nang muli ang paglalakad. The others then followed him, still wearing a fearful face.

Hindi naman naka-imik pa ng dahil dito si Ian, gustuhin niya mang sumagot, alam niya 'rin naman sa kanyang sariling, may tama 'rin naman kahit papaano si Mark.

~ ××× ~

"Tulong!... Tulong!... Pakiusap!"
Patuloy na isinisigaw ng dalagang si Florelyn, habang dahan-dahang naglalakad papalabas sa gate ng Mary Hills Woods. Nagbabakasakaling may sasakyang dadaan, o taong makakarinig sa kanya upang tumulong.

Matapos ang nangyari sa kanya kani-kanina lang, ay buong pag-aakala ng dalaga, na katapusan niya na.

Ngunit nagkaroon siya ng kaunting pag-asa, nang bigla nalamang mawala iyong mga matatalim na tumusok sa kanya kanina, at nang mag-bukas iyong gate ng mismong Mary Hills Woods.

Kaya, paika-ika man ay hindi na siya nag-aksaya pa ng panahon, at kaagad nang kinuha ang tsansa upang sana'y makaalis doon.

She continued walking out of the place, and walked through the road, hanggang sa ilang minuto lang ang nakakalipas ay may bigla siyang nakitang kotseng papalapit sa kanya.

She waved her hand, trying to get the driver's attention. And lucky for her, kaagad itong tumigil mula sa kanyang harapan.

The driver went out of his car to help her.

Kaagad nitong inalalayan sa pag-sakay ang dalaga mula sa loob ng kanyang kotse, habang lubusang nag-tataka kung bakit puno ito ng mga sugat at dugo.

Maging ang kanyang sampung taong gulang ding anak na lalakeng--sa mga puntong iyon ay naka-upo lamang sa may likod ng kanyang kotse ay bahagyang nagimbal din sa hitsura ni Florelyn.

"Hija, a--ano bang nangyari sa'yo?" The man asked.

Mangiyak-ngiyak naman si Florelyn.
"P--Pakiusap po... U--Umalis nalang ho tayo dito," sabi ng dalaga.

Parehong nagka-tinginan naman ang mag-ama sa isa't-isa, still wearing a worried look on their faces.

Ngunit dahil sa sinabi ng dalaga, sinunod nalamang noong lalake ito, at kaagad na nga silang napa-alis mula 'roon.