Dayan Kalbim - RayEmma [DEVAM ETMEYECEK]

💫Bölüm 1: Terk Ediş💫

Elimi masaya sertçe vurduğumda canım çok yanmıştı. Ama yüreğimdeki acıyla kıyaslanınca bu bir hiçti. 

''Bunu neden yaptın Norman!''

Öfke ve acının bir araya getirdiği duygularım gözlerimden süzülüyordu

''Yalan söylediğim için özür dilerim Emma. Don ve Gilda'yı bu iş için yem olarak kullandım evet. Onun için de üzgünüm. Sung Joo ve Musica için de. Ama bu hepimiz içindi. Şeytanların olmadığı bir dünya yaratmak bu konumdaki ilk hedefimdi.''

Ona acır gözlerle bakıyordum. Çünkü karşımdaki eski Norman değildi artık. Cani ve vicdansız bir katildi

''Ben...Ben artık seni tanıyamıyorum ya. Şu haline bak Norman. Kimsin sen ha? Kimsin!''

''Seni sevdiğim için yaptım bunu. Birlikte kurduğumuz o özgür dünyada yaşayabilelim diye''

Bana yaklaşmak isterken bir adım geri çekildim

''Cana kast ederek mi? Eğer ben bugün buralara gelebildiysem, onların sayesindeydi bu. Bizim üzerimizdeki emekleri çok büyüktü onların. Haklarını asla ödeyemezdik. Ama sen, gözünü bile kırpmadan...''

Dizlerimin üzerine çöktüm ve hüngür hüngür ağlamaya başladım. Norman da karşıma çöküp omuzlarımı tuttu

''Artık çok geç Emma. Gözyaşların arkadaşlarını geri getirmez. Hepimiz bir şeyler kaybettik bu hayatta. Ben öleceğimi sanıp da o çiftlikten ayrıldığım gün, seni kaybettim''

Silkelenip ellerinden kurtuldum ve ayaklandım

''Dokunma bana! Bizim için de artık çok geç! Sadece beni değil, o gün o yetimhaneden defolup gittiğinde vicdanını,insanlığını kaybetmiştin. Ben sana artık inanmıyorum. Benim tanıdığım Norman bu olamaz. Bu sen değilsin ve şu an, her şeyinle birlikte beni de kaybettin.Şu haline bak. Benim bildiğim Norman,güçlüydü,vazgeçmezdi,elini vicdanına koymasını bilirdi... Ama bu kadar alçalacak kadar da ucuz değildi. Yazık. Yazık gerçekten. Acıyorum sana Norman.''

Yüzüme dokunup gözyaşlarımı silmek isterken elini elimle ittim

''Sakın bana dokunma!''

''Emma yüzüme bak da söyle. Gerçekten böyle mi düşünüyorsun? Eğer bu söylediklerin, kalbinden geçenlerse gözlerime bakıp bir kez daha söyler misin. Beni sevmediğini, benden nefret ettiğini, benim bu kadar ucuz ve aşağılık bir adam olduğumu. İnsanlık vasfım dışında aklına gelebilecek her şey olduğumu söyler misin?''

Kaşlarımı çattım. Benim acı gülümsememe karşılık onun yüzünde hala duygusuz ve donuk bir ifade vardı. 

''Duymak mı istiyorsun? Sana sadece bunu diyebilirim. Senden nefret bile etmiyorum Norman. Nefretimi bile hak etmiyorsun. Sen...yüzüne tükürmeye bile değmezsin. İnsanlığını kaybetmişsin''

Pantolonumun arka cebinde şeytanların kurbanlarının kalbine sapladığı meyankökü çiçeği vardı. Sapı bir hançerinki kadar keskindi. Fark ettirmeden onu çıkardım ve göğsümün sol tarafına doğru tuttum

''Aslında seni öldürecektim ama sen ölmeyi bile hak etmiyorsun. O yüzden, ben de kendimi öldüreceğim.''

''Dur Emma ne yapıyorsun! Bırak onu! Ne olur bırak!'' dedi elimden almaya kalkarak

''Arkadaşlarımı öldürürken niye böyle korkmadın ha? O zaman niye beni şimdi düşündüğün gibi düşünmedin?!''

''Saçmalama Emma. Hemen bırak onu''

''Ne o? Yoksa vicdanın mı sızladı. Ben sana söyleyim. Senin vicdanın benim Norman. Benim!''

Sapını o kadar sert sıkmıştım ki avucumun içinden akan kan beyaz gömleğimin koluna akıp orayı kırmızıya boyamıştı

''Emma elin!...''

Çiçeği yere bıraktım

''İşte. Bu da senin eserin... Seni terk ediyorum Norman. Bir daha yüzümü bile göremeyeceksin merak etme. Çünkü sen, vicdanınla kalamayan birisin. Bu sana son sözüm. Umarım, beni kaybettiğine değmiştir yaptıkların''

''Emma!...''

Çıkarken adımı son kez seslenmişti. Arkama bir an bile dönüp bakmamıştım.

O an artık benim için Norman diye birisi yoktu.

Benim gözümde o bir ölüydü artık.

Eski Norman ölmüştü. Terk ettiğim kişi cani bir seri katildi.

En yakın iki dostumun katili.

Ağlayarak merdivenleri indim. Tam köşeyi dönerken birine çarptığımı hissettim

''Oh! Emma?''

Başımı kaldırıp baktığımda Ray olduğunu gördüm

''Bu halin ne? Ne ol-''

Soru sormasına fırsat vermeden boynuna atladım. Bıraksam kaçacakmış gibi sıkıca sarıldım. Kafamı omzuna yatırdım ve ağlamaya devam ettim

İlk başta boşta kalan elleri daha sonra sırtımı sardı

''Ne oldu Emma? Lütfen beni endişelendirme de söyle''

''Bitti Ray. Norman'la ilgili her şeyi bitirdim artık.''

''Ne dedin sen?''

''Sus lütfen sus...''

Saçlarımı okşayarak beni yatıştırmaya çalıştı

''Şşhhtt! Tamam tamam geçti. Buradayım ben''

Sakinleştikten sonra elimden kan aktığını gördü. Onun gömleğine de bulaştırmıştım

''Emma elin kanıyor. Ne yaptın kendine böyle?''

''Kendimi öldürecektim az kalsın.''

''Saçmalama. Bir daha duymayım ağzından böyle bir şey. Gel hadi. Elini saralım''

Beraber revire gittik. Kanayan elime tampon yaptıktan sonra bezle sardı. 

''Niye yaptın bunu?''

''Norman'a çektiğim acıyı göstermek için''

Ray iç geçirdi

''Onu bu aralar ben de tanıyamıyorum biliyor musun? Bizim tanıdığımız Norman'la arasında dağlar kadar fark var.''

''Şeytan dünyaya şeytan olmak için gelmiştir değil mi? İnsanları yoldan çıkarmak için. İnsanın kendi vicdanı, daha doğrusu bizi şeytanlardan ayıran yegane şey değil midir? Norman iblisin uşağı olmuş. Gözümde çöp kadar değeri yok artık''

Ray dediklerimi duymazdan gelir gibi çenemi tutup bakışlarımı kendisininkiyle buluşturdu

''Gidelim Emma''

''Huh? Ne-Nereye gideceğiz ki?''

''Uzaklara. Bizi buraya bağlayan bir şey yok artık. Sadece sen ve ben''

Elimi iki avucunun arasına alırken benden bir cevap bekliyordu

''Ne diyorsun Emma? Benimle misin?''

Bu aslında ilk biten kurgumdan sonra gelecekti ama bekleyemedim

Ayrıca özel bir sebebi de var;

@Ackerman_Girly 

Bugün senin doğum günün ve bu da benim sana doğum günü hediyem. Rica etsem ablanın bu küçük hediyesini kabul eder misin? ❤❤

İyi ki doğdun 🎂🎊🎉🎁🎈