Ο Κύκλος που κλείνει

Κεφάλαιο 9: Μια φωτογραφία αποκτά ταυτότητα

Η σχέση τους σιγά-σιγά, προχώρησε έξω από τα στενά επαγγελματικά πλαίσια. Ξεκίνησαν να συναντιούνται εκτός δουλειάς και να χτίζουν βήμα το βήμα μια προσωπική σχέση.

Ο Τίμος ήταν ένας και αυτός ένας καλοστεκούμενος άντρας, γύρω στα 1.75 ύψος με γλυκό πρόσωπο, καστανά μαλλιά, όμορφα μάτια και χείλη. Γενικά ήταν άνθρωπος που πρόσεχε τον εαυτό του και την εμφάνισή του. Άντρας χαμηλών τόνων με τη δική του όμως γοητεία.

Η προσωπικότητα της Θάλειας τον κέρδισε έντονα. Τον μαγνήτιζε η αύρα της, ο αέρας της, το στυλ της σαν γυναίκα. Αρκετές φορές την έβλεπε να αλλάζει ψυχισμό και από ευγενική και καλόδεχτη να μεταβάλλεται σε μια σκληρή απόμακρη επαγγελματία και ήταν επίσης πολλές οι στιγμές, που την ένιωθε να χάνεται σε κάποια απερίγραπτα σκοτάδια και σε ψυχικές μεταπτώσεις, που άλλαζαν όψη μέσα σε δευτερόλεπτα. Σαν τις καταιγίδες που ξεσπούν άξαφνα μεσοπέλαγα και ανανταριάζουν τη θάλασσα.

Δεν άργησε να καταλάβει ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της και μάλιστα έντονα. Άρχισε να της το δείχνει με κάθε έμμεσο τρόπο αλλά εκείνη συμπεριφερόταν σαν να ήθελε, για κάποιο λόγο, να κρατήσει αυτά του τα αισθήματα σε ελεγχόμενη απόσταση. Αυτόν τον λόγο δεν μπορούσε, τουλάχιστον μέχρι τώρα να ερμηνεύσει. Ακόμα και στις άμεσες δικές του εξομολογήσεις συναντούσε μια επιφύλαξη, μια στάση σαν εκείνη να προσπαθούσε να βάζει κάτι παράξενο ανάμεσά τους. Δεν τον απέρριπτε. Μάλιστα αρκετές φορές και εκείνη ανταποκρίνονταν θετικά. Οι ερωτικές τους στιγμές ήταν φυσικά λίγες και ακανόνιστες στο χρόνο λες και η Θάλεια δεν ήθελε να δώσει στο είδος αυτό της σχέσης τους χαρακτήρα μονιμότητας και κανονικότητας. Του το δικαιολογούσε αυτό με μια σειρά "επιχειρήματα" περί ...ελευθεριότητας και σχέσης χωρίς άγχος.

Αυτή η κατάσταση τον πλήγωνε απ' τη μια αλλά ο δοτικός του χαρακτήρας από την άλλη, τον ωθούσε να την ακολουθεί στις επιλογές της.

Αυτό που ένιωσε μαζί της την νύχτα της Πρωτοχρονιάς δεν είχε ποτέ άλλοτε συμβεί ανάμεσά τους. Αυτή η ερωτική καταιγίδα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Δεν την είχε αισθανθεί άλλη φορά έτσι. Θα έλεγε κανείς ότι τρόμαξε από αυτής της μορφής σεξουαλικότητά της, που έμοιαζε σαν μια σπαρακτική κραυγή άναρχη και παράξενη. Σαν να έβγαινε από την ψυχή της μια διάθεση ότι αυτό που ζουν είναι το τελευταίο, χωρίς αύριο.

Αυτές και άλλες σκέψεις γυρόφερναν στον λογισμό του αυτές τις μέρες της πρώτης βδομάδας του χρόνου και δεν τον άφηναν σε ησυχασμό. Αυτές και ακόμα μία διαφορετική που είχε προκύψει από εκείνη την φωτογραφία την νύχτα της πρωτοχρονιάς.