Ο Κύκλος που κλείνει

Κεφάλαιο 8γ: Το τέλος μιας παράξενης νύχτας

Το αυτοκίνητο με τον Ιγνατιάδη την άφησε στην πλατεία λίγα τετράγωνα από το σπίτι της. Επίτηδες του ζήτησε να την αφήσει εκεί. Ήθελε να βγει στον χειμωνιάτικο αέρα της νύχτας. Ένιωθε να τον είχε ανάγκη. Να καθαρίσει, να μαζέψει το μυαλό της από τις εντυπώσεις και τις παραστάσεις αυτής της συνάντησης.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν γύρισε τα κλειδιά της εξωτερικής πόρτας. Πέρασε στο δωμάτιό της αφήνοντας σταδιακά τα πράγματά της. Στο γραφείο της άφησε την τσάντα της . Την ίδια στιγμή τα μάτια της έπεσαν πάνω στο ενδεικτικό φωτεινό σήμα του τηλεφωνητή. Κάποιος την είχε καλέσει. Ενεργοποίησε τον τηλεφωνητή για να ακούσει τις κλήσεις.

Η φωνή του Τίμου Αργυριάδη ακούστηκε ζεστή μέσα στη σιωπή του χώρου:

"Ο Τίμος είμαι. Πήρα να δω τι κάνεις. Δεν θα κοιμηθώ νωρίς, αν θέλεις πάρε με".

Δεν υπήρχε άλλη κλήση στον τηλεφωνητή.

Πήγε ξανά στην κρεβατοκάμαρα. Άλλαξε ρούχα και φόρεσε κάτι για το σπίτι. Πήγε στο μπαρ, έβαλε ένα λικέρ που αγαπούσε. Έκατσε νωχελικά στην πολυθρόνα του γραφείου. Σήκωσε το τηλέφωνο. Σε λίγο πάλι εκείνη η βραχνή ώριμη αντρική φωνή ακούστηκε στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Παρακαλώ"

"Όλα εντάξει...!"

"Θαυμάσια...! Γυρίσατε;"

"Ναι όλα καλά"

"Είχαμε κανένα πρόβλημα;"

"Όχι όλα έγιναν σύμφωνα με το σχέδιο"

"Υπέροχα. Συνεπώς περιμένουμε τώρα. Θα μιλήσουμε ξανά, μην σας κρατώ άλλο. Ευχαριστώ για την ενημέρωση".

"Και εγώ...Καληνύχτα" απάντησε σαν να μιλούσε μηχανικά, ψυχρά αλλά ένα σκληρό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. Το εγκατέλειψε καθώς το χέρι της σχημάτιζε τον επόμενο αριθμό.

"Τίμο; Η Θάλεια είμαι"

Η ζεστή αντρική φωνή άλλαξε τη διάθεσή της. Ένα κύμα γαλήνης απλώθηκε παντού της.

"Θάλεια... τι κάνεις; Σε πήρα αλλά δεν το σήκωνες, όλα καλά;"

"Όλα καλά, ήμουνα σε μια δουλειά έξω, είδα την κλήση σου".

"Υπηρεσιακή;"

"Τίμο...!" ακούστηκε η φωνή της σαν να τον μάλωνε γλυκά.

"Με συγχωρείς... είναι στιγμές που κάνω σαν παιδί. Καλά έκανες και πήρες, ήθελα τόσο να σε ακούσω".

"και εγώ...!"

"θέλεις να βρεθούμε πουθενά;"

"Οχι, όχι απόψε τουλάχιστον. Είμαι κομμάτια. Θέλω να κοιμηθώ. Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες στη δουλειά και χρειάζομαι ξεκούραση".

"Καταλαβαίνω...μού υπόσχεσαι να κάνεις κάτι να βρεθούμε το ΣαββατοΚύριακο;"

"Δεν σου υπόσχομαι τίποτα, θα δούμε".

"Στην απομόνωση λοιπόν...." ακούστηκε παραπονιάρα η φωνή του.

"Τίμο....! Μη γίνεσαι παιδί. Σού δίνω το λόγο μου ότι θα το κανονίσουμε".

"Ναι, ξέρω....καληνύχτα λοιπόν, καλή ξεκούραση"

"Καληνύχτα Τίμο, σ' ευχαριστώ".

"Θάλεια...!"

"Τι..." πρόλαβε πριν κλείσει.

"Σ' αγαπώ" της είπε αργά, ήρεμα.

"Όνειρα γλυκά ", απάντησε σιγανά, κλείνοντας το τηλέφωνο.

Έμεινε για λίγο ακίνητη. Μόνο τα μάτια της τρεμόπαιζαν παράξενα μέσα στο γλυκό ημίφως του γραφείου της. Έμεινε εκεί ασάλευτη στην μεγάλη πολυθρόνα. Βούλιαξε μέσα της σαν να γύρευε μια προστατευτική αγκαλιά. Ήπιε το υπόλοιπο λικέρ της με μια κίνηση. Άφησε το χέρι της να πέσει στην πολυθρόνα. Το στήθος της ακολουθούσε την ανάσα της. Έκλεισε τα μάτια της γέρνοντας πίσω το κεφάλι της.

(Συνεχίζεται...)