Ardımdan kapanan kapıya şaşkınlıkla bakıyordum. Ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmiyordum.
"Injunie'yim ben Jaemin, ne olur aç kapıyı?"
Kapıyı tıktıklarken söyledim, bir süre sonra çıplak olduğumu fark ettim.
"Jaem, çıplağım, ne olur aç kapıyı, lütfen." Kapıyı tıktıklayarak önünde çöktüm.
Üşümeye başlamıştım.
"Hatırlıyor musun birlikte yattığımız geceleri? Ben hatırlıyorum her birini. Seni hep çok sevdim. Sen şimdiye kadar sahip olduğum en iyi sahiptin."
Oflayarak dizlerimi kendime çekip sarıldım.
"Biraz üşüyorum, itiraf etmeliyim. Kapıyı açmazsan ne yapacağımı da bilmiyorum. Jaemin, ne olur açsan kapıyı, konuşsak?"
Bir süre sonra kapı açıldı ve eşikten içeriye doğru sırt üstü düştüm.
Daha sonra yüzüme bir havlu fırlatıldı.
"Üstünü ört." Jaemin bana bakarak tısladı.
Hızlıca kalkıp arkasından içeriye girerken, havluyla belimi sardım.
"Jaem, neden bana inanmıyorsun? Ne yaptığımızı hatırlıyor musun? Sen bana soru sorardın, ben sana patimle dokunarak cevap verirdim. Yine aynısını yapalım istersen?"
Utançla sordum.
"Bekle, bu olayı nasıl biliyorsun?"
"Çünkü ben Renjun'um. Kendimi o arabanın önüne attıktan sonra bu halde uyandım."
"Ama bu nasıl mümkün olabilir? Sen gerçekten Renjun musun? Her olayı nasıl biliyorsun?"
Jaemin şokla sordu.
Gerçekler açığa er ya da geç çıkardı, "ben gerçekten Renjun'um, ölmeyi deneyen Renjun," dedim.
"Injunie misin?" Dedi.
"Injunie'yim." Dedim.
Jaemin öne atılarak bana sarıldı.
"Kedi halini özler miyim bilmiyorum, sana bu kadar erken güvenmeli miyim onu da bilmiyorum ama, insanların dünyasına hoşgeldin Injunie."
"Hoşbuldum Jaem."
