Gözlerimi açtığımda, evdeydim.
Elim ve bacağımda bandajlar vardı, karnımda büyük bir acı hissediyordum.
Bir dakika, el, bacak?
Şaşkınlıkla yattığım yerden doğruldum.
"Neler oluyor?" Sorduğum soru, kulaklarımdan içeri dolarken, şaşkınlıkla gözlerimi büyüttüm.
Artık mimiklerim de vardı.
"Hahahah!" Kahkaha atarak yataktan kalktım, iki ayak üzerinde durmaya alışık olmadığım için önce düştüm, fakat birkaç denemeden sonra ayaklarımın üzerinde yürüyebiliyordum.
Sonunda insandım!
"Teşekkürler Tanrım, teşekkürler." Gökyüzüne bakıp çığlık çığlığa gülerken söyledim.
Çok mutluydum.
Fazlasıyla mutluydum.
O sırada kapı açıldı.
"Injunie ben geldim, umarım bugün gözlerini açmışsındır." Jaemin konuşarak içeri girdi.
"Gözlerimi açtım Jaemin." Kıkırdayarak söyledim.
Jaemin elindeki poşetleri yere düşürürken çığlık attı.
Bir süre sonra, "sen de kimsin?" dedi.
"Benim, Injunie." Ona gülümseyerek baktım.
Jaemin ise şok ve kızgınlıkla, ki kızgınlığının nedenini anlayamamıştım, bana doğru yürüdü.
"Bu ne biçim bir şaka böyle, sen de kimsin ve Injunie'ye ne yaptın?" Dedi.
Ona kırpıştırdığım gözlerle baktım, artık insan gibi gözlerimi kırpıştırabiliyordum!
"Ama benim Jaemin, Injunie benim. Bak yaralarıma." Jaemin, bana bakarken dediğimi yapıp yaralarımı kontrol etti.
"Onunla aynı yaralara sahipsin, bu nasıl bir oyun böyle. Seni Jeno mu tuttu?"
"Hayır Jaem, benim Renjun."
"Ben nasıl bir rüyadayım, Tanrım beni uyandır." Jaemin eliyle yüzünü sıvazlarken, tek parmağımı ileri doğru uzatıp elinin üstüne dokundum.
"Hahahah! Artık parmaklarımla sana dokunabiliyorum! Çok mutluyum Jaem, dualarım kabul oldu." Söyledim.
Jaemin bana baktı ve kızgınlıkla kaşlarını çattı.
"Her kimsen, evimden çık. Ve bana Injunie'yi geri getir!" Kolumdan tuttuğu gibi, kapıyı açarak beni dışarı fırlattı.
Şimdi ne yapacağımı bilmiyordum.
