Yağmur yağıyordu, kendime sığınacak bir yer bulmak gibi bir çabam yoktu, her ne kadar tüylerimin ıslanmasından nefret etsem de…
Yağmurlu havaları seviyordum, çünkü sürücülerin kaza yapma oranı, yolu görme seviyeleri azaldığı için artıyordu. Bu da benim ölmem için bir ihtimal olduğu sonucunu doğuruyordu.
“Mrr…”
Sevindiğim için mırlayarak ana caddeye çıktım.
Önce, bir ışık süzmesi gözlerimi aldı, daha sonra tenimle buluşan metalin soğukluğunu hissettim.
Hafif canım yanmıştı ama ölememiştim.
Sürücü, biraz ileride arabasını sağa park etti ve arabasından çıkarak yanıma geldi. Yağan yağmura tezat yaptığı bu hareket, onun iyi biri olduğunu gösteriyordu.
“Ayy, özür dilerim minik kedi, görmedim ki ben seni, bakalım, bir şeyin yok Allah’tan.” Elleriyle bedenimi kontrol ederken konuşuyordu.
Sinirlendiğimi hissettim.
Ben bir şey olmasını istiyordum.
“Miyav.”
Kadın sürücüyü öylece bırakıp doğruldum, dört ayağımın üzerinde, asilce kaldırıma doğru yürüdüm.
O sırada, izlenildiğimi hissederek kafamı etrafımı taramak için hareket ettirdim.
Caddenin öteki tarafındaki binalardan birinde, tanıdık bir kafa beni izliyordu. Uzaktan göremiyordum, ama izlenilmek hoşuma gitmemişti...
