Bad At Love [Z.M]

38

Bölümler düzenlenmiştir.

YENİ BÖLÜME HOŞGELMİŞSİNİZ KARDEŞLERİM ABİLERİM ABLALARIM!
Bugünkü bölümümüzde Burak ölmüyor.

İyi okumalar beyniler!

-1 ay sonra-

Çalan telefonumun ekranına baktığımda Oğuz'un aradığını görmemle açıp kulağıma koydum.

"Alo?"

"Ezgi, hemen buraya gelmen gerekiyor!" Nefes nefese kalmış, hızlı ve telaşlı bir şekilde konuşuyordu.

"Ne oluyor?"

"Konum atıyorum hemen gel. Telaşlanma tamam mı? Sadece gel." Bir de telaşlanmamamı bekliyordu!

"Ne oluyor Oğuz? Birinize bir şey mi oldu? Nerdesiniz?" Aramanın sonlandığını gördüğümde hızlıca üstümü giyindim ve merdivenlerden aşağı indim.

"Aycan benim hemen çıkmam gerekiyor Arya'yı hazırla eğer gerek olursa mesajla konumu atacağım gelirsiniz."

"Tamam efendim." Hızlıca evden çıktım. Orman yolunda koşarak ilerlerken caddeye çıktığımda boş bir taksi çevirdim ve Oğuz'un attığı konumu tarif edip beklemeye başladım. Bunun bir şaka olmasını diliyordum. Hastanede ne işleri olabilirdi ki?

"Biraz daha hızlanabilir misiniz? Acil bir durum." Adam anlayışla başını sallarken hızlandı. Çok korkuyordum ve eğer bu bir şakaysa hepsini gebertecektim. Ama sevinecektim de. 'Umarım hiçbirine bir şey olmamıştır' diye geçirdim içimden.

"Geldik." Taksiciye parayı uzattıktan sonra hızlıca arabadan indim ve hastaneye koştum. Hastanenin girişinde kolumdan tutulduğumda arkamı döndüm. Derin ve Aylin korkmuş bakışlarla gözlerime bakarken hızlıca konuştum.

"Ne oldu?! Diğerleri nerde?!"

"Yukarıdalar." Kolumu Derin'den çekip merdivenlere doğru koştum. Aylin ve Derin de arkamdan geliyorlardı. Oğuz ve diğerleri görüş açıma girdiğinde gözlerim Burak'ı arıyordu.

"Ezgi." Oğuz ağlarken şoka girmiştim.

"Burak'a bir şey mi oldu?!" Konuşmadığında hızla ona yürüyüp göğsünü ittim.

"Konuşsana! Nerede o?!"

"Ezgi tamam dur." Yiğit kollarımı tuttuğunda ondan kurtulmaya çalıştım.

"Ne oldu ona?!" Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken sonunda birisi cevap vermişti.

"Vuruldu, ama iyi. Ameliyata aldılar. Birazdan bitecek. Sakin ol tamam mı?" Bacaklarım bedenimi taşımayı reddederken ellerimi yüzüme kapatıp ağlamaya başlamıştım.

"Sakin ol."

"Olamam Yiğit. Olmamı bekleme!" Büşra gelip kollarını bana sardı.

"Tamam bebeğim." Dedi sakin sesiyle.

"O güçlü bir adam." Konuşanın kim olduğunu öğrenmek için kafamı kaldırdığımda karşımda Cem'i gördüm.

"Bunu da kaldıracaktır." Nasıl bu kadar sakin kalabiliyordu? En yakın arkadaşı vurulmuştu ve o hala ağlamıyordu!

"Kaldıracak." Dedim mavi gözlerine bakarken.

"Aynen öyle." Koridorun sonunda Berk'i gördüğümde Büşra'dan ayrılıp ona doğru yürüdüm. Abisi vurulmuştu ve bu onun için en az benim için olduğu kadar boktandı.

"Berk."

"Ezgi? Burak vuruldu! Onu vurmuşlar!" Kollarımı ona sarıp sıkıca sarıldım. Onu ve Oğuz'u ilk defa ağlarken görüyordum ve bu beni güçsüz kılıyordu.