Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 106 (Laatste deel, het einde)

De grote dag brak aan..

"Oh nee Mounia ik ben zo zenuwachtig" zei ik zenuwachtig. Ze begon te glimlachen en zei "ik weet wat je voelt. De dag dat ik ging trouwen was bij mij precies hetzelfde. Je voelt gemengde gevoelens. Echt zo raar, je bent gelukkig omdat je eindelijk altijd bij je mannetje zult zijn maar ook weer oh zo verdrietig om je dierbaren los te laten als je mij begrijpt en die gevoelens voel je al de hele tijd je gaat alvast plannen en bedenken wat de toekomst je zal brengen. Hoe zal het gaan lopen als vrouw zijnde.. En bla bla.. Hihihi wollah die gevoelens had ik be3da toen ik ging trouwen." "Mounia, dat was bij jou ja klopt, bij mij is het een heel ander verhaal. Ik ben een gescheiden vrouw weet je nog. Ik heb de eerste keer al meegemaakt en daarom doet het zo een pijn. Eigenlijk wou ik alles besparen voor mijn eerste liefde Mounia" zei ik haar met tranen in mijn ogen. "Niet huilen je make-up, straks wordt de negaffa boos a sahbti" zei Mounia en probeerde mij te troosten. Ze keek mij met medelijden aan. "Maar Dina wat jij en ik weten is dat dit je eerste keer is dat je het echt wilt en daarom voelt het toch anders aan vind je niet?" Vroeg ze aan mij. Ik knikte. "Je hebt gelijk, toch voelt dit anders aan. Dit voelt te goed aan Mounia, omdat Rachid degene is met wie ik wil trouwen al die tijd al gewild en eindelijk is mijn droom uitgekomen.. Weet je nog? Mijn gezegde was altijd 'laat komen wat komen wil: ook de ergste dag gaat voorbij!'" "Klopt mijn schoonheid, dat was je gezegde en zie je nu. Je bent al die tijd sterk geweest ma sha Allah. Iets wat ik zo dapper vind van jou en zo waardeer aan jou. Als ik het zelf was zou ik het nooit volhouden Dina, maar jij wel. Jij bent daarom zo anders, zo apart, eindelijk is het ook voorbij.. De ergste dagen zijn voorbij en jij mag eindelijk weer gelukkig zijn." Ik knikte en zei "ja Mounia, gelukkig zijn met mijn man en met mijn vriendin, mijn broer, mijn vader, en iedereen die het verdient.. Iedereen die mij mag.. Ik zal mij nooit meer zo gek laten maken, kapot laten maken. Ik had echt altijd gedacht dat ik een foute meid ben, dat ik iets verkeerds deed. Zoals bij Mustafa ik dacht echt dat ik hem geen genoeg aandacht gaf en dat ik een slechte huisvrouw was." "Sstt.. Je hoeft het verleden niet te herdenken. Laat het varen en begin met een schone lei. Jij en Rachid zullen de rest van je leven een te gekke leven leiden.. Geloof mij en het komt wel goed tussen jou en Karima en je moeder. Zoals het tussen jou Vader en Noureddine ook goed is gekomen. In sha Allah zal het goed komen. Hoelang zullen ze door gaan met jou pijn te doen. Zijn ze niet bang voor Allah swt." "Weet je Mounia, dat boeit mij niet eens. Ik weet dat Karima de rest van haar leven jaloers zal blijven op mij. Tenzij ze haar ware aard vind en met hem trouwt. Anders zal ze mij blijven haten. Mama die volgt Karima, want Karima is haar alles. Nadia en Zaka zijn nog jong maar wel slim. Zij doen niemand kwaad en weten nog niet wat haten is. Ze kennen deze dingen nog niet. Dus met hen heb ik geen problemen. Die twee storten zich op school en lang leve de lol. En Noureddine, ja die blijkt nu spijt te hebben van alles. Dat is wel lief van hem om toch zijn excusses te bieden en Aissa is en blijft mijn liefste broer. Hij was er altijd voor mij. Hem ben ik dankbaar de rest van mijn leven en ik hoop dat de relatie tussen hem en Ikram goed komt in sha Allah." "In sha Allah" zei Mounia met een zachte stem. Ze leek wel te willen huilen en ik net zo erg, bij mij stroomden de tranen al beetje naar beneden. Ik luchtte zo mijn hart op en dat deed mij wel goed. "Meid.. toch" zei Mounia en omhelsde mij strak. We bleven zo een tijdje tegen elkaar liggen en daarna was het tijd om te gaan, want de negaffa kwam aankloppen en ze liep verder. Gelijk hoorde je getoeter dat betekende maar een ding, de bruidegom is gekomen om de bruid op te halen. Om een onvergetelijke avond te vieren en dan haar naar haar nieuwe huis te brengen. Ik was benieuwd, benieuwd naar mijn nieuwe leven. Maar een ding heb ik geleerd van mijn verleden. Wat er ook gebeurt, je moet sterk staan in je schoenen en je moet vooral er het beste van maken. Door goed te communiceren en door goed je gevoelens te uiten kom je ver en zeker niet mezelf pijn doen zoals bij mijn eerste huwelijk.. Ik zal bereiken wat ik wil.. Ik heb nog steeds een doel voor ogen en in sha Allah met steun en hulp van Allah swt zal ik die bereiken hoe dan ook. Stap na stap kom je er wel en ik geloof blindelings in Allah swt zoals de blinde in de zon gelooft.. Niet omdat hij haar ziet maar omdat hij haar voelt. Mounia knikte en omhelsde mij weer strak, daarna kwamen Ikram, Hanane ook binnen en ik werd naar beneden geleid. Ik kwam al aan in de gang en de deur was wagenwijd open. Ik zag buiten de familieleden van Rachid en kennissen/vrienden. Ik was zo blij en gelukkig.. Ik voelde weer een traan prikken. Ik keek op en zag mijn moeder, Karim en Noureddine in de deuropening. Aan de andere kant stonden Nadia, Zaka.. Ze keken mij glimlachend aan en ik glimlachte terug. Ik merkte dat zelfs mijn moeder en Karima glimlachten, dat moet een wonder zijn vanuit Allah Swt, dacht ik en glimlachte breed. Mounia liep langs mij. Ik werd naar buiten geleid en ik zag buiten dat Moulay er stond met wat jongens. Ik zag hem kijken naar mij met een blik vol verlangens. Het leek wel of hij in dromenland zat. Ik keek gelijk weg van hem en keek naar Rachid die trots naar mij keek. Wat zag hij er goed uit, dacht ik. Rachid liep op mij af en zijn zussen/broers kwamen om hem heen staan en begonnen in hen handen te klappen de dakka marrakchia begon te spelen en er werd midden op straat gedanst en geklapt en je hoorde de luide vreugdekreet. Ik zag hoeveel mensen blij voor ons waren, dit was te gek en Mounia had gelijk. Dit is iets wat ik zeker niet heb gevoeld en gezien op mijn eerste bruiloft..

Ik had zin, zin in het leven met Rachid,
Ik wilde met hem oud worden en kinderen krijgen,
Ik wil de wereld bewijzen dat niet elke man hetzelfde is,
Dat je van je fouten leert en dat liefde alsnog bestaat,
Ik wil mijn ouders/famillieden vergeven en alles vergeten wat ze mij hebben aangedaan,
Ik wil beginnen met een schone lei,
Ik wil mijn doelen bereiken en in sha Allah zal dat gebeuren ook,
Ik wil mijn man alle liefde en aandacht geven die een vrouw hoort te geven aan haar man,
Ik denk dat als je iets wilt bereiken en je gelooft er blindelings in dat het allemaal wel goed komt,
Natuurlijk maak je erge dingen mee,
that's life maar nieuwe kansen moet je nemen,

Ik wil al mijn lezers bedanken voor hen steun
Ik wil absoluut niet de meiden bang maken wat betreft trouwen want zoals jullie hierboven lezen niet iedere man is het zelfde.. Maar toch gebeuren er vele dingen op de wereld maar dit is het leven, we moeten nemen en geven, we moeten alhamdoulilah zeggen, Allah swt geeft ons slechts testen om te kijken of we hem toch nog aanbidden wat er ook gebeurt..

THE END