Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 49

De volgende dag toen ik wakker werd lag Mounia naast mij op de bank. Hahaha we hadden op de bank geslapen, dacht ik. Ik keek naar de woonkamer die beetje rumoerig uitzag. Chips zakken, etenresten op tafel. Op de grond lege zakken. Hahaha, echt grappig. dat wordt opruimen, dacht ik. Mijn telefoon ging en gauw keek ik wie dat was. Anoniem, las ik. ik was benieuwd. ik nam op met een korte "ja"

Anoniem: goedemorgen schoonheid..
Dina: wie is dit?
Anoniem: ik ben je geheime aanbidder a zine..
Dina: haha gek, wie is dit? Kom op hou iemand anders voor de gek..
Anoniem: Ik hou je niet voor de gek, ik ben echt je aanbidder a zine..
Dina: nou, doe geen moeite ik ben getrouwd dus donder op!
Anoniem: ik weet dat je mij ook wel wilt..
Dina: Dit verklaart echt dat jij gek bent..
Anoniem: op jou ja..
Dina: effe serieus wie ben jij dan?
Anoniem: Doet er niet toe je komt er nog wel achter. Slaapt Mustafa?
Dina: denk het wel, ken je Mustafa?
Anoniem: nou en of.. Ben je wel gelukkig met hem Dina..
Dina: Damn je kent mijn naam wie ben jij dit is niet leuk..
Anoniem: ken je dan zoveel jongens? Dat is niet goed he!
Dina: En jij bent ziek.. Kan ik soms ruiken wie jij bent. Je bent toch een geheime aanbidder dus dan weet ik het niet. Kan van alles zijn ook een nerd of een enge lelijkerd die mij ziet staan. Die mijn naam wel eens heeft gehoord op straat of misschien mijn lelijke achterbuur jongen.. Maar ik ga ophangen doei!

tuuut tuuut tuuut tuuut tuuut tuuut tuuut..

Ik denk beter dat ik een nieuwe nr. ga nemen, dit kan zo niet. Straks komt Mustafa erachter ben ik weer die hoer en al. Nee heb er geen zin in. Ik tikte Mounia zachtjes aan en ze kreunde. "Laat mij slapen" kreunde ze. "A sta op a slaapkop" zei ik en duwde haar wat harder. Ze schoot wakker en keek mij kwaad aan. Ik begon te giechelen en ook zij kon niet meer bij. We begonnen al snel met een kussengevecht en opeens stond Mustafa bij de deuropening naar ons te kijken. Ik had gewoon een topje aan en een pyjama broek, hij keek mij van top tot teen aan. "Uh Mustafa sorry ik had je niet gezien" stamelde ik. Hij glimlachte lichtjes en zei "geeft niet hoor.. Ik vond het wel gezellig!" Ik zag hoe hij af en toe ook naar Mounia keek. Ach, het is gewoon een vriendin hij bedoelt er vast niks mee, dacht ik.

"Ik ga ontbijt maken" zei ik snel en Mounia stond op en ruimde de woonkamer op. Ik zag dat Mustafa mij achtervolgde. Hij kwam achter mij staan en fluisterde in mijn oor. "Wie is zij? Een vriendin wella?" Vroeg hij aan mij. Ik knikte en draaide me om. "Hoeso?" Vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op en glimlachte. Hij streelde mijn arm en zei "wat doet ze hier? Ik heb liever niet dat je vriendinnen naar binnen haalt. Je bent getrouwd hallo geen kind meer!" Ik schrok er van, en zei brutaal "wat nou gezelschap en vriendinnen heeft niks met oud en jong te maken. Je lijkt mijn moeder wel!" Ik zag hoe zijn ogen roder en roder werden van de woede. Voor ik het wist voelde ik zijn platte hand tegen mijn wang. "Auw!" Kwam er krijsend uit. Mounia rende de keuken binnen. Mustafa stond nog steeds tegenover mij. Ik duwde hem weg van mij en liep weg. De tranen stonden in mijn ogen. Mounia kwam mij achterna en zei "wat is er schat?" "Niks Mounia, discussie gewoon" zei ik. "Komt het door mij?" Vroeg Mounia en keek mij spijtig aan. "Nee ben je gek wella, k had gewoon een grote mond. Ik moest me weer bemoeien met zijn leven" loog ik tegen haar. Ik wilde niet dat ze het wist. "Oh oke, ewa mannen, maar heb je pijn? Hij bedoelde het vast niet zo meid" zei Mounia mij geruststellend. Ik knikte en zei "je hebt gelijk ik vraag er ook zelf om" zei ik tegen Mounia. Mounia haar telefoon ging over. Het was haar verloofde. Ik hoorde haar zeggen dat ze er zo aan zou komen. "Maar we gaan zo naar school" zei ik tegen Mounia. "Ja we hebben pas om 12 uur les schatje, het is nu 10 uur. We zien elkaar straks op school mijn schatje wil even wat laten zien. Vind je het erg?" Vroeg Mounia en keek me spijtig aan. "Nee gek, alleen jammer was zo gezellig en dacht gezellig met jou te gaan" zei ik tegen Mounia. Mounia glimlachte en zei "komt goed schatje. Maar doe jij rustig aan. Vergeet nou alles gewoon ook de voorval van gisteren bij je ouders thuis. Het is gewoon dat even alles je te veel wordt maar je bent gelukkig met je mannetje jullie houden van elkaar en geen grote mond meer, daar houden de mannen niet van hihihi" zei Mounia giechelend en stond op. Ze drukte een kus op mijn wang en ze nam haar spullen/tas/jas enz. en liep groetend de deur uit. Ik liep rechtstreeks naar de badkamer en bekeek mezelf ik zag dat die wang blauw/rood begon te worden en wat dikker. Het voelde ook pijnlijk aan. Rotzak, dacht ik. Maar het is mijn schuld Mounia heeft gelijk.. Ik moet geen grote mond hebben tegen mijn man.

Ik besloot een douche te nemen en sloot de deur achter mij dicht en deed de kraan open draaien. De water werd warmer en toen ging ik er onder. Ik voelde de stralen over mijn pijnlijke plekken nog van vorige keer en over mijn wang.. Dat gaf een geruststellende gevoel. Het deed mij goed tot ik opeens koud water voelde. Ik schreeuwde het uit en vroeg mij af of Mustafa dit is. Ik bleef schreeuwe naar Mustafa maar hij reageerde niet. Het water was ijskoud en zo kon ik niet meer verder. Ik was toch al klaar, alleen wilde er nog onder blijven. Dus besloot ik mij te wikkelen in een handdoek en maar eruit te gaan. Ik droogde mijn haren, smeerde wat creme op en bleef kijken naar mijn wang. Ik kan er wel mijn haren voor doen, dacht ik dan zien ze het toch niet. Ik moet namelijk zo naar school. Ik stapte uit met de handdoek nog om mij heen en botste tegen Mustafa. "Heb jij de water uitgedaan?" Vroeg ik gelijk. Hij keek mij met ernstige ogen aan en zei geen woord. "Halo contact op aarde Mustafa" zei ik. Hij keek echt kwaad en liep dwars langs mij heen en ik bleef daar voor paal staan. Ik haalde mijn schouders op en liep naar de slaapkamer. Ik haalde er een driekwarst spijkerrok vandaan en een roze blouse en trok die aan. Ik deed mijn haren fohnen en liet het los. Ik liet het expres op mijn wang vallen aan de ene kant. Daarna deed ik lichtjes make up, smeerde daarvoor creme ook voor mijn blauwe plek. Gelukkig werd het wat minder maar je zag het toch. Ik liep naar de gang, had mijn tas gepakt en deed er de benodigde spullen in en trok mijn schoenen aan deed mijn jasje erover heen en wilde de deur uitlopen. "Waar ga je heen zo?" Vroeg Mustafa. Ik draaide me naar hem om en keek hem angstig aan. "Naar school" zei ik met een piepstem. "En zo? Je lijkt wel een barbiepop man" zei hij weer. Wat lulde hij, dacht ik. "En die kleren staan je van geen meter je ziet er zo dom in uit, je kent de mode niet meid" zei hij en kwam naar me toe gelopen. "Ewa ik loop belachelijk niet jij ik moet nu gaan anders kom ik te laat" zei ik tegen hem. "Je bent wel mijn vrouw erg genoeg, dus kleed je anders" zei hij. Ik schrok van zijn toon en voelde de tranen opkomen. "Weet je Mustafa het is nooit goed, laat mij nou maar gaan, ik kom te laat" zei ik. Hij trok mij aan mijn haren en zei "en die haren , wat wil je aandacht trekken wella? Doe je haren vast a zbel doe die in een knot niet alle jongens hoeven naar je te kijken" zei hij kwaad. Ik zag hoe hij mijn haren verpeste door er met zijn handen aan te zitten. Ik voelde me zo kwaad. Hij duwde mij daarna hard weg en zei "vies vuil dat je bent! Ga op straat hangen daar hoor jij!" Ik schrok daar zo erg van dat ik snel weg liep. Ik smeet de deur dicht en liep met tranen over mijn gezicht naar buiten. Ik dacht echt dat hij weer normaal was geworden. Wat doe ik dan toch fout. Het ligt dus echt aan mij!

Ik was zo bang, ik doe gewoon alles fout. Ik maakte mijn haren beetje goed en liep richting de bushalte. Ik zag iemand daar staan die mij aanstaarde maar trok er niks van aan. Ik wilde niet opkijken, was bang dat ze mijn tranen zagen tot die persoon dichter bij mij kwam staan. "Rachid" zei ik geschrokken. "Dina" zei hij tegen mij ook geschrokken. Maar hij keek naar mijn tranen en dwong mij hem aan te kijken. Hij werd kwaad, dat zag ik gewoon. Opeens dacht ik aan mijn zus Karima. "Waar ga je heen? vroeg ik aan hem. Ik wilde weten of hij naar mijn zus toe gaat. "Naar mijn werk" zei hij. "Maar waar woon je dan?" Vroeg ik aan hem. Hij keek me glimlachend aan en zei "waarom wil je dat weten?" "Gewoon zie je wel vaak hierso" zei ik tegen hem. Hij knikte en zei "ik wacht op een vriend van mij!" "Wie Mustafa?" Vroeg ik aan hem geschrokken. Hij grinnikte en zei "Mustafa is mijn vriend niet. Gewoon aangetrouwde familie. Maar ik bedoel mijn beste vriend Mourad." Ik knikte en zei "gezellig.. Maar ik moet nu gaan mijn bus.." "Wacht wacht, ik ga met je mee" zei hij. Ik keek hem raar aan en geloofde mijn ogen niet. Hij glimlachte en zei "we moeten praten.." "Waarom dat dan? Ik moet gaan wil geen problemen" zei ik tegen hem. "Nee, je snapt het niet" zei hij en schudde zijn hoofd. Ik stond stil en zei "wat snap k niet?" "Ik wil verdomme weten waarom je telkens zo huilt en blauwe plekken hebt verdomme" zei hij kwaad. Hij had denk ik al het vermoeden en ja hoor de naam Mustafa viel al uit zijn mond. "Nee Mustafa is mijn man ben je gek" verdedigde ik Mustapha. "Wie dan? Sla je je zelf, de shitan ofzo" zei hij kwaad. Ik keek naar de grond en voelde al gauw dat hij zijn vinger onder mijn kin plaatste en mij dwong hem aan te kijken. Ik slikte een brok, hij is zo mooi maar Karima is al van hem. Ik wilde het hem vragen. "Verdedig hem verdomme niet!" zei Rachid. Ik slikte een brok en wist niks meer te zeggen. "Fijn, ik moet gaan oke" zei ik en wilde weglopen. "Nee wacht, Mustafa die is niet met je getrouwd omdat ie van je houdt.. Hij houdt van Sara, je kent haar wel. Dat meisje die jou laatst lastig viel" zei Rachid. Ik schrok ervan en voelde mijn benen niet meer, waarom doen ze mij dit aan, dacht ik.