Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 46

"Ik kom er aan gekkies" zei ik door de telefoon en rende de trappen af. Mounia stond voor de deur op mij te wachten met Ikram en Hanane. We zouden samen gaan overleggen over die feest. Ik bleef rennen en rennen tot ik bijna omviel. "Damn wat is er met jou?" Hoorde ik een stem zeggen. Ik keek geschrokken op en keek recht in de ogen van nee Rachid, dacht ik. "Wat doe jij hier?" Kwam er opeens uit. Damn, waar had ik die lef vandaan maar goed. Meestal klap ik helemaal dicht wanneer ik tegen hem praat. Hij lachtte lichtjes en dat stond hem zo sexy. Ik voelde me verlegen worden. "Je bent mooi wanneer je bloost" zei hij en bleef mij aanstaren. "Maar Mustafa is er niet! Je komt telkens wanneer hij er niet is" zei ik en bedacht mij opeens dat de laatste keer toen hij was gekomen, was toen hij mij aanraakte op de plek waar ik geslagen was. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij aan mij en negeerde mijn woorden over dat Mustafa er niet is. Hij bleef mij aanstaren. Alsof hij mij iets wilt zeggen, maar wat. "Gaat goed hoor" zei ik tegen hem en bedacht me dat Mounia aan het wachten is met de dames. "Ik moet gaan, mijn vriendin wacht" zei ik tegen hem gehaast. "Wie Mounia?" Vroeg hij mij met opgetrokken wenkbrauwen. Ik keek hem verbaasd aan, maar natuurlijk Mounia had eerst contact met Rachid en daarna wilde Mounia niet, heeft ze hem aan mij overgehandigt hihihi. Maar goed, doet er even niet toe. "Ja Mounia" zei ik met een glimlach. "Jullie hadden toch ruzie?" Vroeg Rachid. Ik knikte en zei "weer bij gelegd. Ik laat niemand tussen ons in komen." "Dat is goed van jou, jullie waren inderdaad vriendinnen voor het leven. Jullie deden alles samen, dat kunnen jullie niet in een keer stop zetten" zei Rachid wijs. Ik knikte, inderdaad Rachid wist alles, ik beschouwde hem als een vriend. Hij was een goede luisteraar en dat is hij nog steeds, denk ik. "Maar ik ga, wil niet dat iemand ons ziet en al helemaal niet Mustafa" zei ik tegen Rachid. Rachid knikte begrijpelijk en maakte plaats zodat ik langs kon. Ik passeerde hem en voelde een warmte, want hij stond akelig dicht bij. Die trappen zijn ook zo smal, dacht ik.

Ik keek op en zag hem naar me staren. Hij glimlachte lichtjes weer. Ik glimlachte terug en wilde weg rennen maar bedacht mij dat beter niet te doen. Straks breek ik nog mijn botten. Ik maak altijd blunders, dacht ik en moest er om lachen. Snel liep ik de trappen af Rachid achterlatend. Ik maakte de deur open en Mounia begon al te zwaaien. Niet zwaaien van 'hallo', maar van 'waar bleef je nou?'

Ik moest er om lachen, ik keek om hoog en zag Rachid kijken vanuit de ramen van de trap. Mounia volgde mijn blik en stond verbaasd naar mij te kijken, van wie is dat? Ik stapte in en groette de dames en we reden weg. "Wie was dat Mustafa?" Vroeg Mounia met een glimlach. Ik schudde mijn hoofd en zei "je zult je oren niet geloven.. Maar ken je nog Rachid? Snap? Waar jij niks mee te maken wilde hebben?" "Nee, echt waar? Wil je zeggen dat dat Rachid is? Ben je gek? Ik geloof je niet. Dus ff denken die jongen die net naar binnen liep is Rachid. Wij waren nog zo aan het krijsen kijk die lekkerding. Damn ik heb even spijt dat ik hem heb genegeerd. Hij was zo lelijk op foto en via Face-Time was nooit zo duidelijk. Ik vond hem maar niks, maar hij is echt DE MAN! Damn Dina? Maar goed je bent getrouwd wat nu? Wat komt hij doen bij jou? Hoe heeft hij je gevonden?" "Haha rustig rustig, nu gaan jullie lachen. Ik was op een dag naar mijn schoonmoeder gegaan met mijn mannetje. Nou Rachid was daar ook. Maar ik kende hem niet of ik herkende hem niet. Je weet foto / Face-Time is zo anders. Maar ik had wel een beetje het vermoeden of het beeld van Rachid. Maar goed, ik dacht gek te worden. Opeens riep iemand hem, ze praatte tegen hem en de naam Rachid viel. Ik schrok helemaal, hij keek mij niet eens aan maar af en toe als hij keek dan was het snel, want ik denk dat Mustafa in de weg stond. Hij was namelijk bang.. Maar hij herkende mij dus wel.. Pff goed, ik besloot over te laten gaan bij hem op zijn tel. Ik liet overgaan en toen wist het ik het helemaal.. Ik deed gauw mijn tel uit, hij liep ondertussen naar buiten om op te nemen.. Mohiem zo kwam het dat ik Rachid weer zag, maar dit is echt niet te geloven.. Dit is denk ik gewoon het lot hoor.." "Nee dit betekent iets" zei ikram en keek mij met grote stralende ogen aan. "Nee gek" zei ik tegen haar en schudde mijn hoofd. "Jawel" zei mounia en keek mij aan met een blik die menend was. "Wat?" Vroeg ik ze niet begrijpend. "Begrijp je het dan niet? Hij zoekt je op en weet ik het allemaal, hij staarde je net aan damn dat betekent iets.." Zei Mounia. "Nee neee nee, niks er van, hij komt voor Mustafa hij is aangetrouwde familie van Mustafa. Zijn broer is getrouwd met nichtje van Mustafa" zei ik de dames en wilde het maar niet geloven dat Rachid misschien voor mij komt. "Oke oke, jij weet beter. We zien wel wat er van komt. Maar goed, je bent getrouwd dus laat maar zitten. Is wel grappig!" "Haha ja echt wel, wie had dit ooit gedacht en inderdaad ik ben getrouwd met Mustafa en ik hou van hem" zei ik maar geloofde weinig van mijn eigen woorden. De dames knikten en glimlachten breed en we stopte bij een parkeerplaats. We liepen door de centrum. Rachid bleef in mijn hoofd hangen de hele tijd..

We liepen een restaurantje binnen en besloten daar te overleggen. En wat te drinken te nemen..