Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 79

"Heey Mustafa alles goed?" Zei ik toen ik mijn huis binnen liep. Hij keek mij met grote ogen aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij knikte en wierp mij een knipoog. Ik voelde een rare tinteling, maar heel stom ik dacht aan Rachid. Ik was vrolijk omdat ik Rachid heb gesproken. Ik hoorde Mustafa niet eens praten tegen mij.

"Waarom ben je zo blij?" Vroeg hij mij. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte verlegen. "Niet goed dan?" Vroeg ik hem. Hij knikte uitbundig en zei "tuurlijk wel gek, je wilt niet weten hoe gelukkig ik mij daarbij voel. Heb je in tijden niet zo gezien weet je dat.."

Ik knikte en voelde mij te verlegen worden. Mustafa stond op en nam mij in zijn armen. Ik liet mij gewoon mee slepen, ookal wilde ik dat niet. Ookal voelde ik mij er niet zo op mijn gemak bij. Ik knipperde met mijn ogen en zag Mustafa glimlachend kijken.

"Je bent mooi lief" zei hij en kneep in mijn wangen. Ik vervloekte hem en keek hem met gespleten ogen aan. Hij moest lachen en kneep er nogmaals in. "Niet doen Mustafa je weet dat ik daar niet van hou, dus houd er mee op dommie" zei ik hem en duwde hem van mij af. Mustafa begon mij nu te kietelen, hij hield mij vast aan mijn middel, nu wat steviger en tilde mij op, zo gooide hij mij neer op de bank en geschrokken staarde ik hem aan. Waardoor we beide in de lach schoten, "je bent gek Mustafa" had ik hem toe geschreeuwd. Hij bleef maar lachen. Hij haalde zijn schouders op en nu begon hij te dansen met zijn schouders.

"Reggedaa!" riep ik hem toe. We waren beide melig bezig en lachtten tot we niet meer konden. De deurbel ging, wie zou dat wezen, dacht ik en zag Mustafa opstaan van mij en hij liep richting de deur en deed open.

Mustafa bleef lang weg en ik hoorde geen stemmen en liep richting de gang, was wel benieuwd, dacht ik en stiekem sloop ik naar de gang. In de gang stond Mustafa niet, hmm waar is hij heen. Ik opende de deur en hoorde gefluister. Mustafa die Dara geruststelde en zijn vingers gleden over haar gezicht.

Natuurlijk, ik had beter moeten weten. Die twee zullen elkaar nooit verlaten, dacht ik woedend en sloeg met een harde knal de deur dicht. Ze zullen wel geschrokken zijn, dacht ik maar niks kon mij ook maar iets schelen. Ik liep naar de slaapkamer, nam mijn pyjama, trok die aan en liep weer terug richting woonkamer, ik doe alsof er niks gaande is. Maar dankzij hem is mijn vrolijkheid weer weg. Weg, ik kon maar niet gelukkig zijn, anders is het wel even, maar kort voelen hoe het is om even gelukkig te zijn, vrolijk te zijn. Telkens lijk ik er in te geloven dat alles weer goed komt en ja en nu gaat het gebeuren maar helaas zelfs de tweede kans wil niet helpen.

Ik dacht aan de woorden van Mounia en Rachid. Misschien hebben ze wel gelijk, Rachid mocht van mij ook maar geen woord fout zeggen over Mustafa omdat ik er in ging geloven dat hij zou gaan veranderen. Misschien horen die twee bij elkaar en ja Mustafa is niet getrouwd met mij uit liefde. Dat is iets wat mij 100% duidelijk is geworden. Ik hoorde voetstappen richting de woonkamer komen. Ik keek niet eens op. Mustafa liep gelijk richting de slaapkamer. Hij kwam terug met vrijteijdskleding. Ik was benieuwd, dacht ik hij gaat weer weg zeker dealen, dacht ik. Ik keek toe vanuit mijn ooghoeken hoe hij zijn schoenen aan doet en de veters vaststrikt. Ik hoorde helemaal niks, hij was wel heel stil. Waar zou hij heen gaan, vroeg ik mij nieuwsgierig af. Ik besloot het hem gewoon te vragen hoor kom nou, wat denkt hij wel niet zomaar te doen waar hij zin in heeft. Volgens mij had hij niet eens door, dat ik hem heb gezien of wel en daarom is hij zo stil.

"Waar gaat de reis heen?" Vroeg ik hem. Waardoor hij geen kik gaf. Wat is dit, wat heeft dit te betekenen man. Wat doet hij de ene keer lief en de andere keer negeert hij mij totaal. Ik stond op en ging paalrecht voor hem staan en stond ze3ma breed met mijn handen in mijn zij.

"Wat is dit? Wie was dat buiten trouwens?" Vroeg ik hem, ik deed alsof ik hem niet had gezien net met Sara. "Luister Dina, ik ga weg met vrienden oke" zei hij en stond op. Ik duwde hem terug in de stoel. Mustafa keek mij verbaasd aan en er verscheen een sneaky grijns op zijn gezicht.

"Wat mevrouwtje heeft kracht gekregen" zei hij met een bitter lachje. Ik haalde mijn schouders op en liet het hier niet bij zitten. "Wie was dat net?" Vroeg ik hem. Hij keek mij aan en was nu bloedserieus.

"Vrienden, zei ik toch." "Luister jij gaat ook zomaar weg en komt wanneer het je uitkomt. Ja, maar daar heb ik ook niks tegen wat betreft jou, maar door te gaan zitten liegen daar walg ik van. Die Sara wilt je maar niet met rust laten waarom? Denk je niks te hebben gezien of was het de wind die de deur deed dichtslaan. Nee lief, het was je vrouwtje die je bedriegt.."

Mustafa stond met grote ogen te kijken en ik zag hoe hij zich probeerde in te houden om rustig te blijven. Hij wilde doorlopen tot ik hem tegenhoud. "Je gaat nergens heen en zeker niet met haar!" Schreeuwde ik tegen hem. Gelijk verkocht hij mij een stoot, ik deinsde naar achteren.

"Mustafa je bent gek!" Schreeuwde ik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Mustafa leek geschrokken te zijn, maar hij leek ook weer de oude te worden. Ik zag de oude Mustafa weer die geweldadig is. Ik bleef in een gekrompen op de grond tot hij weg liep en de deur viel in het slot.

"Vuile rotzak!" Schreeeuwde ik zo hard als ik kon en gelijk stroomde de tranen naar beneden. Ik werd gek, ik werd gewoon helemaal gek. Ik weet niet hoelang ik daar zo bleef zitten op de grond, maar ik was mij aan het bedenken wat ik zou gaan doen, ik wilde wraak nemen maar wist dat ik dat beter niet kon doen. Het deed mij toch niks, het ging mij niet zo zeer om Mustafa maar om de leven die ik leid..