Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 94

Eindelijk rust, dacht ik en plofte neer op mijn bed. Ik had een kamertje gehuurd naast die van Rachid. Hij wilde er zeker van zijn, dat ik veilig ben voornamelijk 's avonds. Ik kleedde mij uit en trok mijn pyjama aan. Het was al laat, we konden beter gaan slapen, ik dan tenminste wat Rachid gaat doen moet hij zelf weten. Ik ben nog moe van de reis en wil slapen nu. Ik strekte mij uit en gaapte, daarna besloot ik onder de dekens te kruipen tot ik geklop op de deur hoor. Wie zal dat nou weer zijn? Vroeg ik me af. Ik stond op, had alleen spagettibanden topje aan en mijn pyjamabroek. Ik deed de deur op een kier open en zag Rachid daar staan. Zijn ogen werden groot toen hij mij zo zag. Ik voelde mij blozen en vroeg mij af wat hij kwam doen.

"Ga je al slapen ofzo saaie?" Vroeg hij mij met een charmante glimlach. Ik bloosde en knikte van ja. Hij begon te lachen en zei "ik dacht misschien met jou nog iets leuks te kunnen gaan doen hierzo.."

"Wat wil je gaan doen dan?" Vroeg ik hem met een verlegen glimlach. "Alles.. Hihihi nee geintje maar gewoon iets be3da? Heb je geen honger?" Vroeg hij mij. "Nee Rachid, ik heb geen honger maar wel slaap" antwoordde ik. Hij keek mij teleurgesteld aan.

"Je moet wel goed eten he.. Want je bent nogal veel.." "Stil Rachid waag het niet daarover weer te beginnen, weet het zelf ook dondersgoed ja!" Snauwde ik hem af. Hij kuchte en probeerde zich te excuseren maar ik had daar geen zin meer in.

"Ik ga slapen, ga jij maar wat leuks doen oke! Doei Rachid! En sloot de deur dicht voor zijn neus. Ik bleef nog een tijdje tegen de deur geleund en voelde mij zo rot. Waarom Rachid.. Waarom gaan de dingen niet zoals ze moeten gaan! Dacht ik bij mezelf. Ik liep naar mijn bed en plofte neer. De slaap wilde maar niet komen en ik begon mij haast te vervelen. Ik besloot maar eens even een ommetje te gaan maken. Ik trok mijn joggingspak aan en liep de deur uit. Ik wendde een blik naar de kamer van Rachid en vroeg mij af wat hij aan het doen zou zijn of waar hij zou zijn. Ik zag dat de licht uit was, of hij sliep of hij hing hier ergens rond. Ik besloot maar eens langs de brug te lopen en te kijken naar de meer.

Steeds dichterbij de brug te komen, voel ik mij hart te keer gaan. Ik zag daar een gedaante en ik wist wel wie. Het was Rachid, ik slikte een brok weg en liep op hem af. Hij hoorde de pasjes steeds dichterbij komen en draaide zich om. Hij keek mij met grote ogen aan en algauw wendde hij zijn gezicht af van mij. Zag ik dat goed, Rachid met tranen in zijn ogen? Rachid die huilt? Waarom? Wat is er met hem? Zou hij problemen hebben daarom dat hij er tussenuit gaat? Ik voelde me al schuldig dat ik zo reageerde tegen hem. Hij wilt meskien alleen maar gezelschap, dacht ik.

"Hoi" zei ik zachtjes. "Hoi" antwoordde hij terug zonder ook maar een blik te richten op mij. Ik legde mijn hand op de zijne en voelde de vonken tussen ons twee. Hij keek mij nog steeds niet aan.

"Rachid waarom huil je?" Vroeg ik hem gelijk. "Ik huil niet" antwoordde hij met een gebroken stem. Waar sloeg dat nou weer op. Ik ging aan de andere kant staan en stond nu oog in oog met hem en keek hem kwaad aan.

"Oh nee wat is dit dan?" Vroeg ik hem en ging met mijn duim over zijn betraande wang. "Gewoon de lucht, heb te veel gekeken naar boven" antwoordde hij. Maar ik wist dat hij liegt. "Rotzak! Waarom lieg je tegen mij Rachid!" Zei ik hem kwaad. Waarom reageerde ik opeens zo. Rachid keek geschrokken en ik zag hoe kwaad hij werd.

"Ga weg Dina, blijf uit mijn buurt. Ik wil je vergeten en nooit meer zien maar waarom lukt dat niet. Waarom zijn mijn gevoelens voor je zo sterk. Dacht ik eindelijk een weekendje rust te hebben alles op een rijtje te zetten om hoe ik mijn leven oppak kom jij mij tegen en Dina ziet mij niet eens staan, ze haat mij, mag mij niet en ze houdt al helemaal niet van mij. Jij bent al over mij heen en hebt ondertussen je hartje aan Moulay verloren en ik.. Ik ben gewoon niks waard. Ik wil je vergeten vergeten verdomme! Ik wil je vergeten!" Schreeuwde hij en nam mij ruw aan mijn arm beet en schudde mij helemaal door elkaar. Ik wist bij god niet wat ik hoorde en voelde mij lichaam schokkeren.

"Laat los Rachid, laat los!" Schreeuwde ik en duwde hem weg. Hij besefte nu pas wat hij deed en ik zag de tranen naar beneden stromen. Ik had spijt, ik haatte mij zelf. Deze jongen houdt van mij maar waarom heeft hij dan al een relatie?

"Maar je hebt een vriendin, alles lijkt goed te gaan. Ik dacht dat jij mij vergeten was Rachid!" Zei ik hem met een zachte stem. hij schudde zijn hoofd en veegde zijn tranen af net een kleine kind.

"Nee ik hou van je nog steeds, ik ben een relatie aangegaan om je te vergeten. Het stelde niks voor en het is alweer uit daarom dat ik er tussenuit ben gegaan. Even goed nadenken" antwoordde hij. Ik slikte een brok, dus hij is vrijgezel en hij beweert te houden van mij. Maar ik hou ook van hem maar waarom durf ik niet dat te zeggen en het hem duidelijk te maken. Waarom durf ik niet met hem een leven te leiden? Rachid zou mij nooit kwaad doen maar ik weet wel beter, het zijn de medemensen die mij tegenhouden waarvoor ik bang ben.. Verstoten te worden door mijn eigen familie daar ben ik bang voor.. Dat er weer problemen zullen ontstaan. Maar moet ik de rest van mijn leven als een zombi leven? Nee dat is niet de bedoeling.

"Rachid sorry" antwoordde ik met een gebroken stem. Hij keek naar me op en knikte alleen maar. Hij zwaaide met zijn benen naar voren en naar achter, dat doet hij altijd als hij zenuwachtig is. Ik hield zijn handje vast en zei "weet een ding ik ben mijn hartje niet verloren aan Moulay.."

"Oh nee, waarom beweert Moulay dat dan? Dat jullie wat hebben en dat jij van hem bent! Ik heb toen alles door gehad in het restaurantje." Zei Rachid gebroken. "Nee we waren goede vrienden en oke, Moulay en ik hebben gekust maar ik was woedend en heb daarom afstand genomen. Moulay en ik waren goede vrienden en dan is er geen sprake van kussen of zoenen. Dat mocht niet en ik voelde mij rot, ik had spijt en wou dat ik nooit met hem de vriendschap was aangegaan. Daarom dat we al maanden geen contact meer hebben."

"Nee jullie waren de zogenaamd Prins en prinses op die feest!" Zei Rachid spottend. "Rachid, dat stelde niks voor geloof mij. Ik schrok er ook van had het liever niet, maar goed het stelde niks voor" zei ik hem. Hij knikte weer en zei "dus geen relatie tussen jullie twee?"

"Nope" antwoordde ik en keek hem glimlachend aan. "Maar als ik het begrijp gun je niemand meer je hartje? Daar zit ik ook mee ik heb al die tijd op je gewacht. Heb echt gedacht dat jij en ik ook maar iets zouden krijgen. Je durfde Mustafa niet te bedriegen en dat begrijp ik wel. Maar ben je onze momenten vergeten toen we samen waren, elkaar zo intens kustte! Ben je dat vergeten Dina. Hoe kon je mij gewoon in de steek laten. Anderhalf jaar nu of langer. Ik wordt gek Dina.. Ik wordt gek gewoon. Wat houdt je tegen?"

"Ik weet het niet Rachid, iets houdt mij inderdaad tegen en nee natuurlijk ben ik de momenten samen niet vergeten. Ik zou niet durven! Maar mijn leven is gewoon zo ingewikkeld, het leven is in gewikkeld.."