Laat komen wat komen wil: Zelfs de ergste dag gaat voorbij! (Voltooid)

Hoofdstuk 33

We werden met een warme hartelijke welkom begroet, ik keek naar mijn schoonmoeder die mij met een glimlach aan keek. Ik glimlachte terug en voelde haar hand over mijn rug strelen. Dat deed mij echt wel goed.

Ik liep verder naar de woonkamer en groette daarzo iedereen die er was. Het was nogal drukjes, ook andere neven en nichten waren er van de andere kant, die ik niet zo goed kende. Ik keek even goed de kamer rond en stond even stil. Er viel mij een hele mooie jongen op, mijn hart begon tekeer te gaan. Ik voelde me ook nog eens verlegen. Ik wist even mij geen houding te geven. Ik groette iedereen met een hand, de vrouwen met de vier gebruikelijke kusjes. Ik zag Mustafa een meisje ook met de vier kusjes groeten. Even bedacht ik mij wie ze zou kunnen zijn. Zijn nicht, denk ik. Maar dan nog, wat gaat hij haar zo groeten. Waarom alleen zij? Allerlei vragen gingen er door mij heen. Ze leek blij hem te zien. Ze keek hem echt met een speciale blik aan. Wat mij zo een beetje jaloers maakte. Ik knipperde even met mijn ogen, want voelde de tranen opkomen. Ik keek gauw de andere kant op en raakte aan de praat met mijn schoonzus, en een andere meisje. Het klikte wel, alleen het zat mij nog dwars dat Mustafa en die meisje zo intiem bezig waren. Maar goed, het leek niemand op te vallen alleen ik. Alsof alleen ik het zie, of misschien droom ik wel en is het helemaal niet zo erg als ik denk. Ik probeerde het allemaal weer goed te praten in mezelf. Ik zag Mustafa naar de andere kant lopen, hij ging naast die mooie jongen zitten. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Maar die jongen deed mij denken aan iemand, ach ik maak mij zelf gewoon gek, bedacht ik me. Ik praatte verder met mijn schoonzus.. Opeens hoorde ik een naam vallen het was de naam Rachid.. Mijn ogen gingen gelijk naar die mooie jongen. Ik werd gek, waarom dacht ik aan die Rachid? Ik voelde mijn hart weer eens tekeer gaan. Ik probeerde zo min mogelijk op te vallen. Ik zag die meisje die zo close deed met Mustafa praten met die Rachid. Rachid? Rachid? Ik werd er helemaal gek van. Ik kan zijn Snap nog herinneren. Misschien ben ik wel aan het dromen. Ik voeg hem toe op een andere Snap en vraag het hem.. Ik ken zijn nr. ook nog, dacht ik en opeens kwam er een duivels idee in mij op en ik toetste zijn nr. in. Ik probeerde zo min mogelijk op te vallen. Gelukkig was iedereen druk in gesprek. Ik kende de toetsen zowat uit mijn hoofd en stopte de telefoon onder mijn kleding en natuurlijk belde ik prive. Ik schrok toen ik opeens een dreuntje hoorde. Ik zag Rachid kijken naar de scherm en hij stond op. Oh nee, hij is het, dacht ik. Ik zag hem ook even kijken naar onze kant. Onze ogen kruisste elkaar. Ik bedacht me dat hij mij nooit heeft gezien. Alleen ik had hem gezien via Face-Time. Ik had altijd gelogen dat mijn camera kapot is. Ik had ooit een foto laten zien, maar was oud. Ik ben van die foto tot nu veel veranderd. Ik had het hem ook gezegd.. Ik legde gauw neer.

Even later kwam hij terug. Ik zag hem weer naar ons kijken, misschien keek hij alleen. Of zal hij mij ook herkennen? Ik werd gek van mijn gedachtes, het liefst ging ik nu naar huis. Ik kon het niet meer aan. Maar hij is mooi, prachtig gewoon.. "Ewa wanneer ga je trouwen Rachid?" Vroeg die meisje weer. Mijn schoonzussen mengde zich in het gesprek. "Jaaa, wanneer we hebben hier genoeg nichten hoor om te trouwen. Hoef je niet ver te zoeken" zei Mijn schoonzus. Ik wist dat ze doelde opzich zelf. Ik voelde een steek van jaloezie. Rachid is zo mooi.. Ik kreeg het benauwd in de woonkamer.. Ik stond even op om frisse lucht te scheppen. "Trouwens volgende week is er een verlovingsfeest, dus allemaal komen he" zei dat meisje weer. Ik keek naar haar op en zag haar zo overdreven lachen en ze zocht echt wel aandacht. Hoe ze deed.. Damn afschuwelijk. Maar Mustafa kon wel zijn ogen niet van haar afhouden. "Oh ja, volgende week ja, jij komt toch ook Dina?" Vroeg mijn schoonzus. Toen de naam Dina viel. Keek ik automatisch naar Rachid en Rachid keek ook zo wat geschrokken op. Ik zag dat hij twijfels had en een blik die iets wilde zeggen. Maar hij trok zich terug en ik gaf snel antwoord. "Uh in sha Allah.. Als Mustafa ook gaat", antwoordde ik. Mustafa keek mij aan en daarna keek hij weer naar dat meisje. Wat speelde er toch tussen die twee, dacht ik. Maar het kon mij even niks meer schelen, want Rachid was nu even degene waar ik aan dacht. Hoe zal hij reageren als ik met hem een gesprek voer. Zal hij mij haten? Negeren? Doen alsof hij mij niet kent? Misschien wel, zo ientiem waren we niet. We deelden alleen maar telefonische gesprekken en snappen.. Maar toch, die woorden die hij gebruikte toen k hem op de hoogte had gebracht over dat ik ging trouwen. Hij had toen zulke wijze woorden uitgesproken..

Ik stond toch maar op en ging even frisse lucht scheppen.. Ik zag de mooie avond, de sterren in de lucht. Ik bleef er naar staren.. Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat Rachid mij zou volgen, maar nee. Ik kijk te veel films. Ons leventje is te saai, dacht ik. Ik had eigenlijk op dit moment behoefte aan een vriendin. Maar goed, ik lijk wel een gek, ik denk dat ik nog de vrijgezellenmeisje ben die haar grote liefde zogenaamd tegen kom.. Damn, is hij dat wel? Nee toch? Hij was wel de enige jongen waar ik echt serieuze gesprekken mee heb gevoerd tot midden in de nacht. Maar nog nooit echt gezien en ook nooit echt gedacht met Rachid zal ik trouwen. Nou, het is ook niet echt gebeurd, maar goed.. Ik werd geroepen door mijn schoonmoeder en ik liep weer naar binnen.

"Wat deed je daar buiten mijn dochter, het is koud.." Zei mijn schoonmoeder lief. Ik knikte en glimlachte en zei "nee hoor, heb het warm hierso binnen. Ik heb ook hoofdpijn is te veel druk in de woonkamer.. Maar goed ik moest even lucht scheppen." "Oh oke, maar kom eten", zei mijn schoonmoeder weer. Ik glimlachte en zei "oke jallah zied"

Ze liep voor mij en ik achter haar. ik vroeg haar of ik haar kon helpen en ze vond het niet nodig. Ik drong er op aan maar ze liet het mij niet toe. "Kom ga zitten lieverd", zei ze nog. Ik glimlachte naar haar en in de deuropening botste ik op tegen Mustafa. Ik viel bijna tot hij mij opving. "Kijk toch uit" zei hij. Ik schrok ervan en wilde bijna het zelfde tegen hem zeggen. Maar goed, ik liep dwars door hem heen naar binnen en zei geen woord tegen hem. Dit was dan mijn man, bedacht ik mij. Wat een klootzak. Met andere meiden kan hij leuk doen, lachen en noem maar op. Ik voelde die stomme tranen opkomen.

In de woonkamer, durfde ik niet meer te kijken richting de mannen. Bang dat mijn blik mij zal verraden. Tijdens het eten was ik ook heel erg stil. Ik bleek niet de enige te zijn. Ik hoorde namelijk iemand zeggen "Rachid jongen wat ben je stil? Is het een zij wella?" "Hahaha wollahila, is het een zij kom op jongen. Is het hier iemand in de woonkamer?" Vroeg Mustafa. Ik stikte bijna en dronk gauw wat. De vrouwen keken mij aan en vroegen mij gelijk of het gaat. Ik knikte en schaamde mij dood. Mijn schoonzus knipoogde naar mij. Ik glimlachte naar haar en at door. Maar had al geen zin meer. Ik ging achteruit zitten en mijn schoonmoeder drong er op aan dat ik moest eten. Algauw probeerde ze te achter te halen wat er met mij is. Of ik misschien zwanger ben ofso.. Ik werd er gek van, dit onderwerp was niet echt mijn favo. Ik had nog niet eens geslapen met mijn man. Ik ben nog steeds maagd en ze vragen mij of ik zwanger ben. Ze moesten eens weten..

De vrouwen praatten iets te hard, waardoor de mannen opkeken. Met name Mustafa en Rachid.. De andere maakte grapjes tussen door.. Ik werd er helemaal gek van en schaamde mij gewoon dood. "Nee galti, het is daar nog te vroeg voor" had ik als antwoord klaar. De vrouwen begonnen weer.