MÜPTELA

36 | Yüzleşme

Siktir edin 10 günlük arayı, attım gitti!  :)

"Boşanalım İrem!"

Kaşlarımı çattım. Etrafta gözlerimi gezdirdim sinirli bir şekilde, ardından Ulaş'a döndüm.

"Sen ne diyorsun ya? Ne dediğinin farkında mısın? Kızımız var bizim! Kendine gel!"

"Kızımıza bir şey olmaz merak etme! Böyle huzursuz bir ortamda büyümektense boşanmamız daha iyi!"

"Ulaş sana ne oluyor?" dedim ve ona yaklaştım. Yüzünü avuçlarım arasına aldım. "Sevgilim ne oluyor sana? Bitanem ne yapıyorsun sen bize? Bir derdin mi var? Söyle bana. Söyle ama yalvarırım böyle yapma."

"Bir derdim yok." dedi masumca.

"Ne oluyor o zaman? Neden böyle yapıyorsun? En ufak kavgamızda bile istemediğim halde özür dilerdin benden. Ama şimdi boşanmak istiyorsun."

"Bir şey yok İrem, gerçekten."

"Ulaş ben istemediğim halde boşanacak mıyız?"

"Ben istediğim için değil. Sizin için."

"Bizim için bizi bırakacak mısın?"

"İrem deme böyle. Ama diğer türlü de olmuyor ki." dedi ve duraksadı. Ardından yüzündeki ellerimi çekti.

"Ne oldu?"

"Ben bugün konuşurum avukatla. Nafaka, ev, araba ne varsa hallederiz. Bir ara eşyalarımı almak için uğrarım. Görüşürüz." dedi ve yanımdan geçip yürümeye başladı.

Arkamı döndüm ve ona baktım. Arkasına bile bakmadan yürüyüp gidiyordu.

Ne oluyordu? Neden böyleydi?

Ağlamaya başladığımda dengemi kaybedip dizlerimin üstüne düştüm. Başım dönüyordu. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Etrafta kimse yoktu.

Birkaç dakika sonra kendimi toparlayıp ayağa kalktım.

Halâ ağlıyordum ama başım dönmüyordu en azından. Sarsak adımlarla yürümeye başladım. Arabama binip kafamı direksiyona yasladım.

Gözyaşlarımı silip burnumu çektim. Anahtarı çevirip motor sesini duyduğumda gaza bastım ve eve gitmeye başladım.

Daha konuşmam gereken bir kızım vardı.

~

Kapıyı açıp eve girdim. İkra'nın kahkaha seslerini duyduğumda burukça gülümsedim.

Gözlerim ağlamaktan yorulduğu için açılıp kapanıyordu.

Üst kata çıkıp İkra'nın odasına girdiğimde Eslem'le birlikte oyun oynadığını gördüm.

"İrem abla, iyi misin?" dedi Eslem yanıma gelerek.

"İyiyim."

"Ağladın mı?"

"Yok, hastayım biraz. Kliniğe gitmedim."

"Geçmiş olsun." dediğinde kafamı salladım. Yere oturup bağdaş kurdum ve İkra'yı kucağıma oturttum.

"Annem." dedim ve saçlarından öptüm. Kafasını boynuma gömüp sımsıkı sarıldı.

"Nasılsın bitanem?" dedim kafamı geri çekerek.

"İyiyim," dedi ve duraksadı. Ardından ellerini yanaklarıma koydu. "Sen niye ağladın ayye?"

"Ağlamadım kuzum, dedim ya hastayım diye."

Bana inanmayan bir şekilde baktığında gözlerimi uzunca kırptım.
Odanın içindeki sessizliği Eslem'in telefon sesi doldurdu.

"Efendim anne?" dediğinde ikimizde ona baktık. Bir süre karşı tarafı dinledi.