Μαγεύοντας Τον Καθηγητή

XXXXVIII - Στην Κρεβατοκάμαρα

Στο Προηγούμενο: Ο Καρλ και η Τζούλιετ επιτέλους πήγαν στην κρεβατοκάμαρά του.

Έμοιαζε σχεδόν σουρεαλιστικό το σκηνικό. Μετά από τόσους μήνες σκληρής προσπάθειες, η Τζούλιετ τώρα είχε ξαπλώσει μαζί με τον Καρλ στο κρεβάτι του, πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν είχε ιδέα που θα οδηγούσε αυτό και για πρώτη φορά ένιωθε απεριόριστα νευρική.

Πέρασε το χέρι του κάτω από το την μπλούζα της και πάνω από το σουτιέν της, η ματιά του δεν άφηνε ποτέ την δική της. Έπιασε το μυαλό της να αναρωτιέται αν το είχε ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν, ο τρόπος που το έκανε ήταν περισσότερο σαν να εξερευνούσε. Σαν να δοκίμαζε τον εαυτό του.

Τότε τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της και ήταν ένα καταπληκτικό συναίσθημα. Ζεστό, αισθησιακό, αλλά με μια σοβαρότητα, καθώς εκείνος ήταν αυτός που καθοδηγούσε τη κατάσταση. Η Τζούλιετ ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι της.

Το άλλο του χέρι χάιδεψε κάτω στην πλάτη της, πάνω από την καμπύλη της μέσης της και γύρω από τον γλουτό της, και όπως βύθιζε τον εαυτό του κοντά σε εκείνη, σώμα με σώμα, εκείνη ξαφνικά πάγωσε.

Εκείνος σταμάτησε αμέσως. "Τι έγινε;"

Μπορούσε να του πει; "Ξέρεις ότι δεν είμαι παρθένα..."

Την διέκοψε. "Τζούλιετ, όλα είναι καλά. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Μ' αρέσεις για αυτήν που είσαι τώρα, δεν υπάρχει κάποια διαφορά." 

"Όχι, δεν είναι αυτό." Πραγματικά πάλευε να βρει λέξεις. Θα αηδίαζε; Θα φρίκαρε; Θα την απέρριπτε; 

Γέμισε με θάρρος. Προσπάθησε να μην κάνει αναδρομή στις συνηθισμένες εικόνες,που την αηδίαζαν, όποτε το σκεφτόταν. 

"Έχει να κάνει με τη στιγμή που την έχασα... δεν ήταν επιλογή μου."

"Τι εννοείς;" Ο Καρλ έδειχνε πραγματικά μπερδεμένος.

Η τελευταία ανάδοχη οικογένεια που ήμουν." Δεν μπορούσε καν να ολοκληρώσει μια πρόταση. "Πριν με στείλουν πάλι πίσω στο ορφανοτροφείο. Ο ανάδοχος πατέρας μου..." 

Δεν χρειαζόταν να συνεχίσει, η αλήθεια ήταν γραμμένη στον πόνο που φαινόταν από τα μάτια της. 

Είδε το σοκ και τον θυμό στα μάτια του Καρλ. Αλλά ήταν θυμός για χάρη  εκείνης, όχι για εκείνη.

"Θα τον στείλω στην φυλακή αμέσως τώρα."

"Όχι." Έκρυψε το πρόσωπο της στο στήθος του και δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα. "Το είπα στην ανάδοχη μητέρα μου -την γυναίκα του- το τι συνέβη, και δεν με πίστεψε. Είπε ότι είμαι πόρνη και στις πόρνες σαν κι εμένα αξίζει ό,τι παθαίνουν. Μετά προσπάθησαν να με στείλουν πίσω, είπε στους κοινωνικούς λειτουργούς ότι είμαι ψεύτρα χωρίς ηθική και βάζω τα παιδιά τους σε κίνδυνο. Κανένας δεν με πίστεψε."