streetfighters

Hoofdstuk 57

Tranen rollen over mijn wangen. ik zet mijn ellebogen op mijn benen en laat mijn hoofd op mij handen rusten. hoe kon dit nou gebeuren? ik voel me een monster. dokters rennen voorbij en mensen lopen huilend door de gangen van het ziekenhuis. ik wacht hier al een tijdje op nieuws, maar ik trek het niet meer. toen ik mijn sleutelbeen had gebroken moest ik ook een nachtje in het ziekenhuis door brengen, toen heb ik ontdekt dat het dak van dit gebouw een prachtig uitzicht heeft. Daarom besluit ik daar heen te gaan.

Nadat in bijna 3 dokters en 1 oude mevrouw omver heb gerend ben ik eindelijk bij de brandtrap die naar het dak leid aangekomen. in een flink tempo loop ik het trapje op, de zolen van mijn schoenen en de ijzeren treden maken een leuk geluid. Ik open de zware deur en meteen voel ik een flinke koude windvlaag door mijn haren waaien. ik leg een steen voor de deur, want ik weet (jammer genoeg uit ervaring) dat de deur anders dichtvalt en je hem alleen aan de binnenkant open kan maken. ik stap het dak op en bewonder het uitzicht. s'nachts is het nog mooier, de lantaarns en lichten van huizen verlichten de straten en wegen als kerstliedjes bij een kerstboom. tranen rollen over mijn wangen, Julia zal vast erg boos zijn. ze was buiten westen toen ze naar het ziekenhuis ging. "ik heb iemand fucking buiten westen geslagen! en ik weer er gewoon niks meer van." roep ik, toch niemand kan me horen. Gefrustreerd gooi ik mijn armen in de lucht. misschien moet ik maar gewoon over het randje springen, dat is zon 60 meter. zijn ze meteen van me af, ik spring gewoon even van het hoogste gebouw van de stadt af. ik grinnik zachtjes en ik kijk over het randje naar beneden. "als je het maar laat!" hoor ik een stem achter me zeggen. braaf stap ik weg van het randje en draai me om. "Elena?" Zeg ik verbaast. lichtjes schud ze haar hoofd. "wat doe jij nou hier?" vraag ik met een glimlach. gewoon puur omdat ik blij ben iemand bekends te zien die niet weet dat ik iemand buiten westen heb geslagen. "Ik kom je helpen" zegt ze twijfelend. ik lach sarcastisch. "ik kan heus wel zelf springen, daar heb ik heus geen duwtje voor nodig." Ik kijk nog eens naar het prachtige uitzicht. "Niet daarmee" lacht ze terwijl ze naast me komt staan. samen kijken we naar het uitzicht. "waarmee kom je me dan wel helpen?" vraag ik uiteindelijk. "ik kom je helpen je gave te beheersen.

IK MOET EERLIJK ZEGGEN DAT IK ERG ENTHOUSIAST BEN OVER DIT HOOFDSTUK. WAT DENKEN JULLIE? NOG STEEDS VIND IK HET SUPER OM TE SCHRIJVEN EN IS HET ECHT EEN HOBBY VAN MIJ GEWORDEN. IK WIL MENSEN DIE (NET ALS IK IN HET BEGIN) GEEN INSPIRATIE HEBBEN OF NIET DURVEN OF NIET WETEN HOE JE MOET BEGINNEN. ALS EERSTE WIL IK ZEGGEN DAT JE MOET GAAN SCHRIJVEN VOOR JEZELF, NIET VOOR ANDERE! OF OM LEZERS, VOLGERS OF STEMMEN. SOMMIGE VAN JULLIE WETEN MISSCHIEN DAT IK BEN BEGONNEN MET HET BOEK HAPPY HUNGER GAMES. IK HEB TOEN IK BEGON MET WATTPAD HEB IK ZELF VEEL HUNGER GAMES FANFICS GELEZEN. DAAROM BESLOOT IK ER ZELF EEN TE SCHRIJVEN, GEWOON VOOR DE LOL EN NIEMAND HOEFDE HET TE WETEN. MAAR NATUURLIJK GING HET NIET ZOALS GEPLANT EN KWAMEN 3 MENSEN UIT MIJN KLAS ERACHTER. GELUKKIG WAREN ZIJ ZO AARDIG OM NIETS TEGEN TEGEN DE REST. TOEN IK MIJN EERSTE BOEK EINDELIJK AF HAD DACHT IK: IK WIL NOG EEN BOEK SCHRIJVEN, MAAR GEEN DEEL 2 VAN HAPPY HUNGER GAMES. DUS IK HEB EEN PAAR DAGEN GEWACHT, TOT IK OP EEN NACHT MIDDEN IN DE NACHT HELEMAAL IN PANIEK WAKKER WERD. IK HAD GEDROOMD DAT IK DUS IN EEN BENDE ZAT EN VOCHT IN EEN TOERNOOI EN NIEMAND MOCHT HET WETEN. DAT HEB IK TOEN DE VOLGENDE DAG GEBRUIKT OM HET EERSTE HOOFDSTUK TE SCHRIJVEN. IK HEB HET EERST HOOFDSTUK 6 KEER HELEMAAL OPNIEUW GESCHREVEN, MAAR TOEN WAS IK ER EINDELIJK TEVREDEN MEE. ALS IEMAND VAN JULLIE ZIJN VERHAAL WIL DELEN KUN JE DAT IN DE REACTIES ACHTER LATEN OF STUUR ME EEN PERSOONLIJK BERICHT VIND IK OOK SUPER LEUK! ALS JE GEEN IDEE HEBT WAT JE MOET GAAN SCHRIJVEN HEB IK OOK ALTIJD IDEEËN. VEEL SUCSES EN HOPELIJK VONDEN JULLIE HET LEUK OM MIJN VERHAAL TE LEZEN!

XOXO JENSKE