streetfighters

hoofdstuk 12

ik leg de brief met trillende handen op tafel. ik, mijn broer en nu ook mijn moeder?! "Lorenzo, ik heb echt meer uitleg nodig" zeg ik vastberaden terwijl ik de ring om mijn vinger schuif. "snap je het dan nog niet?!" zegt hij terwijl hij de tafel omver gooit. ik kijk hem geschrokken aan. "nee, nee, Lor tuurlijk snap ik het niet" ik zie hem diep nadenken. " we zijn ervoor gemaakt om te vechten, meer kan ik niet zeggen." ik neem de woorden een voor een in me op. ik bedoel ik heb nog nooit gevochten, ik kan het vast niet. "daar heb ik toch geen zak aan" zeg ik op een rustige kalme toon. ik pak mijn tas, een appel en fiets naar school.

de hele dag spookt het door mijn hoofd: wij zijn ervoor gemaakt om te vechten. ik bedoel ik snap het best, maar wil het niet snappen. dus besluit ik dat ik na school niet naar huis ga, ik ga naar de trainingsruimte. als ik na 20 minuten fietsen eindelijk bij het gebouw aan kom ben ik uitgeput. ik had flinke wind tegen. ik duw de deur van de flat open en loop een schoonmaker tegen het lijf. ik glimlach lief en loop door, zoekend naar de lift en het sleuteltje in mijn zak. als ik de lift eindelijk gevonden heb stap ik aarzelend in. ik stop de sleutel op het zelfde plekje als Jack deed, weer hoor ik dezelfde tekst:

welkom, de trainings ruimte is gereed. spreek wachtwoord uit. bij een fout antwoord, stort de lift naar beneden.

"streetfighters" zeg ik luid en ik zie de letterknopjes, maar voor ik goed kan kijken schijnt het felle licht al weer naar binnen. ik loop naar het eind van de kamer, hopend dat ik iets vind wat meer info geeft. ik blijf staan onder het scorebord. een echt toernooi, maar waarom doe ik dit. om dronken te worden en te laat op school te komen? nee, om te vechten! verbeter ik mezelf. ik hoor de lift weer opengaan en Julia komt tevoorschijn. ze loopt naar me toe en pakt een pistool uit het rek. geeft het aan mij en zet een schiet schijf klaar."een van ons zijn is spannent, leuk maar ook gevaarlijk. daarom draag je vanaf nu altijd een pistool bij je" de toon waarop ze dit zegt is kil, ijzig en emotie loos. ik knik braaf en luister verder. "schiet op de schiet schijf!" zegt ze alsof ze kwaad is. ik kijk naar het zwart ding dat in mijn hand ligt. Julia rolt haar ogen en gaat naast me staan terwijl ze het voordoet. bij elke stap zegt ze een woord "laden, inademen, richten, uitademen, schieten." haar kogel beland 2 cm van de roos af. ze kijkt tevreden naar de schiet schijf en kijkt naar mij. ik doe wat ze zegt en val bijna achterover van de terug vering van het pistool. ik zie hoe Julia haat lach inhoud. "doe geen moeite hoor" zeg ik en we proesten bijde van het lachen. ik schiet nog een keer, deze keer in de vierde ring. de keer daarna in de tweede en de keer daarna precies in het midden. "je bent goed nieuwe" zegt Julia en ik lach naar haar. " waarom wilde jullie zo graag dat IK lid wordt van dit gedoe?" ze kijkt lachend terwijl ze een pruillipje trekt. "gedoe!?" we lachen bijde en dan begint ze te praten. het enigen wat ik nu kan doen is hopen op wat meer duidelijkheid, zekerheid en informatie.