streetfighters

hoofdstuk 19

eindelijk ben ik even alleen thuis. Lorenzo is friet halen en ik zit op mijn bed. ik pak mijn telefoon en zie dat ik een berichtjes heb

heey, je bent niet op school en laat niks van je horen, wat is er met je?

liefs catteketet x

cat heeft helemaal gelijk, ik heb al 3 dagen niks meer van me laten weten. ik ben een egt vreselijke vriendin. dus stuur snel terug:

het spijt me cat, helaas zijn er de laatste dagen veel dingen in een keer gebeurt. eigenlijk mag ik morgen thuisblijven maar ga toch naar school.

x Debby

opeens dringt het tot me door, dit alles begon afgelopen zaterdag en nu is het al donderdag. ik hoor de deur open gaan "Lorenzo, ik ben er" zegt een zware mannen stem. dit is Lorenzo niet, maar wie dan wel. "is er iemand?" ik loop de kamer in met mijn hand achter mijn rug, klaar om mijn pistool te pakken en te gebruiken. de man niet veel groter dan mij, hij is kaal draagt een zwart hoedje en een zonnebril. ik ga rechtop staan en kijk hem wantrouwend aan. hij ziet mij staan en krijgt tranen in zijn ogen. er komt nog een jongen de kamer ingelopen, hij is iets ouder als mij. ik bekijk hem van tot teen. ik herken hem ergens van, hij was de jongen uit het park. de oudere man krijgt tranen in zijn ogen "Debby liefje, wat ben je groot geworden" ik trek mijn wenkbrouw op, ik kan die gast niet eens. hij doet zij bril af en stopt hem in zijn zak, zijn hoed hangt hij aan de kapstok. die man lijkt verdomt veel op Lorenzo. ik merk dat ik hem met open mond en grote ogen aanstaar. ik wil iets zeggen maar er komt geen woord uit mijn mond. "dit is je vader." zegt Lorenzo die blijkbaar al terug is. de man loopt voorzichtig op me af. "is het oké als ik je een knuffel geef?" vraagt hij. maar ik reageer niet eens, ik loop op hem af open mijn armen en geef hem een knuffel. "waarom... waarom papa!?" bijde moeten we huilen. de jongen uit het park begint te praten "ik wil het moment niet verstoren maar..."

voordat hij zijn zin af kan maken kap ik hem af "dan hou je mond maar" ik hoor mijn vader lachen. "net zo pittig als haar moeder" zegt hij lachend. ik lach mee en de jongen maakt zijn zin af "de friet wordt koud." ik bied mijn excuses aan voor het afkappen en we eten dekken in stilte de tafel.

ik heb heel wat bij gepraat met mijn vader. "wie is die jongen eigenlijk" vraag ik na het eten. "dit is Rey, mijn assistent" ik kijk hem grijnsent aan. "assistent?" hij knikt en antwoord "ik ben een soort van de sexy assistent van meneer Red " meteen worden mijn ogen groot en mijn blik gaat naar Lorenzo. Red engelse kleur als achternaam! hoe kan ik dan Blue heten? ik zie dat Lorenzo nee schud met zijn hoofd maar vraag het toch. "papa, waarom heet ik Bleu en jij Red?" hij antwoord alsof er niks aan de hand is "jij hebt de achternaam van je moeder." ik knik begripvol met mijn hoofd. "ik denk dat het maar eens tijd is dat wij gaan Rey" terwijl ik afscheid neen van mijn vader en Rey fluister ik nog snel in Rey's oor. "jij heten toch Raily?" hij lacht en denkt even na "ik vind het allebij goed " en hij en mijn vader vertrekken.