I Was Once Like You - COMPLETED

Kabanata 21

Kabanata 21

Left

"Just stay."

Hindi agad ako nakagalaw sa inuupuan ko. Para akong itinulos nang umupo si Ryler sa tabi ko at hawakan ang kamay ko.

Kanina lang gusto ko itong makita, pero ngayon na nandito na parang gusto ko na lang umuwi at huwag na itong kausapin pa.

"Uh..." I can't even compose a right words. I am still at the state of shock.

"Please... lagi na lang naman kayong magkasama," dagdag neto tsaka ako tiningnan sa mata. I feel comfortable yet his eyes sent a thousands of goosebumps in my body, specially, in my heart.

His voice sounds jealous, but his eyes is damn serious! Hindi ko maintindihan.

"Uh... k-kasi—"

"Please, Vhanne," putol ni Ryler sa sasabihin ko sana. Mahina akong tumango at hinayaan na rin itong i-ayos ang dalang pagkain sa mesa.

Siguro kaya wala ito sa labas ng teacher's office kanina ay dahil bumili ito ng pagkain sa cafeteria.

Walang nagsasalita sa amin, pero ramdam ko ang saya na bumabalot sa puso ko. Aaminin ko, sobrang saya ko ngayon. Kahit sabay lang kaming kumain at wala namang imikan. Sobrang namimis ko ang ganitong sitwasyon. 'Yong kumakain kaming dalawa. 'Yong kami ang magkasama t'wing uwian o kaya vacant time kahit na sekreto lang iyon, kahit na kami lang ang nakakaalamno'n. 'Yong hindi pa silang dalawa ni Maddison.

My heart flinched dahil sa naalala.

Bakit ko nga ba pinapaasa ang sarili ko? Bakit ba pati ako sinasaktan ko na rin ang sarili ko. Bakit pati sarili ko hindi ko na karamay.

"Why?"

Nag-angat ako ng tingin dahil sa tanong ni Ryler.

"H-Ha?" nagtatakang tanong ko.

"Why are you sad?"

Umiling ako at yumuko ng bahagya. Pinagpatuloy ko ang pagkain at uminum at hindi na ako nagsalita pa. ayaw ko nang paasahin ang sarili ko dahil mas lalo lang akong masasaktan.

I hate it when he asks how am I doing, kasi umaasa ako.

Narinig ko ang buntong hininga ni Ryler kaya sinipat ko ito.

"Finish your sandwich, I'll take you to him. Saan ba kayo magkikita?" Sa sinabi ni Ryler ay nawalan agad ako ng ganang kumain.

Ano pa nga ba ang aasahan ko? Kasasabi ko lang na hindi ako aasa kasi masasaktan lang ako ei.

Inisang lagok ni Ryler ang sariling inumin at agad na tumayo. Napapatitig tuloy ako sa adam's apple nito nang gumalaw.

"Come on, hinihintay ka na ni Yuan," malamig na saad ulit nito kaya napayuko ako.

"U-Uh... a-akala ko ba... g-gusto mo akong mag-s-stay?" nahihiyang saad ko.

I bit my lower lip. Nakakahiya ka, Lhourense! Bakit mo ba sinabi pa 'yon e ayaw ka na ngang makasama!

Naiiyak ako pero pinipigilan ko lang. sobrang nakakahiya lalo kung iiyak ako. Magmumukha ako desperado na makasama siya. E hindi ba nga at sinabi ko na na wala kong gusto sa kanya, kaya bakit ako ngayon iiyak kung ihahatid niya ako kay Yuan.

Kasi umasa ako na gusto niya akong makasama. He said I'll stay kaya nag-stay ako. Tapos ngayon ihahatid niya ako kay Yuan. Nakakalito siya.

Tumayo ako at kinuha ang bag ko.

"Huwag mo na akong ihatid... kaya kong mag-isa." Tsaka ako tumalikod at hinayaan ang luha na pumatak.

Hindi pa man ako nakakalayo ay narinig ko na ang mahinang mura ni Ryler.

Napakagat-labi ako.

"Yes... I want you to stay." Seryoso pa rin ang boses nito. Tumigil ako pero hindi ako lumingon. "But if staying with me makes you sad, then... I'd rather deal with myself alone than seeing you sad because you are not with someone you love."

I don't know how to react. I don't know what to say. I just stood there and did not look back.

"I'm s-sorry," I whispered.

I don't know why I am sorry. Maybe because I made him feel bad. Ayaw kong may masaktan ako. Pero kapag ako ang nasaktan okay lang, wala namang mag-aabalang magtanong sa akin. Pero kung sila ang masasaktan, hindi ko kaya.

Mapait akong ngumiti.

I turned my back to face him.

"Sorry," hingi ko ulit ng tawad. "I-It's not what yo—"

"Please, stop saying sorry, Vhanne. Mas lalo mo lang pinaparamdam sa akin na hindi mo talaga ako gustong kasama. Na mas gusto mo ngang puntahan si Yuan kesa manatili rito kasama ako."

Mas lalong nanikip ang dibdib ko. Even now, in his words, I already feel his pain.

Bumuntonghininga si Ryler at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Why can't you be happy when you're with me, Vhanne?" His question slowly cuts my heart.

"R-Ryl." I tried to speak but he stopped me.

His greenish eyes were more beautiful when the rays of the setting sun reflected on them. I really love his eyes. They are mixed with love, if I'm not mistaken, mixed with pain and jealousy. But I'll love it even more if it's for me.

I shook my head.

"Why can't I have you, Vhanne? Even just for a minute."

Why does my heart beat so fast and cause me to have heart palpitations?

"Why can't you choose me?" He continued while I was starting to feel strange again.

Sumunod ang mata ko kay Ryler nang tumayo ito. Nakatingin ako sa kanya habang nakatingala ito sa langit na naghahalo-halo na ang kulay dahil sa papalubog na araw.

Bakit ako nakakaramdam ng lungkot sa sobrang gandang tanawing nakikita ko? Bakit ako nalulungkot, e nandito naman sa harap ko ang taong gusto ko? Dahil ba alam kong hindi naman ako ang gusto nito?

"Why can't you love me... even before?"

With his last question, naglakad si Ryler at nilagpasan ako nito. Hindi ako lumingon. Hindi ko tiningnan ang tuluyan niyang paglayo sa akin. Hindi ko gustong makita ang tuluyan niyang pagkawala sa paningin ko dahil alam kong masasaktan ako.

I was left alone in this beautiful yet lonely place I'd thought I would love.