YANLIŞ NUMARA | TEXTING *Tamamlandı*

4.9

Selam ben geldim
nasılsınız bakalım?
Umarım iyisinizdir ❤

Ve şey...
Biliyorum biraz beklenmedik olacak,
hatta hiçbirimiz beklemiyorduk gerçi
ama üzgünüm gençler
diğer bölüm final yapacağım :(

İyi okumalar...

Çok öpt<3

"Yarı yıl tatilinde bir şeyler mi yapsak acaba? Ne dersin?"

Bakışlarımı herhangi bir bildirim dahi olsama da uzun süredir takılı kalan telefondan çekip yanımda kendi kendine mırıldanan Eceye döndürdüm. Kollarını sıranın üzerine dayamış çenesini de ellerine yaslamış öylece baygın baygın bakıyordu.

Ona bakmamla bakışlarını bana çevirdi. Bir şey demek yerine omuz silktiğim de ellerine yaslanmayı kesip doğruldu.

"Bak, ciddiyim! Hep evde oturup durmayalım! Canım sıkılıyor!" diye bir umutla sorduğunda, "evet, güzel fikir ama yıl sonu bizi bekleyen sınavı unuttun sanırım Ece?" diye ima ile ona cevap verdiğimde sanki daha yeni hatırlamış gibi dudak büzüp gözlerini devirdi ve uzunca nefesini dışarı üfledi.

"Bir de o vardı, değil mi? Unutmuşum."

"Böyle önemli şeyi unutmak... Vay be!" diye kendi kendime mırıldandığımda tekrar göz devirip ofladı.

"Ne kadar saçma anasını satayım ya! Resmen benim bir yılım dört saatlik bir sınav için heba oluyor! Hayır sonucunun kesin iyi olacağına emin olsam neyse diyeceğim de lanet sınav da o bile belli olmuyor!" diye sessizce homurdandığında ona katılır şekilde kafamı salladım. Ne diyebilirdim ki Ece reis yine haklıydı!

Sınavlara tüküreyim!

"Neyse ya," diyerek saçlarını karıştırıp kulağının arkasına itti Ece. "Ben yine de şu dışarı çıkma işini bir düşüneyim."

"Ha, illa yapacasın yani?"

"Evet!" diyerek işaret parmağını önümde salladı. "Ders kadar sosyal aktivite de önemli genç unutma bunu!"

Güldüm. "İyi, hadi bakalım öyle olsun."

Ece ile aramızda kısa süren sessizilik sonunda artık okulun bitişini bildiren zil sesini duymamızla ikimiz de çoktan hazırda duran çantalarımızı hızla omuzlanıp herkesin arasından sıyrılıp koridora çıktık.

En sonunda binadan da dışarı çıkmamızla böylelikle bugünü de kazasız belasız atlatmış ve bu haftayla beraber bir sınav haftasını daha geri de bırakmıştık. Üstelik bugün bir de kutsal cumaydı! Nihayet haftasonu tatili gelmişti!

Dışarı çıkmamızla ilk gördüğüm kişi kenarda durmuş ve etrafındakilerden bağımsız şekil de elindeki telefonla ilgilenen İrem olmuştu. Çok önceden çıktığı için bizi bekliyor olmalıydı. Ece de onu görmüş olmalı ki ikimiz de adımlarımızı hızlandırıp yanına ilerledik.

"Selam," diye seslendim karşısında durduğum da. Bakışlarını üzerimize çektiğimde bizi görmesi ile gülümseyip telefonu kapattı ve arka cebine yerleştirdi.

"Selam kızlar."

"Poyrazgil daha gelmedi mi?" diye sordu Ece. Aynı zaman da etrafına bakınıyordu.