Âdem

Senin hiç, yeşerttiğin ümitlerini defalarca kez soldurdular mı?

Senin hiç, kurduğun hayalleri kursağında bıraktılar mı?

Senin hiç, kalbini kırdılar mı?

'Böyle rahat kırıp geçtiğine göre kırmamışlardır herhalde' diyesim geliyor. Ama işte... Nasıl desem... Bazı duygular kırgınlıktan daha güçlüdür. Merhamet gibi, sevgi gibi, hasret gibi...

Ve ben, günden güne beni eksilten bu duygulardan ölesiye korkuyorum...

Bu böyledir âdem.

Bazıları yara alır.

Bazıları sebep olduğu bu yarayı zevk ala ala seyreder. Alçaltıcı bir gururla hem de...

Şimdi söyle, kim kaybetti âdem?

Peki ya kim gâlip geldi?

âh âdem...

Koca bir âh bırakıyorum bu sayfaya.

Arada bir gözyaşlarımla ıslatıyorum sen'li satırlarımı.

Adını söylemekten korkuyorum.

Adını işitince kalbim acıyor âdem.

İşte sırf bu yüzden "âdem" diyorum sana.

İnsanlardan bir insandın işte.

Herkes gibi iki ayağın, iki kolun, bir kalbin vardı.

Peki neden gittim de onca âdem arasından sana vuruldum âdem?

Akıl, her şeyi kavrar mı ki âdem?

Akıl, her sorunu çözer mi?

Eğer çözecek olsaydı bu yüreklerin ne işi olurdu sol yanımızda âdem?

âdem?

Duyuyor musun beni?