Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 24

Μετά από 4 μέρες βγήκε και ο Φίλιππος από το νοσοκομείο... Παρα τις αντιρρήσεις του έμεινε στο σπίτι της Σάντρας για να έχει την απαραίτητη Φροντίδα και να ήταν σίγουρη ότι ήταν σε καλά χέρια και θα είχε πάντα ότι χρειαζόταν...  Οι γυναίκες που δούλευαν για εκείνη φρόντισαν να μην λείψει τίποτα στον Φίλιππο και να την ενημερώνουν συνέχεια για το πως είναι όταν εκείνη ήταν στον οικο...
Μια εβδομάδα που ήταν στην ανάρρωση έμεινε στο σπίτι της και μετά επέστρεψε στο δικό του μόνο που η Σάντρα του απαγόρευσε να έρχεται στην δουλειά και εκείνος το δέχτηκε με δυσκολία... Δυο μέρες μετά ο Δικηγόρος της τον κάλεσε στο γραφείο του... Απόρησε... Είχε συναντήσει μια φορά τον δικηγόρο της τυχαία... Δεν ήθελε κανεις να μπλέκεται στις υποθέσεις της...
«Καλημέρα σας» του είπε όταν μπήκε στο γραφείο του.
«Κάθισε Φίλιππε» του είπε και κάθησε απέναντι του.
«Τι με θέλετε;»
«Τίποτα σημαντικό... απλά ήθελα να σου παραδώσω αυτό μετά από παράκληση της πελάτισσας μου» είπε και του έδωσε έναν φάκελο.
«Πήγε να τον ανοίξει»
«Μου ζήτησε να το ανοίξεις όταν θα είσαι μόνος.. μπορείς να πηγαίνεις... Μόνο αυτό ήθελα»
Έφυγε με απορίες... Τι ήταν αυτός ο φάκελος; Γύρισε σπίτι του κάθησε στον καναπέ και τον άνοιξε... Και μετά άρχισε να διαβάζει.......

Αγαπημένε μου Φίλιππε,
Λυπάμαι που το μαθαίνεις έτσι αλλά παραιτούμαι... από όλα... Ξέρω ότι αυτό ήθελες από την αρχή... Να τα παρατήσω όλα και να κάνω μια νέα αρχή και να ζήσω όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου... Όμως δεν ξέρω τι μου μένει να ζήσω πια... Έχω φτάσει στα 21 μου και νομίζω ότι δεν έχω τι να ζήσω... Όμως αποφάσισα να σπουδάσω... Ναι ξέρω... εγώ δεν είμαι για σπουδές αυτό έλεγα πάντα αλλά τι να πει κανεις... Ο άνθρωπος αλλάξει αρκεί να το θέλει... εσυ μου το έμαθες αυτό... Όταν σε είδα να πέφτεις στα πόδια μου μέσα στα αίματα φοβήθηκα το παραδέχομαι τώρα... ναι φοβήθηκα, φοβήθηκα πολύ... Δεν μπορούσα να σε χάσω... ότι και αν είπα εκείνη την ώρα ήταν επειδή δεν θα άντεχα το βάρος... εγώ σε έμπλεξα σε όλα αυτά... δεν θα άντεχα να ξέρω ότι έπαθες κάτι εξαιτίας μου.... Μπορεί να ήθελα να δείχνω σκληρή αλλά και εγώ είμαι άνθρωπος και πονάω... Δεν είμαι το τέρας που νόμιζε η μάνα μου... Δεν είμαι πηγή πλούτου όπως νόμιζε ο πατέρας μου και δεν είμαι άψυχη όπως πιθανόν να πίστευες εσυ... Έτσι ένιωθα... άψυχη... κενή... μέχρι να με πληγώσει κάτι τόσο πολύ και να αρχίσω να νιώθω ξανά... Βαθιά μέσα σου πάντα το ήξερες... Όσο και αν εγώ έλεγα ότι η Αλεξάνδρα πέθαινε... όσο και αν ήθελα να θάψω την Αλεξάνδρα εσυ το έβλεπες... Ποτε δεν την έθαψα τόσο βαθιά όσο ήθελα... έβλεπες την καλοσύνη μέσα στην κακιά μου... όπως έκανε και τότε ο Αγγελος.... Δεν θα το ξανά ζήσεις αυτό ποτε σου... Δεν έχω ανοίξει ποτε την καρδιά μου σε κανέναν μετά τον Άγγελο και είναι πιο εύκολο να γράφω... Πόνεσα... ήθελα να εκδικηθώ αυτούς που τον πήραν μακριά μου... τον αγάπησα... Μόνο αυτόν αγάπησα.. Εσυ ήθελες το καλό μου και εγώ έκανα τα πάντα από αντίδραση επειδή δεν ήθελα να σκέφτομαι... δεν ήθελα να θυμάμαι.... Θυμάμαι ακόμα που του έλεγα μικρή ότι ήθελα να τον παντρευτώ... Τον αγαπούσα... Δεν είμαι κακιά.. απλά παλεύω για ότι αγαπάω... Δεν μπορούσα να χάσω και εσένα... Παραδέξου το... δεν ήσουν δίπλα μου μόνο και μόνο επειδή το υποσχέθηκες στον Άγγελο... με νοιάζεσαι... όπως και εγώ νοιάζομαι για εσένα... Δεν ήθελα να το καταλάβω..... Η αγάπη είναι περιττός πόνος Φίλιππε... όμως αγαπάμε... όλοι μας.. θελουμε δεν θελουμε ενώ ξέρουμε ότι θα πονέσουμε
Μετά τον Άγγελο δεν ήθελα να νοιάζομαι για κανέναν... δεν ήθελα να πονάω άλλο... Όμως δεν μπόρεσα να το ελέγξω... Σε νοιάζομαι και για αυτό τώρα φεύγω μακριά σου... Μην με ψάξεις... Το σπίτι που είχα πουλήθηκε.. δεν θα με βρεις εκεί και ο οίκος της Λένας... Τον έκλεισα... Τώρα σκέφτομαι τι έκανα και δεν μπορώ να πω ότι μετάνιωσα αλλά δεν τα άξιζα... Δεν ήταν για εμένα αυτά... είχες δίκιο... σε όλα είχες δίκιο... απλά αντιδρούσα... Χαίρομαι που δεν άργησα να το καταλάβω... Είμαι νέα ακόμα... Μπορώ να αλλάξω την ζωή μου... Να κάνω οικογένεια... Ήθελα να σε χαιρετήσω πριν φύγω... αλλά ήξερα ότι δεν θα με άφηνες να φύγω χωρις να ξέρεις που πάω... Πρέπει και εσυ να βρεις τον δρόμο σου... Είσαι 26 χρονων Φίλιππε.. Κάνε την δίκη σου οικογένεια... Με το να μείνεις δίπλα μου νιώθω ότι σε καταδικάζω στην μοναξιά και δεν το αξίζεις... Σου αξίζει να ζήσεις και να παντρευτείς να κανεις παιδιά.. Ξεχνα με... θα είμαι καλά... Και μην ανησυχείς για την υπόσχεση που έσωσες στον φίλο σου... Την εκπλήρωσες και με το παραπάνω όταν έφαγες αυτή την σφαίρα αντί για εμένα... Η υπόσχεση έλαβε τέλος... Όπως και η μέχρι τώρα σχέση μας... Δεν θα ξεχάσω ποτε τα όσα έκανες για εμένα... Αλλά πάνω από όλα δεν θα ξεχάσω το πιο σημαντικό πράγμα που έκανες για εμένα Φίλιππε..
Έλιωσες τον πάγο στην καρδιά μου.....
Να είσαι πάντα καλά και να προσεχεις!
Αλεξάνδρα.