Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

~Ημερολόγιο~

Ήμουν μικρή ακόμα όταν πέθαινε η μητέρα μου... μόνο πέντε χρονών... Δεν έκλαψα για τον θάνατο της... ΠΟΤΕ. Δεν μου έβαινε να κλάψω... δεν την γνώρισα και καθόλου... Έβλεπα κάθε μέρα μια πανέμορφη γυναικεία παρουσία να περπατά μέσα στο σπίτι και δεν την αναγνώριζα... Ήξερα ότι ήταν η μαμα μου αλλά ποτε δεν την ένιωσα έτσι... Ένιωθα ότι ήταν άγνωστη όπως και εγώ ήμουν άγνωστη για εκείνη... Ποτε δεν μου έδινε σημασία... όπως και εγώ δεν της μιλούσα ποτε γιατί δεν ήθελα να την δω να με κοιτάζει με αυτό το αδιάφορο βλέμμα όπως εκείνη την πρώτη φορά... την πρώτη και τελευταία φορά που της μίλησα και με κοίταξε αδιάφορα απαντώντας λακωνικά στην ερώτηση που της έκανα... Παιδί ήμουν την είχα ανάγκη αλλά εκείνη δεν ήταν ποτε εκεί. Εγώ λοιπόν γιατί να κλάψω στην κηδεία της; Δεν έβρισκα τον λόγο. Λίγο αργότερα ανακάλυψα πως για τον πατέρα μου ήμουν ένα αντικείμενο που θα του έφερνε κι αλλά λεφτά όταν θα με πάντρευε με έναν πλούσιο νεαρό ή τουλάχιστον όχι και τόσο νεαρό.... Δεν παντρεύτηκα ποτε μου όμως... και ούτε θέλησα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια... δεν ήταν για εμένα αυτά... Πως είναι δυνατόν να θέλω ξα κάνω οικογένεια όταν εγώ δεν είχα οικογένεια και δεν πήρα αγάπη; Λενε ότι πολλές φορές για να δώσεις αγάπη πρέπει να πάρεις και αγάπη... εγώ δεν πήρα άρα δεν είχα να δώσω... προτιμούσα την μοναξιά μου και έτσι έμεινα μόνη μου... Το μόνο που έκανα ήταν να διαβάζω και να βγαίνω αραιά και που στον κήπο για να πάρω λίγο αέρα και να βοηθήσω τον κηπουρό να ποτίσει τα λουλούδια και να φροντίσει και τα αλλά φυτά... της άρεσε να τον βοηθά... Αν καο ο πατέρας της έλεγε ότι μια δεσποινίδα Καρμάνου δεν ήταν σωστό να ασχολείται με τον κήπο και με καμία άλλη δουλειά εγώ πάντα έκανα αυτό που ήθελα... ήμουν παιδί και μόνο το υπηρετικό προσωπικό μου έδινε σημασία ακόμα και χωρις να το ζητάω. Δεν αγάπησα κανέναν άλλον πέρα από την γιαγιά μου... Την λίγη αγάπη που είχα για τον πατέρα μου την έσβησα από υην μέρα που έκανε σαν να μην υπάρχω...Η ψυχή μου πάγωσε όπως και η καρδιά μου... έγινε ψυχρή και σκληρή μα δεν μετάνιωσα. Μέχρι που μπήκε στην ζωή μου ο Άγγελος... ήταν ο γιος την καινούργιας μαγείρισσας... ο πρώτος και μοναδικός φίλος που έκανα. Άλλαξαν όλα από τότε που τον γνώρισα... μόνο εκείνος κατάφερνε να λιώνει τον πάγο που είχα στην ψυχή μόνο εκείνος κατάφερνε να μαλακώνει την σκληρότητα μου... ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ και ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος.
Είμαι η Σάντρα... και δεν μετάνιωσα ποτε για αυτό που έγινε... δεν μετάνιωσα ποτε που έσβησα ανθρώπους από την ζωή μου.
Το όνομα μου είναι Σάντρα... και δεν έχω ούτε οικογένεια αλλά ούτε παρελθόν.