Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 19

Το κάστρο δεν άργησε να πέσει... Ήταν σίγουρη ότι ο Φίλιππος θα έκανε καλή δουλειά... Δυο μέρες μετά η Ξένια και ο Φίλιππος βρέθηκαν μόνοι το βράδυ στο σπιτάκι του κήπου της έπαυλης και εκείνη φυσικά εφάρμοσε το σχέδιο της... οι φωτογραφίες που είχε τραβήξει ήταν ότι πρέπει για να φτάσουν το επόμενο πρωί στο πατέρα με άγνωστο αποστολέα φυσικά... Και φυσικά φρόντισε να μην φανεί πουθενά το πρόσωπο του Φιλίππου ούτε καν στις φωτογραφίες... Το επόμενο πρωί η ίδια η Αλεξάνδρα μπήκε στην βιβλιοθήκη και παρέδωσε τον φάκελο στον πατέρα της.
«Συγγνώμη... ήρθε αυτό για εσένα» του είπε και του έδωσε τον φάκελο.
«Ποιος το έστειλε;»
«Δεν ξέρω... δεν λέει» του είπε πειστικά.
Άνοιξε τον φάκελο και μόνο που δεν έπεσε κάτω από το θέαμα... Πως θα άντεχε και δεύτερη ντροπή το όνομα του; Την πρώτη κατάφερε να την καλύψει... αυτή τώρα;
«Είσαι σίγουρη ότι δεν ξέρεις ποιος το έστειλε;» Την ρώτησε ξανά ενώ έτρεμε.
«Όχι... γιατί τι είναι;» Τον ρώτησε με ύφος νικητή.
«Τίποτα... άσε με μόνο μου» της είπε και πέταξε τον φάκελο στο γραφείο του.
«Πάντως αν ψάχνεις την Ξένια... εδώ είναι... γύρισε από το ρομαντικό ραντεβού της στο σπιτάκι του κήπου» του είπε και εκείνος τα έχασε.
«Τι είπες;»
«Λέω ότι ξέρω τι έχει μέσα ο φάκελος... Καλά ξεμπερδέματα» του είπε ειρωνικά και βγήκε από το γραφείο χαμογελώντας...
Μια ώρα μετά ο Χρήστος Καρμάνος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο... Η καρδιά του δεν είχε αντέξει όλα όσα είδε και άκουσε... Η Ξένια χωρις να ξέρει τον λόγο αυτής της ταραχής ήταν συνεχώς δίπλα του δείχνοντας αγωνία για τον σύζυγο της. Η Αλεξάνδρα δεν φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα... Ίσα ίσα που το περίμενε... και δεν την ένοιαζε... Κανεις δεν είχε ενδιαφερθεί ποτε για εκείνη... εκείνη γιατί να ενδιαφέρονταν για αυτούς;

Δυο μέρες έμεινε στο νοσοκομείο ο Χρήστος και μετά γύρισε στο σπίτι του... Οι γιατροί δεν του είχαν δώσει πολύ χρόνο... Η καρδιά του ήταν πολύ αδύναμη μετά από αυτό το περιστατικό και δεν θα άντεχε πολύ... Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ξεκούραση... Και όταν θα ήταν καιρός να φύγει... θα γινόταν ήσυχα... Δεν ζήτησε ποτε του να δει την Ξένια... Ήξερε και ο ίδιος ότι αν την έβλεπε θα έφευγε πριν την ώρα του... Το ραντεβού με τον δικηγόρο είχε πάρει την πρωτοβουλία να το ακυρώσει η Αλεξάνδρα... Τι θα άφηνε στην αγαπημένη του μετά από ότι του έκανε; Τίποτα... Θα περνούσαν όλα στα χέρια της Αλεξάνδρας.. Τον άφησε να ηρεμήσει την μέρα που επέστρεψε από το νοσοκομείο... όμως την επόμενη πήγε να τον δει... και να μιλήσει μαζί του.... Είχε κι άλλους άσσους στο μανίκι της που έπρεπε να βγάλει έξω.
«Πως είσαι πατέρα;» Τον ρώτησε και κάθισε σε μια πολυθρόνα δίπλα του.
«Τι θες εσυ εδώ;» Της είπε θυμωμένος.
«Κόρη σου είμαι... ακόμα και αν εσυ το έχεις ξεχάσει... ήρθα να δω τι κανεις»
«Και από ποτε σε νοιάζει;»
«Μα δεν με νοιάζει... δεν με νοιάζει κανεις από εδώ μέσα... εκτός από την γιαγιά... γιατί μόνο αυτή με αγάπησε... για την μάνα μου τι να πω; Ανύπαρκτη... για εσένα; Αδιάφορος... Μόνο η γιαγιά ερχόταν να δει πως είμαι.. αν έχω κάτι... αν θέλω κάτι... κανεις άλλος...πως περιμένεις να νοιαστω για εσένα όταν εσυ ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκες ποτε για ένα μικρό παιδί... ήμουν παιδί... σας είχα ανάγκη... κανεις όμως δεν ήταν δίπλα μου... για αυτό μην ζητάς να νοιάζομαι γιατί δεν μπορώ»
«Τι θες;»
«Δεν θέλω να πεθαίνεις χωρις να μάθεις ότι ξέρω τα πάντα»
«Τι εννοείς;»
«Ο θάνατος σου θα είναι η τιμωρία σου για τον θάνατο του Αγγελου... για την μαμα δεν με νοιάζει... έτσι και αλλιώς ξένη ήταν... είτε την σκοτωσες είτε όχι για εμένα είναι το ίδιο... αλλά για τον Άγγελο θα τιμωρηθείς όπως πρέπει»
«Πως....;» Είπε αδύναμα.
«Έψαξα το γραφείο σου και βρήκα την κάρτα του τύπου που πλήρωσες... δεν ήταν δύσκολο να τον κάνω να μιλήσει... Ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκηση μου για τον φίλο μου»
«Τον αγαπούσες»
«Ένα άψυχο πλάσμα δεν μπορεί να αγαπά... αλλά ας υποθέσουμε ότι τον αγαπούσα... ένας λόγος παραπάνω να πάρω εκδίκηση... Μου πήρες ότι αγάπησα περισσότερο στον κόσμο... Μου πήρες το μόνο άνθρωπο που νοιάστηκε για εμένα... Τον μόνο άνθρωπο που με αγάπησε από την πρώτη στιγμή.... και εγώ θα σου πάρω την ψυχή... και ότι άλλο έχεις αφήσει... Δίκαιο μου φαίνεται.... Τα ξανά λέμε στην κόλαση... Πατέρα» του είπε και έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω της...
Λίγες μέρες μετά ο Χρήστος Καρμάνος πέθαινε... Και η Ξένια εξαφανίστηκε για πάντα... Κανεις δεν έμαθε που πήγε... τι έκανε... Την είχε κανονίσει και εκείνη καλά με τις φωτογραφίες... Δεν άντεχε την ντροπή; Απλά έφυγε... Φυσικά χωρις κανεις να μάθει το πως ο κύκλος τους έμαθε για την απιστία της Ξένιας και το συζητούσαν για πολύ καιρό.
«Κρίμα που έφυγες πατέρα... Έπρεπε να ζήσεις αυτό που φοβόσουν πάντα... την ντροπή του ονόματος σου» έλεγε συνέχεια η Αλεξάνδρα... Αλλά τι σημασία έχει ποια; Είχε τελειώσει αυτό που είχε αρχίσει... Εκδικήθηκε... Τώρα ήταν καιρός να αλλάξει και εκείνη την ζωή της... Έσβησε κάθε ευαισθησία.. Έσβησε το παρελθόν... έσβησε το όνομα Άγγελος και το όνομα Αλεξάνδρα για πάντα... Δεν υπήρχε επιστροφή... Τώρα ήταν η Σάντρα.