Η δεύτερη εγκυμοσύνη της Ελένης κυλούσε πιο ομαλά και πιο ήρεμα από την πρώτη... θα μπορούσε εύκολα να πει ότι ούτε που κατάλαβε πως ήταν έγκυος... Τον Παύλο είχε να τον δει πολλούς μήνες... δεν είχε επικοινωνήσει μαζί του ούτε τον είχε δει γιατί τώρα με την εγκυμοσύνη έκοψε τις απογευματινές εξόδους της και έμεινε στο σπίτι με και στην φροντίδα της πεθεράς της. Ο Παύλος προσπάθησε να την βρει αλλά του στάθηκε αδύνατον όπως επίσης ήταν αδύνατον να εμφανιστεί μέσα στο ίδιο της το σπίτι και να την ζητήσει... Έμενε όλους αυτούς τους μήνες να κοιμάται και να ξυπνάει με την σκέψη της ελπίζοντας ότι εκείνη θα άλλαζε γνώμη και θα πήγαινε να τον βρει αλλά δεν έγινε.... και κάθε μέσα η θλίψη του γινόταν όλο και πιο βαθιά.
Εννέα μήνες μετά η Ελένη πολύ πιο εύκολα αυτή την φορά έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι το οποίο έκανε πεθερά και γιο πολύ ευτυχισμένους..όχι όμως και την μητέρα.... γιατί αυτό το παιδί ήταν η αιτία που η Ελένη είχε απομακρυνθεί από τον Παύλο όλους αυτούς τους μήνες... Ο Χρήστος όμως έδειξε από την πρώτη στιγμή την αγάπη του για την κόρη του... μπορεί να μην ήταν γιος όπως θα ήθελε αλλά ήταν ένα πανέμορφο μωρό... από τα πιο όμορφα μωρά που είχαν γεννηθεί και φάνηκε από την αρχή ότι το παιδί έμοιαζε περισσότερο στον πατέρα παρα στην μάνα...
Η Ελένη ήταν καλή και στοργική μητέρα μόνο όταν ήταν μπροστά ο άντρας της και η πεθερά της... όταν ήταν μόνη με την κόρη της την παρατούσε στην κούνια της χωρις να την ενδιαφέρει όταν το κλάμα του μωρού γινόταν όλο και πιο δυνατό πολλές φορές... Ήταν τότε που ο Χρήστος άρχισε να βγάζει έξω το σκληρό και άψυχο πρόσωπο του... Ποτε άλλοτε η Ελένη δεν τον είχε ξανά δει να θυμώνει τόσο πολύ και να ξεσπάει και να την απειλεί.... Μετά την γέννηση του μωρού... της μικρής Αλεξάνδρας όπως θα την ονόμαζαν προς τιμήν της γιαγιάς της το ζευγάρι άρχισε να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο... Έφτασαν σε σημείο να κοιμούνται σε χωριστά δωμάτια ... Η Ελένη του είχε ζητήσει πολλές φορές να πάρουν διαζύγιο για να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και για τους δυο...
«Είσαι με τα καλά σου Ελένη;» Της έλεγε.. «Διαζύγιο δεν πρόκειται να πάρουμε ότι και να κανεις... ώρες είναι τώρα να αρχίσουν να μιλάνε πίσω από την πλάτη μας»
«Και τι θες να κάνουμε; Να μένουμε στο ίδιο σπίτι και να είμαστε σαν ξένοι; Δεν το βλέπεις δεν πάει άλλο»
«Διαζύγιο δεν θα πάρουμε ακόμα και αν χρειαστεί να μένουμε μαζί και να μην λέμε ούτε καλημέρα» της έλεγε λαό απομακρυνόταν από κοντά της. Στο μωρό εξακολουθούσε να μην δίνει καμία σημασία... μόνο ο πατέρας της καμία φορά πήγαινε στο δωμάτιο το όποιο κοιμόταν και να την παίρνει στην αγκαλιά του και να την φιλάει τρυφερά στο μέτωπο.... Και το παιδί σαν να διεσθανοταν την αγάπη αναζητούσε την αγκαλιά του πατέρα της παρα της μητέρας της αν και ο Χρήστος σπάνια την αγκάλιαζε... Δεν του άρεσαν οι συναισθηματισμοί και δεν ήθελε να την κακομάθει... Και έτσι η μικρή Αλεξάνδρα μεγάλωνε περισσότερο με την γιαγιά και την νταντά παρα με τους γονείς.... Ο Χρήστος οργάνωσε μια μεγάλη δεξίωση λίγους μήνες μετά για να γιορτάσουν την βάφτιση της μικρής τους που όσο μεγάλωνε τόσο πιο όμορφη γινόταν... Σε αυτή την δεξίωση ήταν που είδε η Ελένη για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό τον Παύλο... ήταν το ίδιο όμορφος όσο τον θυμόταν... Δεν τον είχε ξεχάσει... Στιγμή δεν τον έβγαλε από το μυαλό της και τώρα που τον είδε ξανά μπροστά της ξύπνησε ξανά μέσα της η αγάπη που του είχε και δεν μπόρεσε να κρατήσει το χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη της μόλις τον είδε.
«Να σας ζήσει» είπε ο Παύλος και φίλησε απαλά το χέρι της οικοδέσποινας.
«Ευχαριστούμε» απάντησε ο Χρήστος και ο Παύλος απομακρύνθηκε.
Η δεξίωση είχε μεγάλη επιτυχία και όλη η καλή κοινωνία είχε έρθει για να ευχηθεί για την γέννηση της υγιούς κόρης του Καρμάνου και της γυναίκας του.
Από εκείνη την μέρα... την μέρα της βάφτισης η Ελένη άρχισε ξανά να βλέπει τον Παύλο τα απογεύματα... ήταν πάνω από τις δυνάμεις της δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό και στα φιλία του που αυτή την φορά ήταν πιο παθιασμένα μετά από τόσο καιρό που ήταν χωριστά. Η κόρη της ήταν σαν να μην υπήρχε για εκείνη και αυτό έκανε έξαλλο τον Χρήστο και για αυτό μάλωναν συνεχώς αλλά η Ελένη δεν άλλαζε μυαλά... Συνέχισε να βλέπει κρυφά από όλους τον Παύλο να περνάει καλά και να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό της... Και άφηνε την κόρης να μεγαλώνει με την γιαγιά και την νταντά της... Την άφησε να μεγαλώνει σε ξένα χέρια χωρις να φανταστεί ποσό καταστροφικό θα ήταν αυτό για την ψυχή ενός μικρού παιδιού... για την ψυχή της κόρης της......
YOU ARE READING
Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα
Teen Fiction«Το όνομα μου είναι Σάντρα... χρόνια τώρα... δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος με αποκάλεσε Αλεξάνδρα... Χρόνια τώρα είμαι μια άλλη... χωρίς οικογένεια χωρις παρελθόν χωρίς ψυχή.... Δεν έκανα ποτέ μου φίλους.. Τους θεωρούσα περι...
