Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 8

Η μικρή μεγάλωνε μέρα με την μέρα και γινόταν κάθε μέρα και πιο όμορφη. Όλοι θαύμαζαν αυτό το πανέμορφο μικρό κοριτσάκι που τελικά αποδέχθηκε πλήρως ότι ήταν ίδια ο πατέρας της... Είχε πάρει τα μελαχρινα μαλλιά του πατέρα της και τα καταγάλανα μάτια της μητέρας και αυτό έκανε όλους τους ανθρώπους του κύκλου τους να την κοιτάζουν με θαυμασμό γιατί τέτοιον συνδυασμό στα μαλλιά και στα μάτια σπάνια έβλεπαν... Και φυσικά ο Χρήστος δεν θα μπορούσε να μην καμαρώνει για την κόρη... Όπου και να πήγαινε άκουγε τον κόσμο να μιλάει για την δεκάχρονη νεαρή κοπέλα που είχε χάσει πολύ νωρίς την μητέρα της και ζούσε με τον πατέρα και την γιαγιά της.

Ο άδικος χαμός της Ελένης σόκαρε τους πάντες... Κανεις δεν περίμενε ότι η Ελένη θα βρισκόταν δολοφονημένη στον δρόμο πέντε χρόνια μετά την γέννηση της κόρης. Το σοκ ήταν μεγάλο για όλους κυρίως για τον άντρα της που έμαθε τότε ότι η γυναίκα του βιάστηκε και αμέσως μετά σκοτώθηκε από τον δράστη που πιθανότατα να μην ήταν μόνο ένας... η έπαυλη Καρμάνου βυθίστηκε και θλίψη.... Μόνο η μικρή Αλεξάνδρα δεν έκλαψε... Και γιατί να κλάψει άλλωστε; Δεν γνώρισε μάνα... ζούσε στο ίδιο σπίτι με
την μητέρα της όμως ποτε δεν την γνώρισε πραγματικά... Ήταν άγνωστη για εκείνη και ας ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Όλοι στην έπαυλη πίστεψαν ότι το μικρό κορίτσι είχε υποστεί τόσο μεγάλο σοκ μετά την ανακοίνωση του θανάτου της μητέρας της που δεν ήξερε πως να αντιδράσει για αυτό παρέμενε σιωπηλή και χαμένη...Όμως εκείνη δεν στεναχωρήθηκε και ούτε έκλαψε ποτε για τον θάνατο της μητέρας της.... 
Λιγες μερες μετά τον θάνατο της Ελένης Καρμάνου βρέθηκε νεκρός μέσα στο ίδιο του το σπίτι ο Παύλος Πολίτης... Ήταν όλοι σίγουροι ότι επρόκειτο για αυτοκτονία αφού στο σπίτι του πάνω στο κρεβάτι του και δίπλα από το νεκρό του σώμα  βρέθηκε ένα χαρτί που έγραφε μόνο τρεις λέξεις φεύγω αγάπη μου. Με τον καιρό και όσο μεγάλωνε η Αλεξάνδρα κατάλαβε ότι ούτε και ο πατέρας της ενδιαφέρονταν πραγματικά για εκείνη..... κοιτούσε τον εαυτό του και δεν τον ένοιαζε τίποτα αλλά πέρα από αυτό... μόνο η γιαγιά της νοιαζόταν να δει αν είναι καλά... Φίλους; Δεν είχε... Δεν απέκτησε ποτε... Δεν γνώριζε καν τα συνομήλικα παιδιά των ανθρώπων του κύκλου τους... Καμία επαφή με τον έξω κόσμο.. Η μόνες επαφές που είχε με άτομα εκτός σπιτιού ήταν οι καθηγητές που μπαινόβγαιναν στο σπίτι της... Ο καθηγητής των Γαλλικών, ο καθηγητής των Ιταλικών, ο καθηγητής των αγγλικών, ο καθηγητής των Ισπανικών, ο καθηγητής του πιάνου και άλλοι πολύ που ερχόταν κάθε μέρα για τα μαθήματα της... όλη η ζωή αυτού του κοριτσιού ήταν σπίτι και διάβασμα χωρις να έχει καμία επαφή με τον πατέρα της... παρα μόνο με την γιαγιά της και τα βιβλία της.. Η μικρή τότε άρχισε να σκληραίνει... σαν να την κυρίευσε ξαφνικά κάτι άσχημο και κακό... Η μόνη που παρατήρησε αυτή την αλλαγή και αυτή την ψυχρότητα ήταν η γιαγιά της και δεν ήξερε τι να υποθέσει...  Μίλησε και με τον γιο της που ήταν κάθε μέρα πολλές ώρες στην βιβλιοθήκη και δεν έβγαινε παρα μόνο για φαγητό και για τις βραδινές εξόδους του...
«Δώσε λίγο σημασία στο παιδί... νιώθει μοναξιά... όλη μέρα με τα βιβλία» του έλεγε η μητέρα του.
«Έχω πολλές δουλειές μητέρα» ήταν η λακωνική απάντηση του και σταματούσε εκεί η κουβέντα.
Μέρα με την μέρα η ηλικιωμένη πια Αλεξάνδρα έβλεπε ότι η ψυχρότητα στην ψυχή της εγγονής της γινόταν όλο και μεγαλύτερη και το βλέμμα της ήταν... ήταν κενό... αδιάφορο... ψυχρό όπως είχε γίνει και η ψυχή της... Έπαψε να προσπαθεί κερδίσει την προσοχή του πατέρα της.... σταμάτησε να περιμένει την νύχτα να έρθει ο πατέρας της να την πάρει μια αγκαλιά και να την φιλήσει όπως έκανε η γιαγιά της... Δεν περίμενε τίποτα από κανέναν πλέον... Ωρίμασε γρήγορα και απότομα όχι επειδή έπρεπε... αλλά γιατί έτσι αποφάσισε... Δεν θα στεναχωριόταν πια γιατί δεν της έδινε σημασία ο πατέρας της .. όχι... τελείωσαν αυτά... Από εδώ και πέρα ήταν μόνη... Όλη η συμπεριφορά της έβαζα σε σκέψεις την γιαγιά της που δεν ήξερε τι άλλο να κάνει για να μαλακώσει την ψυχή αυτού του παιδιού... Όσο την έβλεπε έτσι μαύριζε και η δίκη της ψυχή... Που να ήξερε όμως ότι η ψυχή της εγγονής της ήταν χειρότερα από ότι η ίδια την φανταζόταν... Η Αλεξάνδρα σταμάτησε να πηγαίνει για το βραδινό φαγητό... Δεν ήθελε να βλέπει κανέναν και έμενε στο δωμάτιο της με την δικαιολογία ότι είχε διάβασμα... Και πως να μην είχε; Με τόσα πράγματα που έκανε κάθε μέρα..... Ο πατέρας της είχε βαλθεί να την κάνει μια μορφωμένη νεαρή γυναίκα ώστε να μπορεί να την παντρέψει εύκολα και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην κατάλληλη ηλικία για να ξεμπερδεύει και με αυτό... Δεν ήθελε να λέει ο κόσμος ότι μετά τον τραγικό θάνατο της γυναίκας του παράτησε κάθε επαφή με το παιδί του και το άφησε αμόρφωτο... Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τον σχολιάζουν... Πάλι καλά που κανεις δεν είχε μάθει για τον εραστή της γυναίκας του η οποία πέντε χρόνια τώρα είχε σχέσεις μαζί του πίσω από την πλάτη του... Ναι το ήξερε... το είχε μάθει τυχαία ένα απόγευμα που είχε ένα ραντεβού με κάποιον πελάτη και καθώς γύριζε με τα πόδια στο σπίτι του είδε την γυναίκα του να βγαίνει από ένα άλλο σπίτι... Στην αρχή δεν ήξερε πιάνου ήταν... ρώτησε όμως διακριτικά και έμαθε ότι η μονοκατοικία από την οποία έβγαινε η γυναίκα του ανήκε στον Παύλο Πολίτη τον ανιψιό του Καλού και οικογενειακού του φίλου Νίκου. Όσο και αν θύμωσε με αυτό που έμαθε δεν το έδειξε... δεν ήθελε να γίνει θέμα συζήτησης στον κύκλο τους "Η νεαρή Ελένη Καρμάνου η οποία έπεσε στην αγκαλιά ενός νεότερου άντρα" θα ήταν η απόλυτη ντροπή για αυτόν... Ένα μήνα μετά έγινε το τραγικό συμβάν με την γυναίκα του και παρ όλα αυτά που είχαν γίνει βυθίστηκε στην θλίψη του απομακρύνοντας καθετί που του θύμιζε την γυναίκα του... ακόμα και την κόρη του.... Τα πράγμα για την μικρή Αλεξάνδρα άλλαξαν ριζικά έναν χρόνο μετά όταν γνώρισε τον Άγγελο.......