Και Το Όνομα Αυτής: Αλεξάνδρα

Κεφάλαιο 3

Η ώρα της γεννας δεν άργησε να φτάσει. Την Ελένη την έπιασαν οι πόνοι ένα βράδυ πολύ αργά...μόλις το κατάλαβε γύρισε το κεφάλι της για να το πει στον άντρα της αλλά εκείνος δεν ήταν εκεί και από ότι της είπε αργότερα η πεθερά της που την άκουσε να φωνάξει και έτρεξε κοντά της δεν ήταν ούτε στην βιβλιοθήκη όπου συνήθιζε να πηγαίνει.... Ο Χρήστος είχε κανονίσει εκείνο το βράδυ να βγει με τους φίλους του στα γνωστά μέρη όπου σύχναζαν και την ώρα που η Ελένη γεννούσε ο Χρήστος περνούσε το βράδυ του με την συντροφιά μιας άλλης γυναίκας. Γύρισε στο σπίτι του ξημερώματα και για κακή του τύχη η μητέρα του η γυναίκα του αλλά και το προσωπικό του σπιτιού δεν ήταν στα κρεβάτια τους όπως κάθε άλλο βράδυ που γύριζε την ίδια ώρα..
«Τι σας συμβαίνει μητέρα; Γιατί είστε όλοι ξύπνιοι τέτοια ώρα;» Ρώτησε με απορία όταν μπήκε στο σπίτι του ενώ η μητέρα του έριξε ένα άγριο βλέμμα.
«Που ήσουν γιε μου μέχρι τέτοια ώρα;»
«Έξω μητέρα... πήγα λίγο στο γραφείο να δω αν όλα πάνε καλά και μετά ξέρεις... αντροπαρέα... πήγαμε να πιούμε ένα ποτό όπως άλλες φορές και ξεχαστήκαμε με την κουβέντα» της απάντησε όσο πιο ήρεμα και πειστικά μπορούσε.
Η Αλεξάνδρα δεν έδειχνε να πείθεται αλλά δεν ήθελε να δώσει συνέχεια στο θέμα...
«Μητέρα με τρομάζει το ύφος σας... πείτε μου συμβαίνει κάτι και είστε όλοι ξύπνιοι;»
«Ναι.... γέννησε η γυναίκα σου Χρήστο και εσυ δεν ήσουν εδώ.... δεν ήσουν δίπλα στην γυναίκα σου σε αυτή υην δύσκολη στιγμή που πέρασε ολομόναχη γιατί ο γιατρός δεν μας άφησε να βρισκόμαστε στο πλάι της» του είπε θυμωμένη.
«Μα μητέρα... ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να γεννήσει»
«Συμβαίνουν και τα απρόοπτα... εσυ όφειλες τέτοια ώρα να είσαι στο σπίτι σου και να κοιμάσαι με την γυναίκα σου και όχι .... να πίνεις με τους φίλους σου» του είπε χωρις όμως να έχει πειστεί για αυτό που της είπε.
«Πάω να δω την γυναίκα μου και το παιδί μου... θα μου επιτρέψετε» της είπε αλλά εκείνη τον σταμάτησε στα πρώτα του κι όλας βήματα.
«Χρήστο» του είπε μόνο και εκείνος γύρισε ξανά να την κοιτάξει.
«Παρακαλώ μητέρα»
«Πριν ανέβεις πρέπει να σε ενημερώσω για κάτι που έγινε όσο εσυ έλειπες» του είπε με ένα πολύ σοβαρό ύφος αυτή την φορά.
«Τώρα το ύφος σας με τρομάζει ακόμα περισσότερο μητέρα»
«Ο μικρός μας Πέτρος....» είπε και σταμάτησε.
«Πέτρος;» απόρησε «Είναι γιος; Και του δώσατε κι ολας το όνομα του πατέρα;» Βιάστηκε να χάσει.
Ένιωθε πολύ περήφανος για τον γιο που είχε καταφέρει να αποκτήσει αλλά η περηφάνια του δεν κράτησε για πολύ.
«Μην βιάζεσαι να χαρείς γιε μου... είχαμε ένα άτυχο γεγονός.. για αυτό και δώσαμε όνομα από τώρα στο παιδί.. γεννήθηκε και πέθανε στην αγκαλιά της Ελένης γιε μου... η Ελένη είχε μια πολύωρη γεννα... ο γιατρός είπε ότι ο θάνατος του βρέφους μπορεί να οφείλεται σε πολλά που δεν μπορεί να ξέρει τι από όλα έφερε το θάνατο στον μικρό μας.... η Ελένη είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση... φρόντισε να της σταθείς όπως πρέπει»
Στο άκουσμα αυτών που έλεγε η μητέρα του ο Χρήστος έτρεξε στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόταν η γυναίκα του και το νεκρό παιδί του... πληροφορήθηκε από μια υπηρέτρια που ήταν έξω για να την προσέχει ότι δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φύγει το παιδί της από δίπλα της. Ήταν πραγματικά σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση... έκλαιγε και από τα μάτια της φάνηκε ότι έκλαιγε για ώρες...
«Γλυκιά μου» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει ο άντρας της όταν την είδε σε αυτη την κατάσταση.
«Αποφάσισες να έρθεις στο σπίτι;» Του είπε εκείνη απότομα μέσα στα δάκρυα της που έτρεχαν σαν ποτάμι από τα καταγάλανα μάτια της.
«Ελένη νομίζεις ότι μετά όλα όσα έγιναν θέλω να μαλώσουμε!»
«Όλα αυτά που έγιναν τα πέρασα μόνη μου ενώ εσυ γλεντούσες δεν ξέρω και εγώ με ποιον η μάλλον να πω καλύτερα με ποιες» του φώναξε.
«Ελένη δεν σου επιτρέπω... τι είναι αυτά που λες... και μάλιστα στον άντρα σου»
«Γιατί; Ψέματα λέω; Που ήσουν τόσες ώρες;»
«Με πολύ κοντινούς μου φίλους είχαμε βγει και ξεχαστήκαμε με την κουβέντα»της απάντησε αλλά όχι όσο ήρεμα είχε απαντήσει και στην μητέρα του.
«Δεν θα το συζητήσουμε τώρα... δεν είμαι σε θέση να το συζητήσω» του είπε και το κλάμα της έγινε δυνατότερο.
Πονούσε.... πονούσε πραγματικά.... ναι δεν το ήθελε αυτό το παιδί... και τώρα το μετανιώνει... μετανιώνει για όλες τις άσχημες σκέψεις που έκανε για αυτό το παιδί....γιατί μόλις το κράτησε στην αγκαλιά της ο κόσμος της άλλαξε... όλα ήταν πιο ήσυχα μέσα της... τον αγάπησε... μέχρι που ο κόσμος της άλλαξε για δεύτερη φορά όταν το δυνατό κλάμα του μωρού σταμάτησε απότομα και ο γιατρός την ενημέρωσε ότι το παιδί είχε πεθάνει... από εκείνη την ώρα έκλαιγε... έκλαιγε χωρις σταματημό... ένιωθε απαίσια και υπεύθυνη για τον θάνατο που παιδιού της... ο θεός της το πήρε γιατί δεν το ήθελε και την έκανε να πληρώσει για αυτές τις σκέψεις... με τέτοιες σκέψεις έβγαλε το υπόλοιπο της ώρας μέχρι να δει το πρώτο φως της ημέρας να κάνει την εμφάνιση του ενώ ο Χρήστος υποδέχτηκε το πρώτο φως της ημέρας στην βιβλιοθήκη του σκεπτόμενος το κακό που είχε έρθει στο σπιτικό τους.