↬Χαλαρώνω

Start from the beginning
                                    

Έβγαλα από μέσα μου όσα έκρυβα από τότε που τον γνώρισα. Δεν έχω αφήσει κανένα μυστικό μου κρυμμένο από εκείνον πια.

«Ίσως γιατί φοβόμουν να σε πλησιάσω. Φοβόμουν οτι ένιωθα πράγματα που δεν είχα νιώσει ποτέ με καμία κοπέλα. Με τρόμαζε και με άλλαζε. Έφερνε πίσω τον καλό Ace, τον Ace που πέθανε όταν πέθανε και η μητέρα μου.»

Τα λόγια του με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο. Το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου και χαμήλωσα ντροπαλά το κεφάλι μου. Αρκετά μίλησα σήμερα.

«Ήμουν και εγώ ένας από τους λόγους που σε έκαναν να φύγεις.»

Συνειδητοποίησε ειλικρινά και γέλασα πικρά.

«Δεν πειράζει. Μπροστά στον πιο σημαντικό λόγο, δεν είναι τίποτα αυτό. Απλά πρόσθεσες λίγο παραπάνω ένταση στην άτονη ζωή μου που εκείνη την στιγμή δεν την χρειαζόμουν.»

Ξεφύσηξε.

«Ναι, σίγουρα, γιατί εάν δεν ήμουν εγώ εσένα τώρα θα σε είχε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο, επειδή αποφάσισες να τελειώσεις την ζωή σου, ενώ μπορούσες να δώσεις λύση σε αυτό το πρόβλημα που σε ταλαιπωρούσε.»

Είπε και θυμήθηκα την ημέρα που επιθυμούσα να βρω το σώμα μου νεκρό στην καυτή άσφαλτο.

«Κάποιοι άνθρωποι χάνουν την ζωή τους, ενώ την θέλουν όσο τίποτε άλλο στο κόσμο και εσύ πήγες να παραδόσεις το σημαντικότερο πράγμα που μας έχει δοθεί.»

Ένιωθα άσχημα ακούγοντας τα λόγια του. Ξέρω πως η θλίψη που βγάζει αυτή την στιγμή οφείλεται στον θάνατο της μητέρας του.

Η ξαφνική πίεση δημιούργησε κύματα δακρύων που απελευθερώθηκαν απρόσμενα από τα κατακόκκινα μάτια μου. Τα πρώτα δάκρυα οδήγησαν σε κλάμα. Σαν να μην περίμενε τέτοια αντίδραση, με τράβηξε στην αγκαλιά του.

«Δεν ήθελα να σε πιέσω περισσότερο, απλά ήταν οτι πιο ηλίθιο μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος.»

Είπε και έπιασε το πρόσωπο μου στις παλάμες του, σκουπίζοντας τα δάκρυα μου με τους αντίχειρες του.

«Και μένα είχε περάσει από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Ξέρω οτι δεν φάνηκε ποτέ αυτό γιατί κρύβω καλά τα συναισθήματα μου, αλλά μετά σκέφτηκα πως η μητέρα μου δεν θα ήθελε ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν με έφερε στην ζωή για να την επιστρέψω πίσω. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται.»

Είπε, χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά μου. Μιλούσε ασταμάτητα αναλύοντας τα πάντα για την μητέρα του. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να μιλάει τόσο πολύ. Ένιωθα οικεία κοντά του. Τόσο οικεία που ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του, εξουθενωμένη λόγω των τελευταίων ημερών.

«Κοιμήσου. Θα σε ξυπνήσω όταν έρθει ο πατέρας μου.»

Ψέλλισε, αφού στα ήρεμα λόγια του έπιανα τον εαυτό μου να χαλαρώνει.

«Ευχαριστώ για όλα.»

Και κάπως έτσι, παραδόθηκα σε έναν βαθύ ύπνο στην αγκαλιά του.

Φλογερές ΨυχέςWhere stories live. Discover now