Φλογερές Ψυχές

↬Κρύβομαι

Chapter 15

Skylar

Μπαίνοντας στο επόμενο μάθημα με σκυμμένο το κεφάλι, άκουσα τις χειρότερες προσβολές που είχα ακούσει ποτέ. Μέχρι και η καθηγήτρια με κοιτάει με περιέργεια.

Έρχεται κοντά μου. Καθάρισα τον λαιμό μου και προσπάθησα να φερθώ φυσιολογικά. Εξάλλου δεν συνέβη και κάτι τόσο διαφορετικό. Τι διαφορά έχει ο επίδεσμος στο χέρι από τον επίδεσμο στο πρόσωπο;

«Είσαι καλά γλυκιά μου;»

Έτριψε την πλάτη μου και έγνεψα καταφατικά, στην προσπάθεια μου να μην ξεράσω από την έντονη υποκρισία της που φανερωνόταν. Φαίνεται οτι δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί ένα παιδί σε μια τέτοια κατάσταση. Ποιος καθηγητής μπορεί άλλωστε;

Απομακρύνθηκε από κοντά μου και επέστρεψε στο γραφείο της—αφού τράβηξε την προσοχή όλων των παιδιών επάνω μου—φωνάζοντας για να ησυχάσει η τάξη.

Η πόρτα άνοιξε και ένας εξίσου τραυματισμένος Ace έκανε την εμφάνιση του. Η κ. Smith δεν είπε τίποτα, αντιθέτως, ξεκίνησε κατευθείαν το μάθημα. Βλέπετε έχει συνηθίσει να τον βλέπει μελανιασμένο από την κορυφή ως τα νύχια.

«Ελπίζω να έχετε αρχίσει ήδη τις εργασίες σας!»

Μας υπενθύμισε, την ώρα που έσβηνε τον πίνακα.

Ο Ace έκατσε στην άδεια θέση δίπλα μου, η οποία είναι κλασσικά η μόνη άδεια θέση σε ολόκληρο τον χώρο. Πιστεύω οτι εάν δεν ήταν αναγκαστικό πλέον να καθόμαστε μαζί, δεν θα καθόταν μαζί μου.

Μπορεί και να το μετάνιωσε ήδη.

Με αυτές τις σκέψεις, στράφηκα προς το μέρος του. Το βλέμμα του ήταν αδιάφορο και έδειχνε κουρασμένος.

Μερικά κορίτσια με κοίταξαν υποτιμητικά και στριφογύρισα τα μάτια μου. Αν ήθελαν τόσο πολύ να κάτσουν μαζί του γιατί δεν το έκαναν εξαρχής; Ο Ace φαίνεται πως δεν είναι από τα αγόρια που θα κυνηγήσει μια κοπέλα. Η ύπαρξη του και μόνο δημιουργεί ένα χαρέμι ολόκληρο, δεν χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα για να γίνει ελκυστικός.

Δυστυχώς τώρα δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από τα μαλλιά μου, τα οποία είναι μαζεμένα κάτω από τους επιδέσμους. Ήταν ένας πολύ εύκολος τρόπος για να ξεφύγω από την προσοχή των συμμαθητών μου.

Προσπαθώντας να τους αποσπάσω, στράφηκα προς τις σημειώσεις μου και παρέμεινα με χαμηλωμένο το κεφάλι μου για αρκετή ώρα, χαζεύοντας κατά την διάρκεια του μαθήματος.

Σκεφτόμουν την αντίδραση του θείου μου όταν δει τους επιδέσμους. Θα γίνει χαμός στο σπίτι. Έσφιξα τις γροθιές μου. Πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο δειλή. Εύκολο να το λες βέβαια και δύσκολο να το κάνεις. Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε, στις πράξεις όμως; Εκεί το χάνουμε όλοι μας. Αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι. Όσοι πράττουν σύμφωνα με τα λεγόμενα τους είναι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι.

«Πάλι πλακώθηκες με τον Bryce;»

Άκουσα μια φωνή ενός αγοριού που καθόταν πίσω μας και κλωτσούσε την καρέκλα του Ace, ο οποίος γρύλισε ως απάντηση και εκείνος γέλασε.

«Πλακώθηκε με τον Bryce.»

Έβγαλε μόνος του ένα συμπέρασμα, αλλά ο Ace έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν είχε καμία όρεξη να ασχοληθεί με τα σχόλια των συμμαθητών μας.

«Πίστευες οτι ο Bryce θα μπορούσε να με καταντήσει έτσι;»

Ρώτησε ειρωνικά και γύρισα προς το μέρος του. Είχε νευριάσει.

«Ησυχία!»

Φώναξε η καθηγήτρια και το κουδούνι χτύπησε. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη.

Ένιωσα το βλέμμα της κοπέλας που καθόταν αριστερά μου καρφωμένο επάνω μου την ώρα που μάζευα τα πράγματα μου.

Γύρισα δειλά προς το μέρος της. Δεν την έχω ξαναδεί. Παρατήρησα κάτι διαφορετικό στα μάτια της. Δεν ήταν οίκτος, ούτε λύπηση. Ήταν κάτι έντονο, μα όχι κακό. Είχε περίεργο στυλ. Όμορφα περίεργο στυλ. Δεν φορούσε εκείνα τα συνηθισμένα ρούχα που φοράνε όλα τα πλουσιοκόριτσα του σχολείου.

Ήταν ντυμένη στα μαύρα. Ακόμα και τα μαλλιά της ήταν μαύρα. Και τα μάτια της. Και το σκουλαρίκι στο αυτί της.

Κατάλαβα οτι απευθυνόταν σε εμένα, όταν παρατήρησα τα χείλη της να ανοιγοκλείνουν.

«Θέλεις να κάτσεις μαζί μου στην τραπεζαρία;»

Είπε και έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου. Την κοίταξα απορημένη.

Χαμογέλασε.

«Είμαι καινούργια και θέλω πολύ να σε γνωρίσω.»

Είπε με ειλικρίνεια και δέχτηκα, μιας και διέκρινα κάτι διαφορετικό επάνω της, ακόμα και στον τρόπο που προσελκύει ένα άτομο.

Χαμογέλασε πλατιά και άρπαξε την τσάντα της.

«Eleven, χάρηκα.»