Chapter 18
Skylar
«Skylar!»
Άκουσα την φωνή του θείου μου από την κουζίνα. Ακουγόταν ευδιάθετος και αποφάσισα να τον πλησιάσω—όχι οτι είχα κιάλλη επιλογή. Το γεγονός οτι τον αποφεύγω μπορεί να τον ενοχλήσει και να θυμώσει ξανά.
«Καλημέρα θείε, θέλεις να φτιάξω κάτι πρόχειρο για να φας;»
Ρώτησα, αν και γνώριζα οτι το ψυγείο ήταν άδειο. Έχω να φάω δύο μέρες.
«Δεν έχει φαγητό.»
Είπε λίγο πιο έντονα και χαμήλωσα το κεφάλι μου.
«Δεν έχουμε χρήματα;»
Ψέλλισα και έκατσα σε μια άδεια θέση στο τραπέζι, αγκαλιάζοντας την σχολική τσάντα μου.
«Δεν φταίω εγώ που με απέλυσαν Skylar!»
Είπε χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι και έσφιξα τις γροθιές μου.
«Ποιός θα κρατούσε έναν υπάλληλο που απαιτεί μισθό ενώ δεν πατάει πόδι στην δουλειά;»
Αντιμίλησα και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου, μετανιώνοντας την ώρα και την στιγμή που μπήκα στην κουζίνα. Πριν καν προλάβει να αντιδράσει, βγήκα τρέχοντας από το σπίτι με την τσάντα στους ώμους μου.
Έριξα μια ματιά προς το σπίτι μου, δεν ήταν κανένας έξω. Πάλι καλά δεν θέλησε να με κυνηγήσει. Ναι, το είχε κάνει και αυτό μια φορά. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του ξεφεύγει μερικές φορές.
Συνέχισα να τρέχω, μέχρι που έφτασα μπροστά στο άδειο σχολείο. Ήταν πολύ νωρίς και είχε ελάχιστα παιδιά έξω.
Έσκυψα και άφησα ελεύθερα τα χέρια μου να αγγίζουν τα γόνατα μου, στην προσπάθεια μου πάρω τις απαραίτητες ανάσες.
Δεν είχα φάει και μόλις εξάντλησα όλη μου την ενέργεια. Ένιωσα τα χείλη μου στεγνά και τον κόμπο στο στομάχι μου εντονότερο από πριν. Παραπατώντας, έκατσα σε ένα παγκάκι. Κάλυψα το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου.
Το μετάνιωσα κατευθείαν, διότι τα χέρια μου ήρθαν σε επαφή με τα ήδη μολυσμένα μου εγκαύματα.
Πολύ φοβάμαι οτι θα δημιουργηθούν ξανά φουσκάλες και θα χρειαστώ επίσκεψη στο νοσοκομείο. Ξεφύσηξα έντονα, νιώθοντας αρκετά απελπισμένη με την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.
Ήθελα τους γονείς μου και την οικογένεια μου πίσω, ήθελα ο θείος μου να μην είχε διαγνωστεί ποτέ με ψυχασθένεια, ήθελα να εξαφανίσω τα αηδιαστικά εγκαύματα από το πρόσωπο και το σώμα μου, ήθελα να φάω, να κοιμηθώ μια μέρα ήσυχα, να νιώσω μια μέρα όμορφα, μα ήταν αδύνατο. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Ύψωσα το βλέμμα μου στον ουρανό, παρατηρώντας το μέρος όπου βρίσκονται οι γονείς μου. Ίσως είναι καλύτερα εκεί πάνω. Χαμογέλασα πικρά, προσπαθώντας να γεμίσω το στομάχι μου έστω με ένα χαζό γέλιο.
Σηκώθηκα όρθια όταν το κουδούνι ήχησε. Πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα; Ζαλίστηκα ξανά εξαιτίας της απότομης κίνησης και στήριξα το σώμα μου επάνω σε ένα δέντρο.
Δεν αντέχω. Η έλλειψη τροφής σε συνδυασμό με την υπερβολικά υψηλή θερμοκρασία με αποδυνάμωναν. Πλησίασα τις βρύσες και γέμισα το άδειο μπουκάλι μου, πίνοντας μερικές γουλιές για να μην αφυδατωθώ.
Πέταξα το μπουκάλι στον κάδο, μιας και αλλοίωνε την γεύση του νερού πλέον, από την πολύ χρήση. Φόρεσα ξανά την τσάντα μου και γυρνώντας προς την μεριά της εισόδου, σταμάτησα απότομα στο άκουσμα μιας φωνής.
«Είσαι καλά;»
Ρώτησε ο Ace λαχανιασμένος. Συνειδητοποίησα οτι τόση ώρα έκανε προπόνηση μαζί με κάτι άλλα παιδιά στο γήπεδο. Ζαλιζόμουν τόσο πολύ που δεν συνειδητοποιήσα οτι δεν ήμουν μόνη.
Χαμήλωσα το κεφάλι μου για να μην ρεζιλευτώ ακόμη περισσότερο στους υπόλοιπους μαθητές και έκρυψα το πρόσωπο μου με τα μαλλιά μου.
«Ναι.»
Είπα προσπαθώντας να αγνοήσω τα χθεσινά γεγονότα. Έσφιξα τις γροθιές μου.
«Σχετικά με χθες—»
«Ξέρω ξέρω, δεν ήθελες να παραδεχθείς οτι μιλούσες με το κορόιδο του σχολείου.»
Εξέφρασα για δεύτερη φορά σήμερα τις σκέψεις μου, κοιτώντας τον στα μάτια και ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από επάνω μου.
«Δεν έπρεπε να βγάλεις τους επιδέσμους σου.»
Ξεφύσηξα.
«Δεν το έκανα επειδή με εκνεύρισες εσύ.»
Είπα νιώθοντας τον θυμό να ρέει μέσα μου.
«Τότε γιατί τους έβγαλες; Έχει χειροτερέψει πολύ.»
Είπε και το κεφάλι μου άρχισε να βουίζει. Έτσι, στηρίχθηκα άθελα μου επάνω στο στέρνο του. Με έπιασε απαλά από τους καρπούς μου που βρίσκονταν πλέον στο γεροδεμένο του στήθος.
«Τελικά είσαι καλά;»
Ρώτησε ξανά και πριν προλάβω να απαντήσω, είχαν μαυρίσει ήδη όλα γύρω μου. Για άλλη μια φορά.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Φλογερές Ψυχές
Teen FictionΗ Skylar Bretton, ορφανή από γονείς, μένει με τον ψυχικά διαταραγμένο θείο της και βιώνει μια δύσκολη περίοδο, καθώς την κακοποιεί. Ο Ace Smoker, γιός ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία φαίνεται πώς ζει την ζωή που όλοι ονειρεύονται. Ή μήπως όχι;
