Φλογερές Ψυχές

↬Εντυπωσιάζομαι

Chapter 24

Skylar

«Καλημέρα.»

Χαμογέλασα όταν άκουσα την φωνή της μικρής Melissa.

«Καλημέρα. Πως είσαι;»

Εδώ και μια εβδομάδα συναντιόμαστε κάθε μέρα στο πάρκο και την πηγαίνω εγώ στο σχολείο.

Εδώ και μια εβδομάδα ο Ace με αποφεύγει, ενώ ο θείος μου συμπεριφέρεται καλύτερα, μιας και είναι πολύ απασχολημένος με την νέα του δουλειά.

Νιώθω άσχημα για την Melissa. Η μητέρα της δεν ζει και δεν έχει καλές σχέσεις με τον αδερφό της. Για τον πατέρα της δεν μου έχει μιλήσει. Πέρα από το γεγονός οτι δεν μπορώ να αφήσω ένα μικρό παιδί να πηγαίνει μόνο του στο σχολείο, υπάρχει χημεία μεταξύ μας, παρόλο που έχουμε δέκα χρόνια διαφορά. Σαν μικρή μου αδερφή.

Της συμπεριφέρομαι λες και την γνωρίζω χρόνια. Ίσως επειδή με βλέπει σαν μια φυσιολογική κοπέλα, κάτι που οι συνομήλικοι μου δεν το κάνουν. Ούτε και η Eleven πλέον. Μιλάμε πού και πού, αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Έχει βρει νέες φίλες πιο κοντά στο στυλ της. Μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά, σκουλαρίκια στο πρόσωπο. Χαίρομαι για εκείνη.

«Καλά είμαι. Έβγαλες τους επιδέσμους.»

Διαπίστωσε και χαμογέλασε στραβά, φανερώνοντας τα μικροσκοπικά της δόντια.

Ήταν αλήθεια οτι τους είχα βγάλει. Μπορούσα να αφήσω το μαλλί μου ελεύθερο και το πρόσωπο μου είχε απαλλαχτεί από τον πόνο.

«Ναι.»

Επιβεβαίωσα και έπιασε το χέρι μου σφιχτά.

«Είσαι πολύ όμορφη, σαν την μαμά μου.»

Το χαμόγελο της εξαφανίστηκε στην ανάμνηση της μητέρας της, καθώς μια πληγωμένη έκφραση το αντικατέστησε. Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι. Δεν πρέπει ένα τόσο μικρό παιδί να υποφέρει τόσο.

«Ευχαριστώ. Και εσύ το ίδιο.»

Είπα με σκοπό να της φτιάξω το κέφι και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.

Συνήθως δεν μιλάμε πολύ, πέρα από τα τυπικά. Είμαστε και οι δύο λιγομίλητες και η Melissa πιο ντροπαλή από εμένα, οπότε εάν χρειαστεί να μιλήσω θα το κάνω. Κανένας δεν μου είχε ξαναπεί οτι ήμουν όμορφη, πέρα από τους γονείς μου φυσικά που δεν παρέλειπαν να μου το επαναλαμβάνουν συνεχώς, όπως όλοι οι γονείς άλλωστε.

«Πάμε, θα αργήσεις.»

Ψιθύρισα και απομακρύνθηκε από κοντά μου.