Φλογερές Ψυχές

↬Χαλαρώνω

«Ίσως υπάρχει ένας πολύ εύκολος τρόπος για να μεταφερθεί ο θείος σου σε μια άλλη κλινική, πιο έμπιστη με περισσότερη επιτήρηση, όπου θα μπορούμε να τον επιβλέπουμε και να γνωρίζουμε τις κινήσεις του, αλλά θα χρειαστώ την βοήθεια σου σε αυτό.»

Είπε και έγνεψα κατευθείαν καταφατικά.

«Πρέπει να εξηγήσεις τα πάντα στον πατέρα μου. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να το κάνεις βασικά, για να μάθει γιατί θα μείνεις εδώ προσωρινά.»

Δάγκωσα τρομαγμένη το κάτω χείλος μου.

«Δεν μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία;»

Ρώτησα προσπαθώντας να το αποφύγω όλο αυτό.

«Η κλινική αυτή ανήκει στον πατέρα μου. Ο θείος σου θα παραμείνει εκεί δωρεάν και θα είναι πολύ καλύτερα σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Η θεραπεία του θα έχει αποτελέσματα, εκεί δεν θα μπορέσει να αποφύγει τα φάρμακα. Υπάρχουν κάμερες παντού και το προσωπικό είναι άριστο.»

Είπε και προσπάθησα να σκεφτώ μέσα στον ελάχιστο χρόνο που μου έδωσε, αλλά οτι και να σκεφτόμουν δεν μπορούσα να αρνηθώ.

«Εντάξει, θα το κάνω.»

Είπα και χαμογέλασε. Χαμογέλασε αθώα, γλυκά και ανταπέδωσα μετά από αρκετό καιρό. Χαμογέλασα αληθινά γιατί ένιωθα ασφάλεια με τον άνθρωπο που έβλεπα μπροστά μου.

«Ευχαριστώ. Πολύ.»

Ψέλλισα και ήθελα να τον αγκαλιάσω ξανά, αλλά ήταν πιθανό να τον έφερνα σε δύσκολη θέση.

Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, με πλησίασε και έκατσε ακριβώς δίπλα μου. Πλέον αντικρίζαμε και οι δύο έναν πίνακα με λουλούδια στον απέναντι τοίχο του δωματίου.

«Είσαι το μόνο άτομο που εμπιστεύομαι αυτή την στιγμή.»

Είπα, χωρίς κανέναν δισταγμό. Ήταν η αλήθεια.

«Είσαι το μόνο άτομο που έχω εμπιστευτεί σε όλη μου την ζωή, πέρα από την οικογένεια μου. Και εγώ δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Είναι δύσκολο όταν σε περιτριγυρίζουν ψεύτικοι άνθρωποι.»

Είπε, χωρίς να με κοιτάξει. Μα εγώ τον κοιτούσα ήδη.

«Εσύ επέλεγες την παρέα τους. Πολλές φορές με έκανες να νιώθω σαν σκουπίδι για να μην τους χάσεις.»