Stray Kids

17

 Buiten schijnt de zon, het is voor de tijd van het jaar nog best wel warm. De wind waait vrijwel niet, vele vogels vliegen in het rond en zijn enthousiast aan het fluiten. Mi-so kijkt zoekend om zich heen, niet goed wetend waar de jongen op haar zal wachten. Of hij wel op haar zou wachten. Ze haalt haar telefoon tevoorschijn en kijkt of ze toevallig nog een berichtje van hem heeft gekregen. Haar aandacht wordt getrokken door een Instagram melding, ze klikt er op. Een kleine glimlach vormt zich rond haar lippen als ze de geplaatste reactie leest. ''Wat laat je zo glimlachen?'' de plotselinge reactie laat het meisje schrikken waardoor ze haar telefoon op de grond laat vallen. ''Oh sorry, ik wou je niet laten schrikken.'' de zwart harige jongen pakt snel haar telefoon van de grond af, voor hij kan zien wat er op het scherm staat afgebeeld pakt Mi-so de telefoon uit zijn handen. ''Is niet erg.'' ze stopt de telefoon snel weer terug in haar tas. ''Laten we gaan.'' merkt ze op waarna ze het schoolplein af loopt, de jongen volgt haar al snel. ''Waar wil je heen gaan?'' vraagt Jeongin, hij kijkt het meisje aan. ''Ergens waar jij je kan concentreren.'' antwoordt ze simpel, zelf denkt ze even na. Het is haar wel vaker opgevallen dat Jeongin altijd erg snel afgeleid is, alsof hij altijd deel wilt nemen aan alle gesprekken die in de klas gaande zijn.
''Okay, wat laat je denken dat in het park huiswerk maken een goed idee is?'' vraagt Jeongin die even om zich heen kijkt, omdat het zulk mooi weer is zijn er veel mensen in het park te vinden maar ondanks dat er zoveel mensen zijn heeft het ook wel weer iets rustigs. Het tweetal neemt plaats op een houten bankje dat langs het pad staat. ''Geloof me, dit is een plek waar je je goed kan concentreren. Het is veel beter dan een stille kamer waar je niks anders hebt dan vier witte muren om je heen.'' legt Mi-so uit die haar tas naast zich neer zet waarna ze het ding open ritst en er een aantal boeken uit haalt. ''Zeg, waar heb je de meeste moeite mee?'' vragend kijkt ze de jongen aan. ''Alles...'' mompelt de jongen zo zacht dat Mi-so het niet kan verstaan. ''Wat zei je?'' ze trekt een wenkbrauw op en kijkt de jongen aan die opeens zijn blik afwendt. Alsof hij nu opeens niet meer zo zelfverzekerd is. ''A-alles.'' antwoordt hij, dit keer alleen iets harder. ''Laten we maar beginnen met wiskunde? Dat lijkt me wel een verstandig idee.'' Mi-so pakt haar wiskunde boek en slaat hem open op de bladzijde van het hoofdstuk waar ze nu zijn. ''Okay, wat begrijp je niet aan wiskunde?'' weer kijkt ze de jongen aan die inmiddels een schrift en pen tevoorschijn heeft gehaald. ''Gewoon, ik begrijp het niet.'' anwoordt Jeongin die het boek niet eens een blik waardig gunt. ''Heb je ook een concrete vraag? Ik kan je moeilijk helpen als je niks concreets te vragen hebt.'' Mi-so bladert even door de theorie bladzijden van het hoofdstuk heen. Het blijft even stil tussen de twee, Jeongin heeft duidelijk geen concrete vragen en het wordt Mi-so langzaam duidelijk dat vrijwel alles voor deze jongen een grote waas is. ''Goed, zal ik dan maar bij het begin beginnen? Dat lijkt me wel handig.'' Mi-so gaat even goed zitten en bgeint dan met het uitleggen van de theorie, ze gebruikt bij haar uitleg woorden en voorbeelden die voor Jeongin makkelijk te begrijpen zijn. Ze kan aan de jongen merken dat hij zijn best doet op te letten en probeert alles wat ze vertelt te begrijpen.
''Wow, nu je het op deze manier vertelt lijkt het allemaal zo logisch!'' merkt Jeongin lichtelijk verbaasd op, hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat Mi-so zo goed dingen uit kon leggen. Wiskunde was echt een vak waar hij veel moeite mee had, hij begreep de theorie nooit en kon daardoor onmogelijk de opdrachten maken. ''Ik ben blij dat je het een beetje begrijpt.'' Mi-so klapt haar boek dicht, ze waren inmiddels al weer een tijdje bezig en het lijkt haar verstandig als ze er voor vandaag maar even mee stoppen, boven dat heeft ze ook nog een belangrijke afspraak en dus moet ze wel naar huis. ''Het lijkt me verstandig om vandaag maar te stoppen, ik zie je morgen op school weer.'' Mi-so staat op en pakt haar tas van de grond af, Jeongin staat ook op en houdt het meisje tegen. ''Wacht, zullen we anders wat gaan drinken? Ik betaal.'' stelt Jeongin voor, de woorden zijn er uit voor hij er zelf erg in heeft. Mi-so schenkt hem een glimlach maar schudt haar hoofd. ''Sorry, maar ik heb een andere afspraak. Misschien een volgende keer?'' Mi-so draait zich om, maar net als ze weg wilt lopen zegt Jeongin nog wat. ''Je hebt zeker afgesproken met Hyunjin, of niet soms?'' Mi-so bevriest even, niet goed wetend wat ze daar op moet antwoorden. Hoe weet hij dat eigenlijk? ''Ik zie je morgen.'' zegt ze nog voor een laatste keer waarna ze nu echt van de jongen weg loopt, opweg naar de plek waar ze met de oudere jongen had afgesproken.