Stray Kids

03

"Lieverd, ben jij dat?" klinkt een vrouwelijke stem zodra Jeongin de voordeur achter zich dicht doet. "Ja." antwoordt hij gevolgd door een zucht, hij trekt zijn schoenen en jas uit en loopt dan naar de keuken waar zijn moeder al met een kopje thee en een schaaltje koekjes op hem zit te wachten, ook al weet hij dat zij niet degene is die het klaar gemaakt heeft.
"Ik ga naar mijn kamer mam." zegt de jongen zodra hij zijn moeder ziet maar de vrouw laat hem niet zomaar gaan. "Hoe zit het met dat cijfer? Je zou vandaag een cijfer terug krijgen." Jeongin blijft meteen stil staan, niet zeker wat hij moet doen. Hij draait zich langzaam om naar zijn moeder die erg nieuwsgierig is naar hoe haar zoon de toets gemaakt heeft. "Ga je me dat cijfer nog vertellen, of moet ik het gaan raden?" de vrouw slaat haar armen over elkaar, de reactie van haar zoon geeft al aan wat zijn cijfer is.
Jeongin haalt eens diep adem. "Je gaat me niet vertellen dat het nu alweer een onvoldoende is toch?"
"Mam, ga j-" "Jeongin! Weet je wel niet hoeveel geld wij in jouw school stoppen, we vragen echt niet veel van je. Hoe moeilijk is het nu om eens je boek open te doen en wat te leren!" roept de vrouw uit die duidelijk kwaad begint te worden. "Jullie vragen niet veel van mij?! Volgens mij hebben jullie geen idee hoeveel druk jullie op mijn schouders leggen! Dat hele bedrijf van papa interesseert me geen ene mo-" "Nu is het genoeg Jeongin!" sist de oudere vrouw, ijzig kijkt ze haar zoon aan. "Jij levert je telefoon nu in en gaat naar je kamer waar je gaat leren!" roept de vrouw die haar hand uitsteekt. Jeongin wil wat terug zeggen maar besluit dta het beter is niks te zeggen, hij legt zijn telefoon in zijn moeder haar hand en stampt dan de keuken uit.

"Alstublieft, hier is uw bestelling. Geniet er van." glimlacht Mi-so die de oudere man een papieren tasje met daarin zijn bestelling overhandigt. "Dankjewel meid." de man schenkt haar een glimlach en loopt vervolgens de winkel uit.
"Mi-so, lieverd, werk je nu nog steeds? Ik had je een half uur geleden al gezegd dat je moest gaan stoppen. Je moet morgen weer naar school en je hebt genoeg andere dingen te doen." een redelijk gezette vrouw komt naar het jongere meisje toegelopen met een leeg dienblad in haar handen.
"Ik weet dat je dat gezegd had mam, maar i-" "Geen ge-maar. Ga maar lieverd, je hebt al genoeg gedaan vandaag. Je vader en ik zullen de zaak wel sluiten. Ga jij maar alvast naar bed." mevrouw Chae drukt een kus op haar dochter haar wang. "Okay, ik ga al." Mi-so knoopt haar schort los en loopt na gedag gezegd te hebben tegen haar ouders het kleine koffie tentje uit haar huis in. Ze loopt naar haar kamer toe waar ze op haar bed neer ploft.
"Ik zal nog wel even snel geschiedenis door nemen voordat ik ga slapen." mompelt ze tegen zichzelf, ze pakt haar gescheidenis boek tussen de vele schoolboeken weg en gaat in de kleermakerszit op haar bed zitten. De brunette slaat het boek open op de juiste pagina en begint met het door lezen van het hoofdstuk wat ze voor de volgende les voor moesten bereiden.
Halverwege het hoofdstuk gaat ze op haar buik liggen, ze laat haar kin op haar handen steunen terwijl haar ogen de vele woorden en afbeeldingen in het boek scant. Haar ogen worden langzaam zwaarder, voor enkele seconden legt ze haar hoofd op haar boek neer. Haar ogen vallen langzaam dicht en duurt dan ook niet lang meer voor ze in slaap valt.

"Jeongin, lieverd. Kom je nog eten?" klinkt de stem van zijn moeder aan de andere kant van de deur, ze klopt even op de deur maar krijgt geen reactie. Jeongin zucht eens diep en gaat reachtop zitten zodra hij de deur open hoort gaan. "Mam, ik heb geen trek." gromt de jongen, hij is duidelijk nog steeds boos op zijn moeder.
"Jeongin, doe nu niet zo boos. Ik snap dat je een beetje boos op me bent, maar dan kan je nog wel normaal doen tegen je moeder."
Jeongin rolt met zijn ogen wat zijn moeder ook langzaam weer boos maakt. "Goed, als je zo eigenwijs wilt doen. Eet dan maar niet!" de vrouw loopt de kamer uit en slaat de deur met een harde klap achter zich dicht. "Whatever..." mompelt Jeongin die vervolgens weer op zijn bed gaat liggen. "Het zal wel."