İlk Hikâye: Tehlikeli
İkinci Hikâye: Düşman
Yan Hikâye: Şeytanın Bahçesi
.
Mary, ileride yaşayacağı hayatın kan ve ölüm ile çevrili olacağını aklının ucundan bile geçirmemiş bir kızdı. Evlerinin hemen yanında yaşayan gizemli adam hakkında bilmediği...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm Şarkısı; Halsey - Control
×
Bill, annesinin eski arabası olan lacivert 70'ler model arabasını ıssız ve orman denecek kadar büyük olan bir pakta durdurdu. Etrafta rüzgârın yapraklara sürtündüğünde çıkardığı sesten başka hiçbir ses yoktu. Gökyüzü karanlık, hava soğuk ve etraf kurumuş yapraklarla doluydu.
Mary yaptığı planı gözden geçirdi, belli etmeden göz ucuyla penceresinden dışarıyı taradı ve kaçtığında eline alabileceği herhangi bir taş bulmaya çalıştı. Ama büyük taşların hepsi parkın giriş yolunda kalmıştı anlaşılan, çünkü bir tane bile göremedi. Belki de kurumuş yaprakların altında vardır, diye düşündü ama arabadan kaçtığında eğilip arayacak zamanı yoktu. O da yedek plan olarak, arabadan çıktığında var gücüyle geldikleri yere, yani parkın girişine koşacağı ve gördüğü taşlardan en büyüğünü alıp kullanmak zorunda kalana dek koşmaya devam edeceği bir plan yaptı.
Bill hâlâ radyoda çalan şarkıyı mırıldanıyor, el frenini çekmesine rağmen oturduğu yerde sürücü aynasından saçlarını düzeltmeye devam ediyordu.
Mary son kez konuşarak ikna etmeyi denedi. "Yakışıklısın Bill ve bunun da farkındasın..." diye girdi lafa. Bill'in bakışlarını üstünde hissedince onun dikkatini çektiğini anladı ve devam etti. "Eminim seninle bu-" Duraksadı, ne diyebilirdi ki buna... "-bu şeyi yapmak isteyen bir sürü kız vardır." Bir süre daha durdu ve göz ucuyla sağına bakıp nasıl gittiğini anlamaya çalıştı.
Bill yaptığı şeyleri bırakmış ve ona dönmüş dinliyordu. Belki de bu konuşma işe yarayabilirdi.
"Pişman olacağın bir şey yapmadan gidelim buradan. Sen böyle biri değilsin Bill." Kendi ağzından çıkan şeyin doğruluğunu tarttı kafasında. Belki de o hep böyle biriydi ama Mary bunu göremeyecek kadar kör olmuştu. Vücudunu ona doğru döndürdü ve Bill'in gözlerinin tam içine baktı. "Beni eve götür Bill. Sen kötü bir insan değilsin."
Bill bir süre sessizce durdu ve onu dinledi. Bakışları donuktu, tam olarak ne düşündüğü belli olmuyordu. "Haklısın Hudson," dedi. "Ben kötü bir insan değilim."
Mary istemsizce tuttuğu nefesini geri bıraktı. Rahatlamıştı.
"Fakat," dedi Bill, parmağını havaya kaldırarak. "insanların benimle oynamasını sevmem. Bütün gece hatta günlerdir, haftalardır beni peşinden koşturup ve flörtleşip öylece kenara atamazsın."
Mary'nin gözleri fal taşı gibi açılmıştı bu sefer. Demek ki konuşma işe yaramamıştı. "İstemiyorum lafını anlayamayacak kadar aptal olamazsın!" Ama devamını getiremeden yanağında şiddetli bir acı hissetti. Yanağına tokat yediğini acının kendini göstermesi ile fark etti.
"Benimle böyle konuşma, Hudson." dedi Bill onun üzerine doğru eğilerek. "Yoksa bu arabadan hiç çıkamazsın!"
