Το παιχνίδι της μοίρας

Κεφαλαιο 49

Προσπαθούσε να το ξεπεράσει αλλα βαθιά μέσα του ήξερε πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ.Απλα κάποια στιγμή θα το συνηθίσει.Ειχε αρχίσει να αισθάνεται κάθε μέρα και πιο πολυ το κενό που άφησε στην καρδιά του και στην ζωή του η Βικτόρια.

Η Αριάδνη είχε χάσει την κολλητή της.Μπορουσε να νιώσει έντονα την απουσία της από οτιδήποτε έκανε ή σκεφτόταν.Ειχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας της και το να μην την έχει κοντά της τής στοίχισε πολυ.

Ο Άρης ήταν συντετριμμένος.Μολις είχε βρει την αδερφή του και την έχασε.Αισθανοταν τυχερός που είχε την ευκαιρία να την γνωρίσει νωρίτερα.Ηξερε για πιο πράγμα μιλούσε στο γράμμα που του άφησε.Πιστευε και ο ίδιος πως υπήρξε μια ξεχωριστή σύνδεση ανάμεσα τους.

Το ένιωθε.Και από πάντα της συμπεριφερόταν όπως θα συμπεριφερόταν στην μικρή του αδερφή.

Ο Άλλαν και ο Έιντεν μπορεί να μην την γνώριζαν πολυ καιρο για να δεθούν πολυ μαζί της όμως μπορούσαν να καταλάβουν το κενό στις ζωές τους.Ειχαν περάσει πολυ ωραία όλοι μαζί και ήξεραν πως ήταν ξεχωριστός άνθρωπος.

Ο Στέφανος είχε αρχίσει να την ξεπερνάει σιγά σιγά αλλα ο πόνος του δεν άλλαξε.Την είχε ερωτεύτει αυτή την κοπέλα.Δεν ήταν λίγο αυτό.

Ο Λουκάς κατάλαβε πως είχε σχηματίσει λάθος για την Βικτόρια.Δεν ήταν καμία τυχαία,κακοτροπη κοπέλα της ηλικίας της.Το αντίθετο.Ηταν πολυ δυνατή και καλοσυνάτη.Σκεφτοταν πάντα τους άλλους και μετά τον εαυτό της.

Ο Παύλος δεν μπορούσε να πιστέψει πως η αδερφούλα του είχε πεθάνει.Παρολες τις εξελίξεις δεν σταμάτησε ποτέ να την αγαπάει.Την είχε δει να μεγαλώνει,να βιώνει την απώλεια από πολυ μικρή και τελικά την είδε να χάνει την ζωή της.

Η μαμα της ήταν απαρηγοριτη.Ειχε χάσει την κόρη της.Ζουσαν μόνες τους για έξι χρόνια.Εβλεπαν τον Παύλο σποραδικά και είχε συνηθίσει να έχει την Βικτόρια στο σπιτι για παρέα.Δεν άντεχε τον πόνο της απώλειας και του χαμού.Προσπαθουσε όμως να κρατήσει το κεφάλι της ψηλά για τον γιο της.

Θα ήταν πολυ άδικο εάν κατέρρεε και δεν ήταν ικανή να ειναι σωστή μητέρα για το παιδί της που ακόμα ζει.Θα είχαν ο ένας τον άλλον σαν στήριγμα.

Όλοι πονούσαν.Ομως πίστευαν πως θα το συνηθίσουν κάποια στιγμή.Περασε όμως  πολύς καιρός μέχρι να σημειωθεί αλλαγή.

Τελικά μπόρεσαν να συνεχίσουν τις ζωές τους στους κανονικούς τους ρυθμούς.Απλα χωρίς εκείνη.

Τα παιδιά-εκτός από την Αριάδνη και τον Άλλαν-διάβαζαν πολλές ώρες για να μπορέσουν να περάσουν στην σχολή που θέλουν.Οταν έφτασε ο Μάιος δεν μιλούσαν συχνά μεταξύ τους.Συναντηθηκαν όλοι μαζί μόλις έδωσαν το τελευταίο μάθημα.

Τότε ήταν που ξανά ένιωσαν έντονο το κενό που άφησε η Βικτόρια.Προσπαθησαν να το αγνοήσουν.Ομως ήξεραν μέσα τους πως δεν γινόταν.

Τον Αύγουστο έμαθαν πως όλοι πέρασαν εκεί που ήθελαν.Ηταν πολυ χαρούμενοι.

Ο Άλλαν και η Αριάδνη έπρεπε να περιμένουν άλλη μια χρόνια για να τελειώσουν.Ηταν η δίκη τους χρόνια.Επρεπε να βάλλουν τα δυνατά τους.Και αυτό έκαναν.Δεν σταμάτησαν να κάνουν παρέα με τους υπόλοιπους που ήταν στο πανεπιστήμιο.Η Αριάδνη ήταν ακόμα μαζί με τον Αλεξ και ήταν πολυ ευτυχισμενη.

Τελείωσε και αυτή η χρόνια και η Αριάδνη και Άλλαν πέρασαν στις σχολές που ήθελαν.

Εκείνη την χρόνια πήγαν όλοι μαζί διακοπές.Περασαν πολυ ωραία.Ειχαν ξανά βρει τον εαυτό τους.Μπορουσαν να χαμογελάσουν.

Μπόρεσαν να εκπληρώσουν τα όνειρα τους.Ηταν ευχαριστημένοι με την ζωή τους.Δεν ξέχασαν την Βικτόρια ποτέ.Ολοι είχαν από κάτι για να την θυμούνται.

Ο μόνος που δεν μπόρεσε όχι μόνο να το ξεπεράσει αλλα ούτε να το συνηθίσει ήταν ο Αχιλλέας.

Δεν ειναι πως δεν ήταν χαρούμενος ή πως δεν χαμογελούσε ποτέ.Απλα ποτέ δεν ένιωσε ολοκληρωμένος.Ποτε ξανά από εκείνη την μέρα.Απο την μέρα που την βρήκε στο κρεβάτι της.

Από την μέρα που άκουσε για τελευταία φορά την φωνή της.Οταν έθαψε την Βικτόρια,έθαψε και ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς του και του εαυτού του.

___________
Γειαα σας:)

Από την μέρα που διάβασαν τα γράμματα πέρασαν περίπου 2 χρόνια.

Η ζωές των ηρώων μας άλλαξαν.

Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε τι έκανε ο καθένας στην ζωή του.

Τα λεμεε
Φιλιααα
-Βάσω🥀