Το παιχνίδι της μοίρας

Κεφαλαιο 48

•Goodbye•

Σήμερα ειναι η κηδεία.Εχουν περάσει δυο μέρες από εκείνη την καταραμένη μέρα.Δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά.

Όπου και να κοιτάξω βλέπω το πρόσωπο της.Δεν αντέχω αλλο.Δεν μπορεί να ειναι πραγματικότητα.Δεν μπορεί να μην την ξαναδώ.

Δεν μπορεί το παραμύθι μας να πήγε τόσο στραβά.Δεν γίνεται.Απλα δεν γίνεται.

Τώρα είμαστε στην εκκλησία.Η μητέρα της μας είπε πως άμα θελουμε μπορούμε να πούμε δυο λόγια για εκείνη.

'Ειμαι σίγουρη πως αυτό θα ήθελε'

Αυτά ήταν τα λόγια της.Εγω ούτως ή άλλως θα έλεγα.Δεν νομίζω πως θα ειναι αρκετα αλλα δεν θέλω να τα πω σε μάρμαρο αργότερα.Θα τα πω σήμερα.

Και ήρθε η ώρα.

'Σήμερα είμαστε εδώ μαζεμένοι για τον χειρότερο λόγο.Σημερα χάνουμε την κόρη,την αδερφή,την καλύτερη φίλη και τον έρωτα της ζωής μας.Σημερα πρέπει να αποχαιρετήσουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο.Εφυγε γρήγορα και απρόσμενα.Εφυγε άδικα.Ξερω πως όσοι είστε εδώ έχετε κάτι να θυμάστε από την Βικτόρια.Εγω πέρα από τις πολλές και απίστευτες αναμνήσεις που έχω μαζί της έχω να θυμαμαι κι αλλα.Το πως κοκκίνιζε κάθε φορά που θα την πείραζα.Το ότι όταν αγχωνοταν έβαζε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της.Το ότι ήταν καλή με όλους.Ακομα και με αυτούς που την ενοχλούσαν στο σχολειο.Περασε πολλά αλλα ποτέ δεν έχασε την δύναμη της.Πληγωθηκε πολλές φορές.Της είχα υποσχεθεί πως δεν θα την πληγωσω ποτέ αλλα αθέτησα την υπόσχεση μου.Και λυπάμαι για αυτό.Ομως όλο αυτό μας ωρίμασε.Η Βικτόρια μου έμαθε τι πάει να πει ειμαι ερωτευμένος με κάποιον.Πως νιώθεις όταν αγαπάς.Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως αυτές οι πεταλούδες οντως υπάρχουν.Υπαρχουν κάθε φορά που κοιτάς το αλλο σου μισό.Καθε φορά που ακούς την φωνή της.Καθε φορά που γελάει.Ξερεις πως την αγαπάς όταν την βλέπεις να κλαίει και εύχεσαι να νιώθεις εσυ τον πόνο της.Η Βικτόρια δεν έχασε ποτέ την πίστη της κι ας πόνεσε.Ακομα και στις τελευταίες της μέρες σκέφτηκε τους αγαπημένους της.Ηθελε να είμαστε εμείς καλά.Μας έλεγε να μην κλαίμε ποτέ.Ευχομαι να βρείτε όλοι-εάν δεν έχετε βρει-κάποιον να τον αγαπάτε και να σας αγαπάει τόσο πολυ που να μετράτε τα λεπτά για να τον δείτε,να δώσει χρωμα στην ζωή σας όπως έκανε η Βικτόρια στην δίκη μου.'

Όταν τελειωσα άκουσα πολλά χειροκροτήματα αλλα δεν νοιάστηκα.

Όση ώρα μιλούσα κοιτούσα τους υπόλοιπους και της έριχνα κλέφτες ματιές.Τωρα την πλησίασα.Δεν μπορώ να την αφήσω μόνο με αυτά που είπα στους άλλους.Θελω να της μιλήσω προσωπικά.