Uchiha Natsuki.
Z charakteru wierna kopia ojca, z wyglądu - matki.
Znaki szczególne? Brak oczu ojca, brak siły matki.
Nie każdy ma na tyle szczęścia, by urodzić się shinobi. Mało kto rodzi się geniuszem. Ona na te tytuły będzie musiała sobie zas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nie takiego widoku Natsuki oczekiwała.
Ujrzała młodego mężczyznę, pochylającego się nad unieruchomionym grubymi pasami shinobi. Jedną dłoń opierał na zniszczonym krześle, na którym usadzony był zdrajca wioski, a w drugiej trzymał kunai, do połowy wbity w bok mężczyzny, tuż po żebrami. Ubranie jeńca zdążyło już przesiąknąć krwią, a błędny wzrok i urywany oddech dopełniały jedynie marnego widoku.
Jednak to nie poza, w jakiej członek ANBU i jego ofiara się znajdowali, wstrząsnęła nastolatką.
Gdy odwrócił lekko głowę i spojrzał w jej stronę, mimowolnie poczuła gwałtowny dreszcz, który wstrząsnął jej ciałem.
Bała się.
Coś w jego spojrzeniu było przytłaczającego, przerażającego, a zarazem dziwnie hipnotyzującego. Pozbawione jakichkolwiek emocji oczy błyszczały piękną czerwienią i patrzyły na nią w sposób, jaki mógłby sugerować, iż mężczyzna potrafiłby sięgnąć najdalszych zakamarków jej umysłu, bez najmniejszego choćby problemu. Na jego twarzy dostrzegła kropelki potu, które spływały również po szyi, przez co nawet włosy miał wilgotne. Blada, acz niesamowicie przystojna twarz, wydawała jej się dziwnie znajoma, choć nie była w stanie zmusić się, by wypowiedzieć swoje przypuszczenia głośno. Czuła, jak głos zamiera w jej gardle i nie potrafi wydostać się na zewnątrz, więc zamknęła usta, speszona i zawstydzona swoim zachowaniem. Widziała gęsią skórkę, która pokryła jej ciało, a krótkie włoski na rękach stanęły dęba. Po raz ostatni, zanim odwróciła wzrok, zlustrowała nim mężczyznę.
Nie mógł być wiele starszy od niej, lecz otaczała go niespotykana jej dotąd aura dojrzałości. Włosy miał tak samo ciemne, jak Kageyama i dopiero wtedy zrozumiała do końca, że to właśnie jego jej przypominał. Ale był taki poważny...
– Starsza z sióstr Uchiha? – Jego zimny ton głosu wyrwał ją z zamyślenia, kiedy patrzyła w dół na swoje dłonie, wyginając po kolei każdy palec, jak gdyby było to najbardziej interesujące zajęcie na świecie.
Kakashi Hatake przyglądał się dziewczynie uważnie od momentu, gdy wprowadził ją do podziemi. Nic jej nie przeraziło, ani cele, w których znajdowały się nieudane pozostałości po ludzkich eksperymentach, ani wyzwiska, jakie rzucali w jej stronę czekający na przesłuchania shinobi.
Co więc sprawiło, że na widok tego chłopaka zadrżała? Dlaczego nagle w jej oczach pojawił się strach, a mimo tego tak długo nie odrywała od niego wzroku? Co spowodowało tę nagłą, pełną napięcia ciszę, która zapadła między tą dwójką, a której sam Kakashi nie był pewien, czy mógł przerwać?
Fascynacja.
Były Hokage rozpoznał ją, gdy różowowłosa ponownie uniosła głowę, słysząc pytanie zadane przez Kuro. Dlaczego jednak ta dwójka, a zwłaszcza dziewczyna, jej doświadczyła, tego nie był w stanie zrozumieć.
