The best we have - 5SOS Fanfictie - Laura-aa

Hoofdstuk 56.

POV Emmy.

Het weekend is voorbij gevlogen, dierentuin was geweldig, vrijdagavond was geweldig, gisteren was geweldig, gewoon chill, we gingen uiteten en dat ging echt heel erg goed! Maar vandaag moet ik terug, ik moet terug naar de kliniek, ik heb er geen zin in, maar nu weet ik wel waar ik aan moet werken en waarvoor ik ga werken! Dus ergens, maakt het me ook niet uit.

'succes lieverd, we zien je snel oke?'
'tot snel.' Zeg ik met een glimlach en ik geef mijn moeder nog een laatste knuffel
'jij kan het oke? Ik hou van je, en je bent echt heel erg sterk en jij gaat dit nailen!' ik grinnik om haar woordkeuze
'tot snel mam, blijf sterk.'
'zo sterk als een tante die jij aan het worden bent.'
'die was erg slecht.' Lach ik
'I know... heel slecht! Tot snel.' Ik druk nog snel een kus op haar wang en loopt met Tahlia door de deur en zie mama de andere kant oplopen en ik voel me nog steeds super sterk en ik ga dit killen en ik ga hier uitkomen en beter, ik ga beter worden! Nu weet ik zo goed waar ik het voor doe en waarom ik het zo graag wil doen.

'even lekker in je kamer hangen? Of zullen we direct in gesprek?'
'het maakt me eigenlijk weinig uit, wat jou het beste uitkomt.'
'dat maakt niks uit, jij mag kiezen.'
'god.' Grinnik ik 'nou, laat me dan even uitpakken, dan kom ik naar je toe.'
'ja, is helemaal goed.' Zegt ze en ik glimlach zwak en ik loop door naar mijn kamer en zij gaat de andere kant op, ik ruim mijn spullen op, pak alles uit, leg mijn telefoon onderin de kast, want die zal ik toch weinig gebruiken.

~~

Het is september, ik ben 20, we zijn dus een ruim jaar verder... en vandaag is de dag dat ik genezen verklaard ben en dat ik mag terugverhuizen naar HUIS!!!!! Wooohhooo!! Ik ben er zo aan toe en ik wil zo graag naar huis en ben erg benieuwd naar huis! En het thuis zijn. Over een aantal dagen worden Jennifer en Connor 2, en eigenlijk heb ik ze amper gezien sinds ze geboren zijn... omdat na 3 maanden werd ik opgenomen en in de tussentijd ben ik soms een weekendje thuis, laatst een weekje en waren ze heel erg blij om mij te zien en leek het alsof ze echt wisten wie ik was, en dat was wel erg prettig! Haha.
'Emmy!' hoor ik aan de deur
'jaa!' roep ik terug en de deur gaat open en Scarlet en Tahlia staan in de deuropening 'hey.' Zeg ik en ze kijken me glimlachend aan
'tijd voor ons?'
'altijd!' zeg ik lachend 'kom binnen.' Ze lopen naar binnen en doen de deur dicht
'alles goed?'
'zeker, bijna klaar.' Ze knikken
'wat goed van ja.' Zegt Scarlet met een zwakke glimlach 'ik ben zo trots op jou Emmy.'
'dank je wel.' Zeg ik na een korte stilte 'thanks.' Ze grinniken
'je ouders komen zo.'
'ik heb er zin in.'
'kom je binnenkort nog wel eens een keertje kletsen?'
'tuurlijk Tahlia.' Grinnik ik zacht
'goed zo, hoeft niet he, is gewoon voor de gezelligheid dan.'
'oh zo.'
'ja!'
'thuis hebben we ook thee hoor.' Zeg ik
'oh, is dat een uitnodiging?'
'dat is zeker een uitnodiging!' ik kijk ze beide aan 'kom eens koffie drinken, of thee?' ik kijk lachend naar Tahlia
'top! Gaan we zeker doen!'
'wat heb je deze week gepland staan?'
'niet veel, we hebben de verjaardag van Jennifer en Connor en ik ga naar de academie om met Rose te praten over het vervolg van de opleiding.'
'ga je door met de academie?' ik knik
'ja.'
'ik denk ook wel dat je het aankan.' Zegt Tahlia en ik knik langzaam 'dat weet ik wel zeker, je hebt de afgelopen, bijna, 2 jaar zo onwijs veel geleerd, en ik denk dat als er iets is waar je last van zal hebben, dat je dat ook direct zal aankaarten bij iemand.' Ik knik
'ja, ik denk dat ik alles wel iets beter zal signaleren enzo.'
'ik vind het zo onwijs goed hoe jij gegroeid bent.'
'wat wil je anders na 1 jaar en zo'n 9 maanden.' Lach ik 'en jullie laten me gaan, dus blijkbaar ben ik sterk genoeg, fysiek en vooral mentaal.' Ze knikken
'precies, daarom.' Het gesprek gaat nog even door en daarna gaat Scarlet weg voor een therapiesessie met iemand anders en helpt Tahlia mij met inpakken, alle kunstwerken en armbandjes die ik de afgelopen tijd heb gemaakt worden in een grote tas gestopt en een van de geknoopte bandjes bindt ze om mijn pols en eentje bind ik om die van haar en we kijken elkaar glimlachend aan
'kijken wie hem het langste om kan houden.'
'ik denk dat ik die win.'
'want?' daag ik haar uit
'omdat jij terug gaat naar de academie, en ze daar geen sierraden willen als je optreedt.'
'gadsie, je hebt nog gelijk ook!'
'en ik ken geen regels over geknoopte bandjes van patiënten. Of naja... ex...' we grinniken beide 'denk je dat je het aankan?'
'het zal misschien even zwaar zijn, maar ik weet zeker dat het gaat lukken.'
'en al heb je ook maar een korte gedachten waar je je zogen om maakt, je belt me, oke?'
'afgesproken.' Grijns ik en ze trekt me in een knuffel
'ik heb er alle vertrouwen in, anders laat ik jou nu ook niet gaan.' Ik glimlach weer
'dank je wel.'
'ik zal je missen Emmy, ik zeg het nu maar...'
'ik jou ook.' Zeg ik verbaasder dan de bedoeling was en ze schiet in de lach
'je mag me missen, daar is niks ergs aan.'
'nee, dat weet ik... het klonk enkel wat verbaasder dan de bedoeling was... maar ik ga jou ook zeker missen, maar alles wat je me in het begin hebt aangedaan... nee, dat zal ik niet missen.' Ze grinnikt
'dat weet ik, maar dat maakt waar je nu gekomen bent.'
'ze is er!' hoor ik iemand zeggen en ik kijk op en Rick staat in de deuropening 'je moeder is er.' Ik knik
'dank je wel.' Ik sluit mijn koffer en pak de 2 tassen die we hebben ingepakt en loop achter Tahlia aan die mijn koffer meeneemt naar de deur

'thanks for everything.' Zeg ik tegen Tahlia als afscheid en ze glimlacht zwak
'jij kan dit Em! En je weet wat we net afgesproken hebben.'
'ik ga het zeker onthouden, komt goed.' We geven elkaar nog een knuffel, Rick staat er ook bij en ook hem omhels ik en nog een aantal anderen die voorbij komen die me gedag komen zeggen en even later loop ik samen met mijn moeder naar buiten.
'je komt met meer terug dan waarmee je wegging.' Ik grinnik
'creatieve therapie he.' Ze schiet in de lach
'goed hoor.' We leggen alles in de auto en gaan erin zitten 'of wil jij rijden?'
'nah, thanks.' Grinnik ik 'is te lang geleden, jij mag.' Ze steekt de sleutels in het contact en start de auto, en op naar huis, eindelijk naar huis.
'zou jij David even een appje willen sturen dat we onderweg zijn.' Ik knik
'ja, doe ik.' ik pak haar telefoon en stuur hem een appje 'waarom met die van mij?' lacht ze
'wanneer ik die van mij aanzet duurt het een uur voordat die weer geacclimatiseerd is...' lach ik 'heb hem te lang niet meer gebruikt.'
'heb je hem nooit gemist?'
'in het begin wel, maar ik heb hem nu al hartstikke lang niet meer gebruikt.'
'ah, dus eigenlijk ben je ook afgekickt van je telefoon?'
'ja, soort van, maar dat zal wel terugkomen.' Ze schiet in de lach 'maar ik denk dat ik wel een nieuwe wil... haha.'
'hoezo?'
'mam, ik heb een Iphone 3!' lach ik 'in welk jaar leven we ook alweer?' ze schiet ook in de lach
'inderdaad, in het jaar van de Iphone 6...'
'is de 6 er al?!' vraag ik verbaasd en ze knikt
'ja, de 6...'
'wauw... I've missed stuff...'
'you for sure did.' We grinniken beide
'een nieuwe telefoon dus... nodig!'
'ja, die komt wel... eerst naar huis? Even bijkomen?'
'graag! Aan toe! Ben ook wel moe.'
'ja?' ik knik langzaam
'wat? Wat ben je van plan?'
'nee, niks... komt goed.'
'mam...' zeur ik 'wat ben je van plan? Jij bent hier niet goed in.'
'niks, komt wel wanneer het komt.'
'ah, jij bent vreselijk.' Lach ik 'ik weet dat er wat is.' ook zij moet lachen, maar laat nog steeds niks los... best frustrerend, maar ik kan het langs me heen laten gaan. Het is een week of 10 geleden dat ik voor het laatst thuis ben geweest, daarna heb ik Sydney wel gezien, voor therapie enzo, maar ik heb het nooit zo gezien als nu, ik ben relaxed, heel relaxed en ik geniet vreselijk van de file en de blauwe lucht... iets wat mensen niet snel zullen zien als een gelukkigs iets, maar ik kan op dit moment genieten van de file, dat betekend dat ik rustig om me heen kan kijken en naar mensen, auto's en gebouwen kan kijken zoals ik nog nooit heb gedaan.

Na een uur, in plaats van een half uur, rijden we de straat in en parkeert mama de auto
'zo, thuis.' Zegt ze en ze draait haar blik naar mij 'en nu gaan we nooit meer terug.'
'nooit meer!'
'beloofd?'
'soort van, ja!'
'laten we het gewoon proberen en laten we gewoon eerlijk zijn naar elkaar oke?' ik knik
'yes.' zeg ik en ze geeft me een knuffel
'kom, we gaan naar binnen!' zegt ze en ik knik en stap de auto uit, we pakken mijn spullen en lopen naar binnen 'ze zijn vast beneden.' we zetten mijn spullen naast de trap en loop achter mijn moeder aan naar beneden.
'heey!!' roepen ze allemaal wanneer ik binnenkom, ze geven me allemaal een knuffel en begroeten me vreselijk vrolijk.
'hoe is het?' vraagt Mali
'goed.' Zeg ik en ze glimlacht
'wil je iets drinken? Koffie of thee?'
'water is goed.' Zeg ik en ze knikt
'oke, is ook goed.' Zegt ze en ze vult een glas water en geeft die aan mij en ik neem hem aan, hou hem stevig vast en kijk om me heen door de keuken, naar buiten...
'waar zijn Jenn en Conn?'
'ze slapen.'
'ah, oke.' Zeg ik zacht
'wat is er?'
'niks, gewoon... beetje veel ofzo.'
'vind je het spannend?' vraagt David
'wat?'
'weer thuis zijn?'
'misschien, ik weet het niet...' hij knikt
'eerst eventjes bijkomen, komt wel weer goed.' Ik knik zacht
'zullen we even aan de tafel gaan zitten?' stelt Simon voor en we knikken en gaan zitten, aan tafel is het redelijk ongemakkelijk, ik voel me niet op mijn gemak, het enige wat ik nu eigenlijk wil is naar boven, mijn spullen uitpakken en rustig op adem komen om even te realiseren wat er gebeurt is vandaag... ik voel me gek dat ik hier nu ben en na het weekend niet terug ga naar de kliniek, ik mag gewoon thuisblijven en dat gevoel is geweldig!

'ik... uh, ik ga uitpakken.' Zeg ik na een half uurtje erbij gezeten te hebben en ze knikken
'heb je hulp nodig?'
'nee, ik zou het graag alleen willen doen.' Zeg ik eerlijk en ze knikken
'je roept maar wanneer je het nodig hebt he?' ik knik
'komt goed.' Zeg ik en ik sta op en loop met mijn spullen naar boven.