Emmy verhuist met haar moeder, Monique, naar Sydney, Australië. Ze zullen daar intrekken bij David en Calum Hood. Emmy ziet hier tegenop en probeert het leven van haar moeder zuur te maken door niet naar haar om te kijken. Maar ze raakt verstrengeld...
De volgende ochtend ben ik op tijd wakker, ik neem ok deel aan het vroege ontbijt om 8 uur. Je bent natuurlijk verplicht om te ontbijten maar je mag zelf weten of dat om 8 uur of om 10 uur is, de meeste slapen uit en gaan om 10 uur, net zoals ik iedere dag tot nu toe, maar omdat ik nu vroeg wakker ben en geen zin heb om nog ruim 2 uur te gaan wachten doe ik het nu maar. Ik eet een crackertje met sandwichspread zonder moeite weg en neem 2 koppen thee waarvan ik er 1 meeneem naar mijn kamer en een boek lees.
Ik heb vandaag 2 "afspraken" staan, 1 daarvan begint over een aantal minuten... mijn creatieve therapie tot half 12 en daarna een gesprek met een psycholoog waar we gaan wegen en er heel die op in zullen gaan... na de lunch zullen Samuel en Max waarschijnlijk komen, of naja... daar ga ik vanuit eigenlijk.
'goedemorgen!' zeggen Scarlet en Cody beide wanneer ik de knutselruimte inkom lopen 'hey.' Zeg ik. ik kijk om me heen en zie 3 anderen zitten, verder niemand! 'hoe is het?' vraagt Scarlet. 't gaat.' Ze knik langzaam 'ook al ben ik niet meer je hoofdtherapeut, je kan altijd langskomen he.' Ik knik 'thanks.' 'wat ga je maken?' 'ik twijfel.' 'waar tussen?' we hebben een boek waarvan we dingen verplicht moeten doen, in een bepaalde tijd. Daarna krijg je de mogelijkheid om zelf dingen te kiezen. 'of knopen, of die collage.' 'knopen kan eigenlijk overal he... en die collage is eigenlijk geschikt om hier te doen.' Ik knik 'thanks.' Zeg ik lachend 'pak maar een doek achterin.' 'ja?' 'yes!' ik glimlach en pak een middelgroot doek en pak hem uit, ik pak tijdschriften en schaar en lijm en ga zitten, ik schrijf mijn naam achterop en begin met het zoeken van woorden en afbeeldingen in de tijdschriften. Op een gegeven moment bedenk ik me dat ik dit voor mijn moeder wil maken en ineens vind ik allemaal woorden en letters die "love you" vormen en plots staat het hele doek vol.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'wat gaaf.' Hoor ik achter me en Cody kijkt er vol bewondering naar. 'dank je.' 'waar komt die te hangen?' 'thuis, hij is voor mama.' 'kanjer!' zegt hij en ik kan zien dat hij oprecht en trots is. 'dus die moet daar zien te komen.' Hij knikt 'dat komt zeker wel goed, gaan we voor zorgen.' Ik knik 'en anders is het ook mogelijk dat bezoek hem mee terug neemt.' 'vanmiddag zal die nog wel te nat zijn.' 'dat denk ik ook wel ja.' 'tijd om nieuw bezoek te plannen.' 'grapjas!' zegt hij lachend en ik grinnik 'mag ik naar Logan? Ik heb weegtherapie.' Hij knikt 'ga maar, is dat nu?' 'kwart voor 12 tot half 1.' 'doe maar, ik ga opruimen!' 'dank je wel.'
Ik loop een rondje door het gebouw om tijd door te komen en ga dan naar de ruimte waar ik zo mijn therapie heb.
'goedemorgen Emmy.' Zegt Logan 'hey.' Zeg ik... ik ben nog nooit echt in gesprek geweest met Logan, hij is alleen degene die me heeft opgehaald toen we het nieuws kregen over de kerstbomen. 'wat wil je drinken?' 'water is goed.' Hij knikt en schenkt water in 'laten we nog even wachten met drinken en overgaan op waarom we hier zijn he.' Ik knik 'wil je direct wegen?' 'maakt me weinig uit.' 'wat ik wil met deze therapie, is dat je eerlijk bent, naar jezelf en naar mij. Dus dat je aangeeft wanneer je ergens mee wilt wachten of iets te heftig of moeilijk vindt.' Ik knik 'oke.' 'dus, wat wil je? Iets kwijt?' 'nee, dank je wel.' 'ben je nerveus?' 'behoorlijk.' 'waar ben je gespannen voor?' 'weet ik niet...' 'de cijfers?' ik haal mijn schouders op 'of wat er achter aan gaat komen?' weer haal ik mijn schouders op 'praten was de afspraak toch?' 'ja.' Mompel ik en ik buig mijn hoofd en kijk naar mijn vingers. 'de cijfers?' 'ja.' 'en wat er achteraankomt?' 'ook.' 'oke.' Hij blijft even stil 'niks meer?' ik schud mijn hoofd 'nee.' 'dan mag je je uitkleden en op de weegschaal gaan staan.' Ik knik langzaam en trek mijn trui uit en mijn joggingbroek en sokken en ga op de metalen plaat staan, waar 3 draden aan verbonden zijn waardoor ik geen idee heb hoeveel ik zal wegen 'oke, dank je wel.' Zegt hij opgewekt en ik glimlach zwak 'kleed je maar weer lekker aan.' Ik knik en stap er vanaf en hij draait zich naar de computer en begint te klikken en te typen voor mij het moment om mijn kleren weer aan te trekken en weer op de stoel te gaan zitten 'je mag lekker op de bank gaan zitten of liggen of hoe je maar wilt.' Ik knik weer en sta op van de stoel en ga op de bank zitten. 'ik heb 2 dingen die ik wil weten van je, en je gooit het er direct uit zonder na te denken oke?' 'ja.' Ik ga rechtop zitten en leg mijn benen in een kleermakerszit 'oke, hoe zou je van binnen reageren wanneer je zou zijn afgevallen?' 'is dat zo?' vraag ik met een frons op mijn voorhoofd 'dat zeg ik niet.' 'ik denk dat ik er niet trots op zou zijn.' 'ben je heel eerlijk nu?' 'ja, goud eerlijk!' 'je zou er niet trots op zijn wanneer je zou zijn afgevallen?' ik schud mijn hoofd 'ik wil beter worden Logan.' 'ben je nog steeds heel serieus nu?' 'ja, echt waar.' Er vormt een glimlach op zijn gezicht, en echt waar... ik meen het! Ik doe dit niet om hem te pleasen! 'wat goed van je.' 'en nu komt de andere he?' 'wat?' 'hoe ik zou reageren als ik zou zijn aangekomen?' 'kom maar op!' 'ik zou er misschien niet blij mee zijn, maar wel weten dat het zou moeten.' 'heel goed!' hij blijft even stil 'gisteravond, kreeg je sondevoeding.' Ik knik 'het was heftig he?' 'heel.' Zucht ik 'je kwam er pas later achter dat het een behoorlijke sonde was...' ik knik weer 'en je raakte in paniek.' 'ja.' 'en waardoor?' 'omdat mijn autisme het niet aankon.' 'heb je autisme?' 'iedereen heeft wel een kleine of lichte vorm van autisme die aangewakkerd kan worden op een verkeerd moment.' 'daar heb je een goed punt.' We lachen beide en 'maar denk je dat je anders had gereageerd als je van te voren te horen had gekregen wat het plan zou zijn?' 'ik denk dat ik op een ander moment had gereageerd... of langer.' Hij knikt 'dat denk ik inderdaad ook.' 'dus het was misschien ook maar goed dat er niks gezegd is.' 'denk je dat echt?' 'anders was ik van te voren al in paniek geraakt en het waarschijnlijk een soort van onmogelijk had gemaakt om de sonde überhaupt aan te brengen.' 'je bent bijna beangstigend eerlijk nu.' Lacht hij en ik glimlach zwak 'nu mag jij het wel eens gaan vertellen.' 'wat?' 'of mn gewicht veranderd is?' 'klein beetje, je bent iets meer dan een halve kilo aangekomen.' '800?' 'waarom weet je dat?' 'gokje.' 'was dat een gevoel?' ik knik 'dan ken je je lichaam behoorlijk goed.' 'wel he?'
Het gesprek is relaxt, maar toch met een serieuze ondertoon wat me goed doet, ik weet waar mijn lichaam aan toe is, ik weet waar ik aan toe ben de komende dagen, het wordt simpelweg gewoon eten en ik wil echt revalideren en weer gaan leven zoals ik jaren terug leefde! Toen ik nog in Nederland woonde zonder enige vorm van een eetstoornis. Ik wil terug naar de dansacademie met goede gedachten en fatsoenlijk dat ik lekker kan eten en overal van kan genieten, en daarnaast een fatsoenlijk lichaam heb en alles wat ik kan gaan doen wat ik wil gaan doen. Alles wat ik niet meer kan is bijvoorbeeld shoppen, kleding passen in een winkel of sowieso in het algemeen, kleding passen... want ik vind mezelf altijd "te dik" wanneer het niet past en het wel in de maat zou moeten zijn volgens mijn hoofd, ook zwemmen kan ik niet meer doen, douchen is altijd al een verschrikking geweest... al die "kleine" dingen, moeten normaal gaan worden en ik wil graag weer sporten zonder flauw te vallen of te moeten stoppen omdat ik geen energie meer heb.
De rest van de dag gaat rustig, wanneer je een therapiesessie hebt heb je meestal de rest van de dag niks, of wat creatiefs of iets van sportachtigs, ik heb mijn creatieve sessie ook al gehad dus hoef echt helemaal niks meer... behalve eten! Haha
