The best we have - 5SOS Fanfictie - Laura-aa

Hoofdstuk 42.

POV Emmy.

Daar lig ik dan, in mijn eigen slaapkamer of naja... de slaapkamer van de kliniek waar ik een hele lange tijd zal gaan zitten... een hele lange tijd.
'hey Emmy.' Ik hoor mijn deur open gaan, is ook niet zo moeilijk, want de deuren kunnen hier niet op slot.
'nee, alsjeblieft niet.' kreun ik en ik draai me richting mijn muur en doe mijn ogen dicht
'sorry.' Hoor ik de vrouwenstem zeggen, ik herken haar stem, maar ik kan het niet plaatsen. Ze gaat op het voeteneind zitten van mijn bed en het blijft even stil. 'ik dacht dat wij een deal hadden?' ik blijf stil... een deal? 'dat je hier niet meer zou komen als patiënt?'
'Scarlet?' vraag ik lichtelijk verbaasd en ik kijk op en inderdaad, Scarlet zit op mijn bed 'hey.' Zeg ik zwak, ik ga rechtop zitten en geef haar een knuffel
'dus? Hoe zit het met de deal?'
'ik heb hem blijkbaar moeten verbreken.' Mompel ik en ze knikt
'dat zie ik ja...'
'weet je wie mijn begeleider wordt?' ze schud haar hoofd
'ik denk dat je zo gesprek hebt met Ava, dan zal zij ook wel je hoofdbehandelaar bekend maken, ik ben het sowieso niet.' ik knik 'ik denk ook niet dat het slim is.' zegt ze eerlijk, ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen... 'wat is er?' ik haal mijn schouders op
'ik voel me kut.' Ze knikt
'dat snap ik.'
'vorige week zat ik bij een arts in het ziekenhuis... en nu zit ik hier.' Ze kijkt me vragend aan en ik leg het verhaal kort uit
'ik denk dat het goed voor je is.' zegt ze 'ik heb wat gezien en ik kan nu ook zien hoe je eruit ziet...' ik pers mijn lippen op elkaar 'als er wat is Emmy... en er is even niemand waarmee je kan spreken, kan je altijd naar mij toe komen.' Ik knik
'dank je wel.'
'en het is nu wel tijd om met me mee te gaan.' Zegt ze
'waarheen?'
'naar Ava, daarna naar de lunch.' Ik knik langzaam, een knoop in mijn maag ontstaat. Ik sta op en loop rustig achter Scarlet aan, die mij richting Ava begeleid.
'hey Emmy!' zegt ze blij wanneer ze me ziet en ze gaat rechtop zitten 'wil je hier zitten? Of in een therapiekamer?'
'maakt me niks uit.' Ze knikt
'dan ga ik je de andere ruimte laten zien.' Zegt ze en ze vergrendeld haar computer en pakt haar notitieblok en loopt voor me uit, we komen in een kleine ruimte, echt een kleine ruimte, maar wel met een gezellige bank en een wat groter schilderij op de muur. 'ga zitten, wil je wat drinken?'
'zitten we hier lang?' ze haalt haar schouders op 'nee, dank je wel.' Antwoord ik haar vraag en ze gaat ook zitten.
'vertel.' Zegt ze 'hoe voel je je?'
'slecht.' Ze knikt
'snap ik, hoe vind je het over het algemeen hier? Eerste indruk?' ik zeg niks 'ik snap dat het heel vervelend is dat je hier nu bent, maar begrijp dat je hier zit voor het beste oke?' ik knik zwak 'wil je wat zeggen over het afscheid?'
'nee.'
'komt dat later?' ik haal mijn schouders op 'ik denk dat het verstandig is als je gaat praten, anders gaan we geen steek verder komen in het traject.'
'ik heb een vraag.' Ze knikt 'wie gaat mijn begeleider worden?'
'dat weet ik nog niet, je bent erg snel binnengekomen, we hebben zo een team bespreking, na de lunch, daarna zal iemand naar je toe komen wie je begeleider zal zijn.' Ik knik langzaam
'oke.'
'maar, wat ik wel wil Emmy.' De manier waarom ze die zin uit spreekt maakt me al misselijk 'ik wil dat je altijd eerlijk bent naar je begeleider toe, kan je niet eerlijk zijn, meldt je dat... dan kan je een nieuwe krijgen als dat nodig is.' ik knik weer. 'is er nog iets wat je kwijt wilt?' ik schud mijn hoofd
'nee.' antwoord ik schor en ze knikt
'dan gaan we naar de eetzaal, we gaan lunchen.' Ik knik en we staan op en lopen door de gang richting de eetzaal 'er is een tafelindeling, sinds kort, en dit wordt jou plekje.'
'oke.' Mompel ik, ik kijk de ruimte rond en zie Isaac met de rug naar mij toe zitten 'mag ik naar Isaac?' ze schud haar hoofd
'nee, we gaan eerst even eten.'
'oke.' Ik ga op de houten stoel zitten en kijk om me heen, allemaal meisjes en jongens van mijn leeftijd, mensen die binnenkomen, sommige lachend, sommige met een grijs gezicht, zo zal ik er ook vast uitzien... een grijs en grauw lijk.
'oke, ga lekker zitten.' Zegt een oudere, wat forsere vrouw 'ieder 2 boterhammen, met boter en beleg, een cracker met kaas, beker melk of karnemelk.' Een aantal zuchten en van binnen raak ik in paniek, er worden 2 boterhammen op mijn bord neergelegd en ik zie de cijfertjes erop staan.
'ik...' piep ik en ik wordt aangekeken door de meisjes om me heen
'gaat het?' vraagt er een en ik kijk haar in paniek aan 'wat wil je?' vraagt ze lief
'nee, niks.' Mompel ik 'het gaat.'
'wedden van niet.' grinnikt ze en ik schud mijn hoofd 'ik ben fleur.'
'Emmy.' Mompel ik
'is dit je eerste dag?' ik knik
'ja.'
'Ava, dit kan je haar niet aandoen.' Roet ze en veel mensen kijken om en plots kijk ik recht in de ogen van Isaac die bezorgd staan, hij blaast me een kusje en ik glimlach zwak.
'denk je dat je een crackertje kan eten?' vraagt ze aan me en ik haal mijn schouders op 'probeer dat maar.' Zegt ze en ze pakt de boterhammen van mijn bord af en legt er een cracker op 'met boter.' Ik knik langzaam, en trillend pak ik het mes en smeer er een dun laagje boter op 'wat wil je hebben?' ik haal weer mijn schouders op 'sandwich spread?' en nogmaals trek ik mijn schouders op 'doe maar.' Ze geeft me de pot en trillend smeer ik het op mijn cracker.