Emmy verhuist met haar moeder, Monique, naar Sydney, Australië. Ze zullen daar intrekken bij David en Calum Hood. Emmy ziet hier tegenop en probeert het leven van haar moeder zuur te maken door niet naar haar om te kijken. Maar ze raakt verstrengeld...
'ga je mee?' vraagt Mali aan me, het is december... zomer! Ik heb mijn eerste jaar cum laude gehaald, ik ben helemaal blij en weer heel gemotiveerd. Maar mentaal gaat het onwijs slecht met me, Mali houdt me zwaar in de gaten en probeer ik haar te overtuigen dat het goed met me gaat... maar ik ben bang dat ik dat eens ga afzwakken ofzo, maar ik ben nog steeds sterk en houd het nog steeds wel vol. 'waar gaan we heen?' vraag ik hoopvol, hopend op een momentje samen... en bewijzen dat ik me goed voel 'iets, kom.' Zegt ze 'moet ik iets meenemen?' 'het liefste helemaal niets.' Lacht ze en ik grinnik 'oh jawel, je ID kaart.' Ik grinnik en draai me om 'laat me heel even omkleden oke?' 'alright, be quick.' Zegt ze en ze loopt naar beneden. Ik pak een maxi-dress en trek deze aan. 'oke, let's go.' Zeg ik wanneer ik in de woonkamer zijn 'oke, tot straks.' Zegt mama tegelijk met David die samen in de woonkamer zitten met de 2 lieve kleintjes. 'doei.' Zeggen we tegelijk en we lopen naar beneden. 'rij jij?' vraag ik en ze knikt 'yes!' zegt ze en ik ga op de bijrijdersstoel zitten en Mali kruipt achter het stuur. 'waar gaan we heen?' 'dat zie je zo, bereid je maar voor.' Ik krijg er buikpijn als ik verschillende scenario's in mijn hoofd laat afspelen 'kan je een tip geven?' 'nee.' zegt ze 'het is iets wat wij samen eens even moesten doen, daarna gaan we naar een tattooshop.' 'wat?' 'we gaan eerst iets doen, daarna gaan we naar een tattooshop.' 'waar gaan we eerst heen dan?' 'ergens heen, Emmy, je ziet het zo.' 'jezus.' Kreun ik en ik leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun en Mali start de auto en begint met rijden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'what the fuck?!' roep ik boos uit wanneer we de parkeerplaats van het ziekenhuis op rijden 'sorry.' 'dit meen je toch niet?' 'ja, ik meen dit echt. Het spijt me vreselijk, maar ik wil alleen even weten hoe slecht het met je gaat, ik kijk nu al 3 maanden aan en kan niks doen... je maakt jezelf DOOD Emmy!' zegt ze, de boosheid is te horen in haar stem. Ze parkeert de auto en stapt uit, ik blijf nog even zitten en stap daarna ook uit, laten we maar eens proberen te bewijzen dat het goed met me gaat... tegenover een professional... 'gaat het?' vraagt ze en ze slaat haar arm om me heen en ik schud mijn hoofd 'probeer alsjeblieft eerlijk te zijn, zie alsjeblieft in dat dit niet langer zo kan gaan.' Ik knik langzaam 'we zullen zien.' Zeg ik schor. 'try it Emmy.' Zegt ze hoopvol 'just try it.'
We zitten in de wachtkamer en ik zit te tikken met mijn vingers tegen elkaar, Mali zit wel tegen de rugleuning aan terwijl ze me aan blijft kijken 'komt goed.' Stelt ze me gerust en ik schud mijn hoofd 'vast niet.' 'geef je nu toe dat het slecht met je gaat?' 'soort van... ik ben meer bang voor het vervolg... ik wil echt niet opgenomen worden.' Zeg ik, tranen wellen op in mijn ogen. 'ik wil zo graag thuis blijven, ik wil alsjeblieft, zo onwijs graag thuis en bij jullie blijven... laten we please weggaan.' Ze schudt haar hoofd 'nee, we gaan naar huis als ze zeggen dat je oke bent...' 'sure.' Mompel ik 'maar probeer alsjeblieft eerlijk te zijn.'
'Emmy.' Een vrouw van een jaar of 30, 35, staat in de gang en kijkt de wachtkamer in en ik sta langzaam op, Mali staat ook op en we geven haar een hand 'dokter Janssen.' Zegt ze 'Emmy.' Stel ik mezelf voor 'Mali-Koa.' Zegt Mali tegen haar wanneer zij elkaar de hand schudden. 'loop maar mee.' zegt ze en we lopen achter haar aan naar zo'n doktersruimte, de moed die ik ergens had is nu echt volledig in mijn schoenen gezakt, ik heb net ook mijzelf beschuldigd van het feit dat ik compleet verkeerde kleding heb aangetrokken... 'nou... ik heb wat meegekregen wat er aan de hand is.' begint ze en ik knik langzaam 'jij ook?' 'ja.' Mompel ik 'vertel.' Mijn vingers vinden elkaar en ik begin te staren ernaar en ermee te spelen, ik heb oprecht geen idee wat ik zou moeten vertellen tegen haar. 'ze...' mompel ik 'ze denken dat het slecht met me gaat.' Zegt ik zacht 'wie is ze?' 'ik denk mijn gezin?' 'en denk jij dat ook?' 'niet zo.' Mompel ik 'met hoeveel zijn jullie?' vraagt ze aan Mali 'we zijn een samengesteld gezin, ik samen met mijn broer en vader, en Emmy met haar moeder en haar broer, en iets minder dan 3 maanden geleden is er een tweeling geboren.' 'een groot gezin dus?' we knikken allebei en ik krijg het voor elkaar om wat omhoog te kijken en naar de tafel te staren 'en hoelang zijn jullie nu bij elkaar?' 'uh... zo'n 2 en half jaar?' vraagt Mali en ik knik langzaam 'zoiets.' 'en wat doe je voor een opleiding?' 'ik zit op de dansacademie.' Zeg ik schor en ik hoest een aantal keer om ervoor te zorgen dat mijn stem weer redelijk normaal zal worden 'oe, dus je bent behoorlijk actief bezig?' 'ja.' 'en heb je nu vakantie?' 'ja.' Zeg ik weer en ze knikt 'en hoe voel je je daarbij?' 'een beetje verloren ofzo?' vraag ik een beetje en ze knikt. Het blijft stil en ze begint te typen op haar computer. 'je zus heeft me verteld dat je 2 keer eerder opgenomen bent geweest in een kliniek?' ik knik '1 hier en 1 in Nederland toch?' ik knik weer 'en denk je dat dit je geholpen heeft?' 'ik denk het wel.' 'maar...?' 'tja... misschien is dit niet meer zo.' 'wat bedoel je?' 'ik...' plots begin ik te huilen en sla mijn handen voor mijn gezicht, Mali wil haar hand op mijn schouder leggen maar trekt hem weer terug. 'wat wil je zeggen Emmy?' ik probeer de tranen die net over mijn gezicht rolde weg te vegen en mijn ademhaling te reguleren 'wil je een glaasje water?' ik knik en ze staat op en rommelt wat achter ons en komt terug en zet een bekertje met water voor me neer, ik neem een klein slokje en zet hem weer terug 'wat wilde je zeggen?' ze wil verdomme nog steeds weten wat ik wilde zeggen... 'ik uh... denk.' Het is al een woord meer, maar ik krijg de rest gewoon niet mijn mond uit 'wil je wat zeggen over wat er eerder gebeurd is?' 'het is niet hetzelfde.' 'wat is niet hetzelfde?' 'ik kots niet.' zeg ik heel snel en de tranen beginnen weer te rollen. 'wat doe je nu wel wat je eerder niet deed?' ik krijg zo onwijs veel buikpijn dat ik geen idee meer heb wat de vraag eigenlijk was 'wat was de vraag?' vraag ik zacht en ze knikt 'wat doe je nu wel wat je eerder niet deed?' 'weet ik niet.' 'er is vast iets wat je nu anders doet dan wat je eerder deed.' 'ik sport meer.' Ze knikt 'ben je er trots op?' 'ik ben cum laude door mijn eerste jaar heen gegaan.' 'dus je bent blij met wat je doet op de academie?' ik knik 'ja.' 'oke.' Zegt ze en ze draait richting de computer en begint weer te typen 'ik ga even een printje halen.' We knikken en ze staat op en loopt weg. 'hey, goed zo.' Zegt Mali tegen me en ik zucht diep 'ik ben zo bang...' 'ik heb hier een vragenlijst.' Begint ze 'eigenlijk is het een verwijsbrief richting de kliniek, maar ik wil het gewoon invullen met jullie om te kijken hoe ernstig de situatie is.' ik knik langzaam 'oh, wat ik me trouwens nog afvroeg, toen je hier uit de kliniek kwam, heb je toen nog therapie gehad?' ik knik 'ik loop bij een psycholoog en eens per maand hebben we groepstherapie.' Krijg ik er vlekkeloos uit, het verbaasd me dat het zo makkelijk ging. 'en hoe vaak ga je naar de therapeut?' 'toen ik net uit de kliniek was 2 keer per week, en 1 keer per week terug naar de kliniek, maar dat werd verminderd en is nu nog maar 1 keer per 2 weken.' 'en groepstherapie?' 'een keer per maand.' Antwoord ik 'en is dat groepstherapie? Of familietherapie?' 'familie.' Zeg ik 'zit jij daar ook bij?' vraagt ze aan Mali en zij knikt 'en hoe wordt dat gedaan?' 'op dat moment gaat het vooral over hoe wij er mee omgaan en hoe wij erop reageren.' 'en denk je dat het werkt?' vraagt ze aan mij en ik knik langzaam 'maar.' Ik stop direct mijn zin en schud mijn hoofd 'is het een goed idee als we hier even samen zitten?' ik duw mijn lippen op elkaar en voor een seconde raak ik even in paniek 'Zou je het misschien heel erg vinden om eventjes te wachten in de wachtkamer, kom ik je zo weer halen.' Zegt ze tegen Mali, die direct knikt en opstaat en wegloopt. 'vertel.' Zegt ze lief 'denk je dat het werkt?' ik knik 'maar? Wat is er aan de hand?' 'het maakt...' begin ik de zin 'dat het wel lijkt dat iedereen veel meer op me let.' Ik praat echt heel langzaam omdat ik geen idee heb wat ik allemaal precies weet wat ik moet zeggen. 'is dat niet goed?' ik haal mijn schouders op 'denk je dat als je geen familietherapie zou hebben, dat je dan misschien harder achteruit zou gaan?' weer haal ik mijn schouders op 'doe je nu alles in het geheim?' 'ja.' Mompel ik. 'alles? Of veel?' 'ik weet niet wat je onder alles ziet.' Zeg ik eerlijk en ze knikt 'geef je over?' 'soms.' 'wat is soms? 1 keer per dag, 1 keer per week?' 'het hangt er vanaf wat ik gegeten heb.' Antwoord ik eerlijk, ik heb het idee dat dit een fijn gesprek is waardoor ik ook eerlijk kan zijn over de situatie. 'en is dat dan 1 keer per dag of moet ik het zien als eens per week.' 'ik denk wel eens in de 2 a 3 dagen.' Ze knikt 'sport je thuis nog extra?' 'niet bepaald extra, wel probeer ik te repeteren voor tentamens of optredens als ik niet kan slapen.' 'en is dat dan mentaal of fysiek?' 'beide.' Zeg ik en weer knikt ze 'hoe heb je de opname ervaren?' 'als een ramp.' 'heb je gelogen?' ik frons mijn wenkbrauwen 'heb je tijdens je opname gelogen tegen de therapeuten?' ik knik 'ja.' 'waarover?' 'waarover niet.' 'heb je jezelf voorgedaan alsof het goed met je ging?' ik knik 'at je normaal daar?' 'in het begin niet, maar toen ik me begon te realiseren dat ze me zouden laten gaan als ik normaal zou eten en me normaal zou gedragen, ben ik dat gaan doen.' 'en je gewicht?' 'die kwam dus ook aan, in de tijd dat ik daar zat.' 'en daardoor voelde je je slecht?' 'niet bepaald, omdat ik wist dat ik weer terug zou gaan naar waar ik vandaan zou komen.' 'maar je had ook therapie, heeft hij je wel eens gewogen?' 'eens in de maand had ik zo'n algehele test, in welke fysieke staat ik was, maar ook wegen en meten.' Ze knikt weer langzaam 'hoe heb je dat weten te verbergen?' 'geen idee, ik dronk altijd veel water onderweg naar daar, dus ik denk dat dat me wel geholpen heeft.' Mompel ik 'is het een idee dat je eerlijk gaat zijn tegenover je therapeut?' 'maar dan kom ik aan.' Ik sla een hand voor mijn mond nadat ik realiseer wat ik zojuist gezegd heb 'dat is de bedoeling Emmy.' Zegt ze 'je zal moeten aankomen om beter te worden.' 'ik wil dat niet.' zeg ik zacht 'wil je dood?' er ontstaat een brok in mijn keel die ik niet wegkrijg, ik neem een slokje water en ze blijft me vragend aankijken 'wil je dood Emmy?' 'nee.' mompel ik 'eigenlijk heb je dan maar 1 optie.' Ik kijk naar mijn handen en ze kijkt me doordringend aan 'zullen we je zus erbij gaan halen en dat formulier gaan invullen?' ik knik zwak en ze staat op en loopt de kamer uit, plots begin ik enorm hard met huilen en merk dat ik weinig lucht tot me krijg, ik sta op waardoor mijn stoel achter me omvalt en ik begin te ijsberen in de kleine ruimte.
'Emmy!' hoor ik Mali hartstikke ver weg roepen en ze pakt me vast en zet me tegen de muur op de grond neer 'kijk naar me oke?' ik zoek haar ogen op en zie hoe rustig zij eruit ziet 'kijk naar me, kijk naar mijn ogen en adem heel diep in.' ik doe wat ze zegt 'goed zo, en nu weer uit.' Ik blaas de lucht uit mijn longen en ik zie sterretjes in de ruimte 'nee.' piep ik en ze weet direct dat het foute boel is 'rustig ademen, heel rustig.' Zegt ze 'ik heb je vast, heel rustig in... heel rustig uit.' Ik merk dat het werkt en dat de sterretjes verdwijnen en merk dat ik rustig begin te worden 'heel goed.' Zegt Mali 'je bent er weer.' Ik knik en langzaam trekt ze me rechtop en begeleid me naar de stoel waar ik eerder op gezeten heb, ze geeft me mijn bekertje water. 'gaat het weer?' vraagt ze aan me en ik knik langzaam 'ja, sorry.' 'maakt niet uit, deed je waarschijnlijk ook niet expres.' Ik grinnik zacht 'ben je klaar om de formulieren in te vullen?' ik knik 'ja.' Zeg ik weer schor.
We vullen eerst de dingen in die nodig zijn om te weten, eigenlijk waar we het net allemaal over gehad hebben en wat ik eigenlijk allemaal doe om af te vallen, zo verrassend is het niet... maaltijden overslaan, braken, het gebruiken van laxeermiddelen... overmatig sporten.
Maar dan komen de cijfers... en daar is waar ik tegenop zie 'wil je meekijken? Of wil je liever niks zien?' 'uh...' 'eerst even niks zien, kan je zo direct kijken of je het wel wilt zien of niet.' ik knik, mijn lengte wordt gemeten, ik wordt gewogen, mijn hartslag wordt gemeten, ook mijn polsslag, bloeddruk en temperatuur, ook wordt er uitgebreid naar mijn lichaam gekeken, heb ik ergens een gekke kronkel, hoe mager ben ik nou daadwerkelijk enzovoort.
'nou, ik zal je deze week bellen oke? Rustig aan.' Ik knik 'dank je wel.' 'tot ziens.' Ze geeft ons beide een hand en we lopen de kamer uit.
'wil je nog steeds naar de tattooshop?' vraagt Mali en ik grinnik zacht. 'ja.'
Nou lieve mensen, ik ben over een uurtje en 19 minuten... 19 jaar!! wiiiihoooo!! hahaha
Dikke kus, van op dit moment de nog 18 jarige, Laura! <3
