Emmy verhuist met haar moeder, Monique, naar Sydney, Australië. Ze zullen daar intrekken bij David en Calum Hood. Emmy ziet hier tegenop en probeert het leven van haar moeder zuur te maken door niet naar haar om te kijken. Maar ze raakt verstrengeld...
Ik word wakker en pak mijn telefoon uit mijn tas, die heb ik de afgelopen 24 uur niet in mijn handen gehad en ga recht op mijn bed zitten, ik lees een aantal appjes en kijk door de sociale media... wanneer het half 10 is sta ik op en slof ik richting de eetzaal, daar worden we verwacht tussen half 10 en 10 uur zodat we om 10 uur ook echt kunnen ontbijten. 'goedemorgen Emmy.' Zegt een van de therapeuten 'morning.' Zeg ik, ik pak mijn mok en ga aan tafel zitten, de zaal vult zich snel, er zijn naar mijn idee minder mensen dan gisteravond. De groep is trouwens best wel groot, 2 jaar geleden waren er denk ik 20 a 30 jongeren hier, nu zijn we met ruim 60. En dan zijn er ook wel 18 of 20 therapeuten ofzo... ik weet het niet, veel tenminste.
'oke, goedemorgen allemaal. Lekker ontbijten, kies wat je wilt, maar laat het controleren door de rondlopende therapeuten.' Roept Simone en ik glimlach zwak er staat brood wat al gesmeerd is met boter, beleg met messen erin en beschuitjes en crackers, ook staat er yoghurt met al wat muesli erin. Ik zucht 'wat neem jij?' vraagt Fleur en ik haal mijn schouders op 'nog geen idee.' Mompel ik en ik kijk om me heen naar mensen die al eten pakken en ik blijf kijken naar het voedsel, uiteindelijk schep ik een klein beetje yoghurt op en begin langzaam te eten. 'mag ik gaan?' vraag ik aan een vrouw achter me en ze schud haar hoofd 'wat wil je drinken?' 'wat moet ik drinken?' 'dat mag je zelf kiezen.' Zegt ze en ik knik 'mag ik thee?' 'ja, tuurlijk.' Ze loopt weg en haalt wat te drinken voor mij.
Wanneer ik mijn thee op heb loop ik de ruimte weer uit en plof ik neer in de lounge met een leesboek en lees rustig een aantal hoofdstukken.
De hele dag loopt redelijk, ik heb geen zware paniekaanvallen, wel heb ik erg veel buikpijn en ben ik veel misselijk. Ook maak ik een bordje voor op de deur van mijn kamer, een soort zelfportret maar dan op een andere manier.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Maar tijdens de lunch ging het fout, ik heb er weer 2 en half uur gezeten en ben weggelopen zonder iets te eten, in mij juicht het stemmetje dat ik het goed heb volgehouden en dat ik zonder maar een enkel hapje te hebben genomen. Vermoeid plof ik op mijn bed, maar dat is helaas voor korte duur, ik heb de opdracht gekregen om ervoor te zorgen dat ik om 4 uur in de therapieruimte ben van Tahlia... een moment waar ik misschien wel meer tegenop zie dan tegen de lunch.
'weet je wat mij opvalt, in die 36 uur dat je nu hier bent.' We zitten waarschijnlijk halverwege de sessie... ik vind het vreselijk hier, ik schud mijn hoofd 'geen idee.' Mompel ik 'dat je je ontbijt wel redelijk binnenkrijgt en houdt... je avondeten zit je in te prikken, maar je lunch vertik je om te eten.' Ik knik langzaam en staar naar mijn vingers. 'kan je daar iets over zeggen of vertellen, vragen?' ik haal mijn schouders op en het blijft een tijdje stil 'nu vind je het lastig om er iets over te zeggen?' ik haal weer mijn schouders op 'weet je nog iets over de eerste stap die we zouden gaan maken?' ik knik 'ja.' 'wil je dat proberen? Maar dan tijdens het beantwoorden van mijn vraag?' 'ik weet het niet.' 'waar is dat het antwoord op?' grinnikt ze 'op je eerste vraag.' Ze knikt 'en denk je dat ik daar iets in kan begeleiden of helpen?' nogmaals haal ik mijn schouders op 'praat eens.' 'weet ik niet.' 'wat weet je niet.' 'ik heb geen idee waarin je me kan helpen.' 'waarom weet je dat niet?' 'omdat ik niet weet wat ik moet doen.' 'qua eten?' ik knik 'en als ik je zeg dat wat je nu doet, niet normaal is.' 'dat weet ik.' 'maar je kan niet meer eten?' 'nee.' 'wat denk je dat er gebeurt wanneer je eet wat je moet eten?' 'dan word ik dik denk ik?' 'maar als je kijkt, naar iedereen om je heen, iedereen eet normaal.' 'normaal...' kreun ik 'ik kan dat niet.' 'tuurlijk wel, dit ga jij zeker weten wel kunnen, maar dit gaat heel veel tijd nodig hebben, eerst gingen we werken aan het praten, dat gaat tot nu toe meestal heel erg goed en dat na 24 uur!' ik knik weer 'maar alles wat er gaat komen, is misschien zwaar, maar het gaat echt goed komen.' Ik knik nogmaals 'oke, we gaan het even ergens over hebben.' 'waarover?' 'waar wil jij het over hebben? Mag echt Alles zijn!' ik knik langzaam 'ik heb geen idee...' mompel ik 'een gezellig gesprek? Weet ik veel, heb je een relatie?' ik schud mijn hoofd 'mmm... werk van maken dan?' ik schiet in de lach 'ik zou niet weten met wie.' Grinnik ik 'zou je iemand hier naartoe willen laten komen? Kan iemand zijn waarmee je kei veel contact mee hebt, kan ook iemand zijn die je eigenlijk amper kent.' 'ik heb laatst wel lang geappt met Luke, een vriend van mijn broer...' 'ken je hem al wel?' 'ja, hij is regelmatig bij ons geweest, ik ook wel eens bij hem.' 'heb je hem wel eens alleen gezien?' 'nee, eigenlijk niet.' 'zal het niet apart zijn om hem dan hier te laten komen?' 'geen idee, maar het zal fijn zijn om zo even met hem te kunnen praten.' 'dan gaan we hem uitnodigen.' Zegt ze en ik glimlach 'fijn.' 'je mag natuurlijk ook een goede vriend uitnodigen he, of vriendin?' 'nee, Luke is prima.' Zeg ik en ze knikt 'en Samuel? 'hoe ken je Samuel?' 'heeft Isaac verteld.' Zegt ze 'oh.' 'maar wil je Samuel ook uitnodigen? Komen ze samen?' 'nee, kan Samuel ook een andere keer komen?' 'dat kan natuurlijk ook.' Ik knik langzaam 'en met Isaac? Heb je nu veel contact met hem?' 'nee, weinig.' Zeg ik eerlijk 'heb je daar geen behoefte aan?' 'nee, eigenlijk weinig...' mompel ik schuldig 'maar ik denk dat we elkaar nog vaak gaan zien ofzo... hier.' Ze knikt langzaam 'met Isaac gaat het wel heel goed hoor.' Zegt ze 'dus misschien is hij op een gegeven moment wel eens weg en is hij wel eens terug.' Ik krijg een brok in mijn keel 'maar dat gaat nog wel eventjes duren hoor, maar dat gaat denk ik wel eens gebeuren.' 'ja.' Zeg ik zacht 'en jij! Jij natuurlijk ook!' zegt ze trots 'op een gegeven moment ben jij ook helemaal klaar hier en ga je hier nooit meer terugkomen.' 'ooit.' Zeg ik 'ooit, en daar ga jij zeker komen, en daar gaan we samen zo vreselijk hard aan werken!' 'dank je wel.' Zeg ik met een zwakke glimlach 'geen probleem meisje.' 'mag ik misschien gaan?' 'wanneer je me het nummer van Luke geeft, mag je lekker naar je kamer.' Ik knik en geef het nummer van Luke aan haar en ze staat op, trekt mij overeind en we omhelzen elkaar 'rust lekker uit, 6 uur zit je weer aan tafel?' 'komt goed.' Antwoord ik en ik loop weg.
~~
'Emmy, maak je jezelf klaar?' hoor ik, heel ver weg en ik kreun wat en draai mezelf om in mijn bed en hou mijn ogen stijf dicht 'Emmy?' hoor ik de stem nogmaals vragen 'nee, ik wil niet.' mompel ik en draai me nog eens om 'luister, we gaan zo ontbijten, en daarna krijg je waarschijnlijk bezoek.' 'ga me niet blij maken met een dode mus.' Mopper ik en ik verstop mijn gezicht in mijn kussen 'als je klaar bent met je ontbijt ga ik Luke bellen om te vertellen dat hij welkom is.' 'hij is niet eens in Sydney.' 'hij is zeker wel in Sydney.' Lacht ze en ik kijk op en kijk Tahlia aan en haar ogen staan direct bezorgd wanneer ze mijn ogen ziet 'gaat alles wel?' 'ja, prima.' Zeg ik en ze gaat op het voeteneind zitten 'helemaal niet, wat is er aan de hand?' 'ik kan dit niet Tahlia...' en ik krijg weer een huilbui 'dat maakt niks uit, het gaat goedkomen.' Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd in mijn handen 'wat is er gebeurt? Waarom ben je zo overstuur?' ik twijfel of ik haar dit moet vertellen... 'is het het eten van gisteravond?' ik schud mijn hoofd 'het tussendoortje?' weer schud ik mijn hoofd 'wat is het? Wat is er gebeurt?' 'de what's app.' Ze knikt alsof ze direct weet wat er aan de hand is. 'mag ik je telefoon?' 'nee.' Zeg ik direct 'zou ik alsjeblieft je telefoon mogen? Ik doe niks, ik lees alleen in die app!' ik twijfel heel erg hard... echt heel erg hard 'weet je wat we doen, je gaat je even lekker klaarmaken, omkleden, douchen als je dat wilt, dan kom je naar het ontbijt, gaan we met z'n allen ontbijten en daarna hebben we het erover oke?' ik knik 'oke.' 'nou, geef me een knuffel, daarna even lekker douchen.' Zegt ze en ik knik en kom overeind en we omhelzen elkaar kort en staan daarna op, ik pak schone kleding en loop naar de grote badkamer, neem een douche en maak mezelf klaar voor de spiegel, borstel mijn haren en zet het in een knot op mijn hoofd en doe expres mijn make-up niet, ik heb de afgelopen dagen hier sowieso geen make-up op gedaan omdat ik het er anders toch vanaf huil... 'jullie worden binnen 10 minuten aan het ontbijt verwacht!' wordt er geroepen en ik raak weer in de stress, ik kan het allemaal even niet goed aan, ik heb paniekmomenten en ik ben zwaar in de stress om überhaupt daar aan tafel te gaan zitten.
In mijn kamer ben ik alleen maar bezig met mijn stap maken richting de eetzaal, ik ben nu al behoorlijk in paniek, ik ben vooral bang om daar aan tafel door het lint te gaan. 'Emmy? Het ontbijt is klaar.' Hoor ik vanaf mijn deur komen 'ik...' begin ik 'nee...' gil ik 'NEE!' 'hey, wat is er aan de hand?!' Tahlia stormt mijn kamer binnen, nog steeds loop ik rondjes door mijn kamer 'hey.' Ze pakt me vast en zorgt ervoor dat ik stop met het rondjes en ze zet me op mijn bed neer 'wordt rustig.' Zegt ze, ze gaat op de grond voor me zitten en legt haar handen op mijn knieën neer. 'rustig inademen, rustig uitademen.' Zegt ze langzaam en ik doe wat ze zegt, of naja, ik probeer dit te doen 'oke.' Zucht ik 'je bent er weer, rustig.' Ik knik langzaam 'zullen we langzaam aan richting het ontbijt gaan?' ik knik weer 'doe rustig aan oke? Niet overhaasten nu.' 'het gaat.' 'dat gaat het niet, dat weet je zelf ook.' 'komt goed.' Mompel ik 'doe even niet groter dan je je in werkelijkheid voelt.' Ik knik weer 'het gaat.' 'als je er heel zeker van bent, dan gaan we nu naar het ontbijt.' Ik knik en ze pakt mijn hand en gaat staan, ik ga ook staan en samen lopen we naar de eetzaal.
'pak je beker, ga even wat te drinken halen bij Simone en ga dan lekker op je plekje zitten, kies een ontbijtje en doe rustig aan wanneer je dat op eet oke?' zegt Tahlia tegen mij en ik knik weer 'rustig aan oke?' 'ja.' Mompel ik en ik draai me om en pak mijn beker en neem een kop thee bij Simone en ga dan op mijn plek zitten. Neem een beschuitje en doe er niks op, na 3 happen leg ik het op mijn bord neer en kijk op, om mij heen zitten 2 meisjes die ik nog niet eerder gezien heb, gisteravond zat ik volledig in mijn eigen eetstoornisbubbel en heb ik niemand om me heen gezien. 'hey.' Zegt een van de meisjes wanneer ik haar aankijk 'hi.' Ik ga achteruit zitten en pak mijn thee vast en zip eraan en drink het zo langzaam op. 'hoelang ben jij hier al?' vraagt ze aan me 'dit is dag 3.' Ze knikt 'jij?' 'gistermiddag.' Ik knik begrijpelijk 'gezellig.' Zeggen we tegelijk en we schieten zacht in de lach 'Emmy, wil je de rest even opeten?' ik schud mijn hoofd 'nee.' 'weet je het heel zeker?' vraagt Tahlia 'eigenlijk wil ik dat je het probeert.' 'ik heb het al gedaan, ik hoef niet meer.' Ze knikt 'oke, lunch dan?' ik zucht en pak uit protest mijn beschuitje en neem nog een hap 'dank je wel.' Zegt ze met een glimlach, maar na 2 happen stop ik er weer mee 'klaar.' Kreun ik en ze knikt 'oke, goed geprobeerd.' Zegt ze en ik drink mijn thee op en loop weg, ze zoeken het maar uit.
