The best we have - 5SOS Fanfictie - Laura-aa

Hoofdstuk 1.

The best we have.

Het verhaal van Emmy die verplicht is om in te trekken bij Calum Hood. Hier gaat ze een nieuw leven opstarten en hoe dat zal verlopen lees je hier.

Pas op! Dit verhaal bevat elementen als eetstoornis/anorexia, voor sommige lezers kan dit als schokkend ervaren worden.

POV Emmy.

'Em, schiet op! De taxi komt over 5 minuten!' Roept mijn moeder van beneden, ik zucht, gooi mijn rugzak op mijn rug en sluit voor het allerlaatst mijn kamerdeur. Koffer nummer 1 staat al beneden en de rest van onze spullen zijn waarschijnlijk al in ons nieuwe huis in Australië, naja nieuw, waar we bij in zullen trekken.
'Klaar dan?' Vraagt mijn moeder wanneer ik eindelijk beneden kom ik knik enkel en loop daarna naar buiten waar net de taxi aankomt rijden. op naar een volledig nieuw leven waar ik absoluut niet op zit te wachten.

Ik ben Emmy, ik ben 16 jaar oud en ik woonde dus samen met mijn moeder in het heerlijke Nederland, mijn broer woont op zichzelf in Amsterdam en mijn vader is 2 maanden geleden verongelukt en mijn moeder dacht dat het een goed idee was om te gaan internet daten, waar een man uit Australië uit kwam... Ik ben nog minderjarig, dus ik MOET mee naar Sydney, iets waar ik absoluut geen zin in heb. Hoe ik eruit zie? Ik ben zn 1,70 lang, ik ben enorm dun, tenminste dat zeggen mensen, ik heb anorexia gehad en ben beter verklaard door de artsen, maar ik zie zelf nog niet echt in dat ik nog hartstikke dun ben. Daarnaast heb ik donkerbruin haar en heb ik donkere ogen waar ik heel erg blij mee ben, ik ben blij met mezelf maar dat ben ik lang niet geweest...

'Hoelang was het nou vliegen?' Vraag ik wanneer we plaatsnemen in het vliegtuig
'Ongeveer 24 uur!' Zegt mijn moeder opgewekt. Ze is vrolijk, iets wat ik niet kan zijn... ik haat Australië nu al!

~~

Mijn moeder geeft het adres door aan de taxichauffeur wanneer we net in de taxi zitten en hij rijdt weg, ik ben nerveus... ik wil niet in Australië zijn waar ik nu dus al ben, ik wil terug naar Nederland, ik wil daar blijven wonen samen met mijn broer, wat mijn moeder ook doet maakt me niet uit... zolang ik maar heel snel terug kan naar Amsterdam.

De koffers worden uit de auto gehaald en mijn moeder betaalt de chauffeur en hij vertrekt weer, ik pak mijn zware koffer en loop achter mijn moeder aan richting de voordeur die open wordt getrokken door een man van een jaar of 50 ofzo samen met een jongen die even oud lijkt als ik ben.

'Hallo! welkom!' hij pakt de koffer van mijn moeder aan en geeft haar een zoen op haar wang en wenkt ons naar binnen, hij besteed amper aandacht aan mij.
'hi ik ben Calum!' zegt een jongen vrolijk
'Emmy.' zeg ik enkel
'Émie!' zegt hij super langzaam met een slechte uitspraak
'Èmmie!' zeg ik duidelijk zodat het niet kan missen
'Emmy.' zegt hij juist
'precies.' mompel ik en loop langs hem heen naar binnen en drop mijn koffer in de gang waar de koffer van mijn moeder en gooi daar ook mijn rugzak neer
'meis kom, maak kennis met David.' Zegt mijn moeder wanneer ze een hand op mijn rug legt die ik afsla.
'hi, ik ben Emmy.' mompel ik en geef hem een hand
'ik ben David, welkom in Sydney.' ik geef hem een licht glimlach en kijk een beetje om me heen, groot huis valt me op, wat me nog niet was opgevallen toen we naar binnen liepen alleen dat het van de poort naar het huis was best een eind was. 'willen jullie nog wat te eten?' vraagt hij
'we hebben nog niks gegeten inderdaad, het zal lekker zijn!' zegt mijn moeder
'wij hebben stokbrood gegeten voor diner, kijk maar wat je erop doet!' Hij zet een aantal dingen op het aanrecht en snijdt stokbrood voor ons af
'doe maar de helft van dat!' mompel ik wanneer hij een aardig stuk afsnijdt.
'weet je het zeker?'
'ja.' En hij snijdt het brood nog een keer door en ik voel de ogen van Calum in mijn rug branden, maar ik laat het. ik krijg het brood en smeer er een dun laagje jam op en loop daarna achter de rest aan naar de tafel en neem plaats naast Calum tegen over David en mijn moeder.
'en hoe is het contact met je vader dan?' vraagt David ineens waar ik van schrik en naar de grond staar.
'haar vader is 2 maanden geleden omgekomen in een ongeluk.' Praat mijn moeder voor me 'maar, we waren al 2 jaar uit elkaar!' Zegt ze, dat is niet waar, voor het ongeluk waren ze nog samen na het ongeluk is ze vrijwel direct gaan internet daten met David. Ik voel tranen opkomen maar probeer het te onderdrukken, ik hap kleine stukjes van mijn brood wat ik met moeite doorkrijg.

'kom, ik breng je naar je kamer.' zegt calum en ik sta op en volg hem naar mijn kamer, hij pakt mijn koffer en ik mijn rugzak en lopen naar boven.

Guess who's back... back again!

hey mensjes, na ongeveer een half jaar ofzo, ben ik weer terug op wattpad!
Dit verhaal heeft al wel eens online gestaan, maar nu met wat aanpassingen ben ik tevreden en kunnen jullie het gaan lezen en hopelijk net zoveel plezier in hebben als dat ik heb terwijl ik schrijf.

De eerste 10 hoofdstukken zijn zo goed als klaar, de ene langer dan de ander, ik weet niet wat jullie fijner vinden... korte of lange stukken? Let me know! :)

Daarnaast weet ik niet wat het upload schema gaat worden, ik denk ook niet dat ik echt iedere week een dag moet gaan hebben om te uploaden en dat het weer zo gaat worden met mijn vorige 4 boeken (mag je ook lezen als je dat nog niet gedaan hebt!), heb ik iets af, krijg je het lekker te lezen, is het niet af ga ik mezelf niet verplichten om het op zondag te moeten uploaden bijvoorbeeld! Dus... enjoy!

Oh ja... ik ga afstuderen over 15 weken... dus ik weet niet in hoeverre ik de tijd zal hebben om te schrijven! haha

Kiss! Laura.