Εδώ...; Τι είναι το Εδώ...

Τον κοίταξα ακόμα χαμένη,όσο μου ανταπεδιδε με βλέμμα σοβαρό: «Θυμάσαι...γιατί βρέθηκες εδώμε ρώτησε σιγανά.

Έστρεψα με τη σειρά μου το βλέμμα στο λευκό έδαφος. Ήταν μια αίσθηση λυπημένη και σκοτεινή. Πικρή και ταυτόχρονα γλυκιά. Μια αίσθηση φόβου. Κάτι που δεν έπρεπε να ξεχαστεί, κάτι με το οποίο η μοίρα μου είχε δεθεί. Μα...τι ήταν αυτό;

Συνοφρυωμενη ανοιγοκλεισα τα μάτια. Μια φωνή. Ενα πρόσωπο. Μια αίσθηση οικεία.

Δύο μπλε φλογισμενα μάτια σε απόσταση αναπνοής.

Ένιωσα να ανατριχιάζω. Η ύπαρξή μου τρεμούλιασε αδύναμη στη θύμηση.

«Ο...Αχιλλέας...» ψιθύρισα σηκώνοντας το βλέμμα μου. Άλλη μια λέξη που δεν καταλάβαινα εντελώς τη σημασία της. Θυμόμουν τις μπλε φλόγες, ήταν ο Αχιλλέας αυτές οι δύο φλόγες...; Και ο λόγος που έκανε το αγόρι να γνέψει λυπημένο...;

«Επειδή...» συνέχισα προσπαθώντας να ξυπνήσω τις χαμένες αναμνήσεις μου.
«...σας ξέχασα.»

Η τελευταία φράση έκανε κάτι μέσα μου να πονάει. Θυμόμουν...

Ο Μάρκος έγνεψε καταφατικά.

«Δεν έπρεπε να το κάνει...» είπε σιγανά. Η όψη του ήταν σκοτεινή. «Πόσο μπουμπουνας...ποτέ δεν άκουγε...»

Με κυρίευσε ενοχή. Τα χέρια μου σφίχτηκαν γύρω απ'τις λεπτές αλυσίδες που κρατούσαν την κούνια, το ίδιο και οι ώμοι μου.

(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του ΔολοφόνουWhere stories live. Discover now