Οι νιφάδες έπεφταν αργά στο λευκό κόσμο.
Πού και πού, όλο και κάποια πράσινη πευκοβελόνα έπεφτε μαζί τους στο παγωμένο έδαφος.
Καθόμουν στην κούνια και κοίταζα τα πεύκα. Δίπλα μου, το μικρό αγόρι καθόταν στη δική του, κοιτώντας το χιόνι μπροστά του.
Ήταν περίεργη αυτή η σιγή, μπορούσε να μας καταπιεί σαν σκοτεινό πεινασμένο θεριό. Ούτε πουλιά κελαηδούσαν, ούτε σκύλος, ούτε αμάξι, ούτε καν ο άνεμος. Πού ήταν ο άνεμος...;
«Μάρκο...» τον κάλεσα σιγανά, σπάζοντας τη σιωπή, χωρίς να πάρω το βλέμμα μου απ'τις πράσινες φυλλωσιές.
Ένιωσα να με κοιτάζει. Δίστασα για λίγο, άφησα τη σιγή να με γεμίσει κουράγιο. Κάτι βαθιά μέσα μου ίσως ήξερε τι είχε συμβεί και φοβόταν να το ακούσει. Εγώ η ίδια ίσως, φοβόμουν να το ακούσω:
«Τι...είναι αυτό το μέρος...;»
Σιγή ξανά. Γύρισα να τον κοιτάξω. Μου χαμογέλασε και κατέβασε το βλέμμα του.Ύστερα το σήκωσε και κοίταξε το χιόνι που έπεφτε.
«Εδώ...» είπε σιγανά, χαμογελώντας αχνά.
«...είναι το Έξω των Επιλογών. Ο χρόνος έχει σταματήσει καθώς δεν έχει νόημα. Ένα μέρος αιώνιο. Ένα μέρος όπου δεν υπάρχει δυστυχία και αρρώστια.» γύρισε ξανά σε μένα. Το έξω...;
«Είδες πριν λίγο; Το νοσοκομείο είναι άδειο και άχρηστο πια, όλα τα νοσοκομεία είναι άχρηστα. Όλοι οι ασθενείς είμαστε επιτέλους ελεύθεροι!»
Τον κοίταξα μπερδεμένη με τα μυστήρια λόγια του. Λες και κάτι με εμπόδιζε να καταλάβω.
«Αλλά...δεν είναι αυτό το πρόβλημα.» είπε ο Μάρκος και το πρόσωπό του σκοτείνιασε. Δεν με κοιτούσε, τα μάτια του ήταν λυπημένα. «Δεν έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ, Αμαλία...»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου
Mystery / Thriller•Boco2k20 winner in Mystery Η Αμαλία Χάλαρη ειναι μια φυσιολογική δεκαεφταχρονη που μετά από ένα τρομερό τροχαίο, όπου έχασε τους γονείς της, μένει μόνη.Όπως όλοι οι έφηβοι στην ηλικία της, έτσι κι εκείνη διαβάζει σκληρά για τους Πανελλήνιους διαγω...
