(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 60

«ΑΣΕ ΜΕ ΚΆΤΩ!» φώναζε ο Αχιλλέας καθώς χτυπιόταν. «Άσε με!»

Είχαν πια απομακρυνθεί απ'το δωμάτιο. Οποιος κι αν τον κουβαλούσε, τον είχε ήδη μεταφέρει σε ένα μακρύ διάδρομο που ο μικρός δεν μπορούσε να τον αναγνωρίζει μέσα στη συγχυσμένη του κατάσταση. Ήταν οικείος δρόμος μέσα στο μυαλό του, όμως δεν σπαταλούσε ενέργεια στο να σκεφτεί, μόνο στο να ελευθερωθεί.

«Άφησέ με...» επανέλαβε ξεπνοα το αγόρι σαν να πονούσε κάπου μέσα του, όμως η φωνή του δεν ακούστηκε. Χαμήλωσε το κεφάλι και τα μαλλιά του έπεσαν μπροστά, οι έντονες προσπάθειες του τον είχαν κουράσει.

Τον περιμένουν να πεθάνει...άκουσε τη χαμηλή φωνή του ξανθού αγοριού με το γύψο.

Στο μυαλό του άστραψε ξανά η εικόνα που είχε δει μόλις μπροστά του, το πεσμένο αγόρι ανάμεσα στις λευκές ρόμπες, μέσα στην περίεργα σκοτεινή ομίχλη και οι δυνάμεις του επέστρεψαν ορμητικές. Κλοτσησε ακόμα πιο δυνατά αυτή τη φορά, χτυπήθηκε τόσο που ανάγκασε αυτόν που τον μετέφερε να σταματήσει.

Η γυναίκα επιτέλους τον κατέβασε και το παιδί βρήκε την ευκαιρία να τρέξει. Εκείνη όμως τον συγκράτησε απ'τους ώμους, τον ταρακούνησε ελαφρά μπροστά της.

«Ηρέμησε, αγάπη μου! Δεν θα κάνεις τίποτα αν συνεχίσεις να φωνάζεις!» έκανε η γυναίκα ταραγμένη.

Ο Αχιλλέας σταμάτησε να χτυπιέται και είδε επιτέλους το πρόσωπό της.

Ήταν η γλυκιά Γεωργία, που είχε έρθει να τους πάρει την πρώτη μέρα από την παιδική χαρά και που τους είχε συνοδεύσει σήμερα στην έξοδο τους. Εκείνη που είχε απομακρύνει την περίεργη γυναίκα, με το ακρωτηριασμένο παιδί στο καροτσάκι που έσερνε...

Έμεινε να την κοιτάζει ανήμπορος να μιλήσει από την έκπληξή του. Τα μάτια του τον ετσουξαν ξαφνικά, συνειδητοποίησε πως ακόμα βρισκόταν μακριά απ'το δωμάτιο δώδεκα.

«Τι...τι έπαθε;» ρώτησε το αγόρι και η φωνή του έσπασε. «Τι...έχει;»

(Τράβα την περόνη...δες τι θα γίνει. Θα είναι...αστείο.)

Η γυναίκα χαλάρωσε τη λαβή της και τον κοίταξε λυπημένη. Φαινόταν διστακτική, σαν να μην ήξερε αν έπρεπε να μοιραστεί αυτά που ήξερε και είχε δει.

Το μυαλό της, ίσως, ταξίδεψε εντελώς στιγμιαία και αφηρημένα, σε όλες αυτές τις ταινίες όπου ο αυστηρός, κακός γιατρός ανακοινώνει στον πρωταγωνιστή τα άσχημα νέα με μια διστακτική ή ξεκάθαρη και απότομη φράση. Ίσως σκέφτηκε το πόσο ταυτιζόταν με εκείνον τον ψυχρό γιατρό εκείνη τη στιγμή, ίσως σκέφτηκε καλά με ποιο από τους δύο τρόπους μπορούσε να κινηθεί.