(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 37

Το χέρι του ήταν ακόμα στηριγμένο στον τοίχο. Με αναστατωνε που ήταν τόσο κοντά. Το μισούσα, να είναι τόσο κοντά.

Στο μυαλό μου μπορούσα ακόμα να φανταστώ το κηλιδωμένο φούτερ του απ'το χέρι της κοπέλας, που φώναζε άηχα για βοήθεια.

Ανασανα βαθιά και τον κοίταξα.

«Πώς...πώς θα χαρακτήριζες την παιδική σου ηλικία;» ρώτησα διστακτικά.

Ίσως κατάφερνα να μάθω κάτι από το παρελθόν του. Οτιδήποτε. Πού έμενε, πώς και ποιοί ήταν οι γονείς... ήταν αδύνατον, όμως, ίσως, μπορούσα να τους βρω, να τους συναντήσω...

Ίσως ήταν η φαντασία μου, αλλά νόμιζα πως τον είδα να παγώνει για λίγο. Μία περίεργη λάμψη άστραψε στα μάτια του, που δεν μπόρεσα ακριβώς να διαβάσω• ίσως ήταν η άρρωστη ικανοποίηση που έπαιρνε από τις αποτυχημένες ερωτήσεις μου, τις απελπισμένες προσπάθειες για να βρω μια λύση σε αυτήν την κατάσταση. Χαμογέλασε αχνά.

Σιγή για λίγο.

Γαμώτο.

Θα μου απαντούσε;

Έκανα τη σωστή ερώτηση, γαμώτο; Το σωστό συνδυασμό; Τί; Γιατί δε μιλούσε;

Διάολε, είναι οι τελευταίες μέρες. σκέφτηκα σφιγμένη. Δεν γίνεται να το κάνεις αυτό. Δεν γίνεται να μην έχω κάνει έστω και ένα βήμα προς τα κάπου.

Έσφιξα τις γροθιές μου καθώς ο απαίσιος επισκέπτης μπροστά μου συνέχιζε να μην μιλά. Δεν ήταν δυνατόν...

Όχι; Δηλαδή μου έμενε...να τα παρατήσω;

«Σκατά.» απάντησε εκείνος σιγανά. Η καρδιά μου φτερουγισε.

Απάντησε...;

Η ερώτηση ήταν αντικειμενικά προσωπική και αρκετά γενική. Ήταν μεγάλο ρίσκο να μην απαντήσει καθόλου, όμως και η καταραμένη απάντηση που έδωσε στο τέλος, δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα.

Μου πέρασε απ'το μυαλό μια σκέψη. Ήταν ίσως πιο επιεικής λόγω του οτι ήταν μεθυσμένος. Το μυαλό του δεν δούλευε καθαρά, γι'αυτό και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Προσπάθησα ξανά.

«Ποιόν μισούσες πιο πολύ;» ρώτησα.

Ίσως ειχε πρόβλημα με τη μητέρα του. Ή με τον πατέρα του. Ή με κάποιον άλλο. Κάτι τρομερό μπορεί να ειχε συμβεί και να τον έκανε το τέρας που ειναι τωρα.

Μα τι..;

Τί θα μπορούσε να είχε συμβεί, τόσο αναπάντεχο, που να τον έκανε το τέρας που ήταν...;